Morgunblaðið - 12.11.1997, Blaðsíða 38

—38 MIÐVIKUDAGUR 12. NÓVEMBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐBJÖRG MARÍA
-GUÐBRANDSDÓTTIR
+ Guðbjörg María
Guðbrandsdótt-
ir fæddist í Reykja-
vík 8. september
1990. Hún lést á
Landspítalanum
aðfaranótt 4. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Guðbrandur
Rúnar Axelsson og
Margrét Andrelyn
Axelsson. Systir
hennar er Unnur
Ósk, f. 25. október
1994.
Útför Guðbjarg-
ar Maríu fer fram frá Landa-
kotskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Þær eru sannarlega fallegar síð-
ustu minningarnar sem ég á um
hana Guðbjörgu, sem ég sá síðast
á afmælisdaginn hennar í septem-
ber síðastliðnum, þegar hún varð
sjö ára. Sjúkdómurinn sem dró hana
til dauða hafði greinilega sett mark
sitt á hana þá. Hún heilsaði bros-
^andi og dagurinn var henni gleði-
dagur og foreldrar hennar höfðu
gert allt sem í þeirra valdi stóð til
að gera henni daginn skemmtileg-
an. Og víst er að það tókst þeim.
Hún sýndi okkur gestunum, ásamt
öðrum börnum, dans sem hún var
búin að læra og hún ljómaði af gleði.
Ég sá hana fyrst nýfædda og
kynntist henni vel eftir eins árs ald-
urinn, en þá var hún hjá mér dag-
lega um nokkurt skeið. Hún skilur
eftir ótal góðar og skemmtilegar
minningar, sem munu
lifa. Hún var strax af-
skaplega dugleg og
fljót að læra það sem
henni var sýnt. Hún
gat oft verið alvörugef-
in en lundin var létt og
hún elskaði að vera úti
að leika sér, sama
hvernig viðraði. Já, hún
Guðbjörg María var svo
sannarlega skemmti-
legt, fjörmikið og fal-
legt bam. Dugnaðin-
um, sem hún fékk í
vöggugjöf ásamt góðri
lund, hefur hún svo
sannarlega þurft á að halda, þessi
litla hetja, í sínum erfiðu veikindum.
Gott er að hugsa til þess, Brandur
minn, sem hún sagði rétt áður en
hún dó og hvernig hún í raun kvaddi
ykkur og þennan heim með orðun-
um að nú færi hún bráðum að hitta
hana ömmu sína. Hún var ekki í
vafa um það og víst er að það verð-
ur tekið vel á móti henni. Það er
ég viss um.
Guðbjörg María fæddist stuttu
eftir að amma hennar dó og var
skírð eftir á ömmu sinni. Ömmu
hennar kynntist ég á barnsaldri og
engin mér óskyld manneskja var
mér betri þegar ég var barn og
þeirrar umhyggju og góðvildar naut
ég alla tíð, meðan hún lifði.
Brandur minn, Andrelin, litla
systir, Axel og Þórir og allir aðrir
ættingjar og vinir. Ég bið Guð að
styrkja ykkur í ykkar miklu sorg.
Það er gott til þess að hugsa að
hún Guðbjörg fær hinstu hvíld við
+
Útför móðursystur minnar,
KRISTBJARGAR GUÐMUNDSDÓTTUR
frá Ási,
Hegranesi,
sem lést á Dvalarheimili aldraðra á
Sauðárkróki 4. nóvember sl., fer fram frá
Sauðárkrókskirkju föstudaginn 14. nóvember
kl. 14.00.
Björgvin Jónsson og
og Jófríður Tobíasdóttir.
t
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát
og útför,
PÁLS H. JÓNSSONAR,
Lækjavöllum,
Bárðardal.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkrahús Þingeyinga.
María Pálsdóttir, Hörður Guðmundsson,
Jón Albert Pálsson, Gerður Hallsdóttir,
Sigurður Pálsson, Kristín Ketilsdóttir,
afa og langafabörn.
t
Guðrún Jóna Árnadóttir,
Björk Níelsdóttir, Steinn H. Gunnarsson,
Karl Níelsson,
Sigurbjörg Níelsdóttir,
Árni Níelsson, Margrét Eysteinsdóttir,
Jens Níelsson, Elísabet María Jónsdóttir,
María Níelsdóttir, Auðunn Jónsson
og barnabörn.
Sjúkrahúsi Reykjavíkur
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkærs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
NÍELS ELÍSAR KARLSSONAR
blikksmiðs,
Furugrund 56,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar A7 og A3 á
og hjúkrunarþjónustunni Karitas.
hlið ömmu sinnar, sem hún vildi
hitta. Falleg minnnig lifir um yndis-
legt og saklaust barn. Megi hún
hvíla í Guðs friði.
Kristjana Jacobsen (Stella).
Þú, Guð míns lífs, ég loka augum mínum
í líknarmildum föður-örmum þínum
og hvíli sætt, þótt hverfi sólin bjarta,
ég halla mér að þínu föðurhjarta.
Þín líknarásján lýsi dimmum heimi,
þitt ljósið blessað gef í nótt mig dreymi.
I Jesú nafni vil ég væran sofa
og vakna snemma þína dýrð að lofa.
(M. Joch.)
Nú leggurðu aftur augun, litla
barn, og ferð til Jesú.
Okkur setur hljóð er við setjumst
niður og hugsum til ykkar og biðj-
um fyrir ykkur, elsku Brandur,
Andrelin og Unnur litla. Þótt við
höfum vitað um hríð hvert stefndi,
er skyndilega eins og allt sé nú
tómt og hljótt. Stríðinu er lokið og
nú er Guðbjörg litla María í faðmi
Hins eilífa Föður og Frelsara. Fátt
er um svör en minningin um litla
stúlku lifir með okkur. Vegir Guðs
eru órannsakanlegir en þó er víst,
að ætlun Hans er fullkomin og trú-
festi Hans.
Það var eitt sinn bam að moka
holu í sandinn á sjávarströnd með
litlu skóflunni sinni. Síðan ætlaði
það að ausa hafinu mikla í holuna.
Þannig er hugur okkar eins og lítil
hola í sandi og áætlun Guðs eins
og hafið sjálft.
Einmitt vegna þess hve erfitt er
á stundum að skilja Guð er trúin
ávallt svarið. Við skiljum ekki, við
trúum. Nokkrir kristnir vinir hafa
beðið fyrir ykkur og Guðbjörgu
Maríu og við vitum að Guð hefur
eyra og hann heyrir bænir síns lýðs.
Að lokum, elsku fjölskylda, vilj-
um við að þið vitið að við erum
þakklát fyrir ykkur og að þið hvílið
áfram í huga okkar og bænum.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfír láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Ólafur M. Ólafsson,
Chona H. Ólafsson
og fjölskylda.
Elsku litla vinkona. Það var
haustið 1996 að þú komst inn í líf
mitt ásamt nítján öðrum „sólargeisl-
um“ sem fetuðu óöruggir en ákveðn-
ir fyrstu skólagöngusporin sín sem
nemendur í 1. GSM í Selásskóla.
Ur augum allra skein gleði, eftir-
vænting og tilhlökkun eins og venja
er hjá svo ungum bömum. Það var
hið ljúfa viðmót þitt, augun ógleym-
anlegu, dökka hárið, útlitið suðræna,
gleðin og umhyggjan sem frá þér
sindraði sem í fyrstu vakti eftirtekt.
Engan gat þá órað fyrir að skóla-
vist þín yrði svo stutt.
Fljótlega eftir að skólagangan
hófst dró ský fyrir sólu, því illvígur
sjúkdómur gerði vart við sig. Sjúk-
dómur sem læknavísindin ráða enn
ekki við og standa oftast frammi
fyrir ráðþrota. Þrátt fyrir veikindin
minnkaði ekki áhuginn á skólanum
okkar, skólastarfinu og skólasystk-
inum. Dugnaðurinn og baráttan var
aðdáunarverð og um margt ólýsan-
leg. í engu var gefið eftir og skólinn
fast sóttur, síðast aðeins fimm dög-
um fyrir andlátið. Allir sáu þó að
hveiju stefndi. Samt var haldið í
vonina, inni sem úti, heima sem
heiman. Samstarfsfólkið, bekkjar-
systkinin og aðrir skólafélagar sendu
kveðjur og bréf þar sem þeir lýstu
vonum sínum og óskum um bata.
Angurværar, bamslegar, einlægar
beiðnir bárust í skólastofuna frá vin-
um og félögum í skólanum, svo sem:
„Ég bið til Drottins dag og nótt að
þú komist í skólann fljótt.“ En allt
kom fyrir ekki.
Nú ert þú farin frá okkur. Eftir
stöndum við og spyijum: Hvers
vegna? En við fáum engin svör.
Hver getur svarað þegar sá sem
öllu ræður gat ekki svarað bænum
okkar á þann veg sem allir óskuðu
og vonuðu? Það eina sem við eigum
eftir er minningin. Hún er björt og
hlý og geymist ævilangt í huga og
hjarta okkar allra í skólanum. Við
verðum að trúa því að ljósið og hlýj-
an sem frá geisla þínum barst fái
notið sín og vermi áfram annars
staðar en hjá okkur.
Ég bið góðan Guð að styrkja fjöl-
skyldu þína, ástvini og unga bekkj-
arfélaga, sem þola verða nú sorg
og söknuð. Öll dáðu þau þig fyrir
dugnaðinn og reyndust þér svo vel
í veikindunum.
Sofðu vært, litla sólskinsbam.
Nú hætta ljúfir leikir,
ég leggst til hvíldar þreytt.
Þótt myrkur hauður hylji
ég hræðist ekki neitt.
Mér englar yfir vaka
þá augun lokast mín
og síst má nokkuð saka
er sól Guðs náðar skín.
Nú bið ég bænir hljótt,
ó, Jesú, bróðir besti,
mig blessa þú í nótt.
(K.J.)
Þinn kennari,
Guðrún Magnúsdóttir.
Nú er hún elsku Guðbjörg okkar
dáin og langar okkur að minnast
hennar og kveðja með nokkmm
orðum. Við kynntumst Guðbjörgu
fljótlega eftir að hún flutti í Reykás-
inn því hún og dætur okkar urðu
vinkonur. Yngri dætur okkar og
Guðbjörg voru saman í leikskóla
og þegar Sigga Þórey og Guðbjörg
fóra í 1. bekk, ári á eftir Evu
Björgu, og áttu ekki að vera í sama
bekk var allt ómögulegt þar til
Brandur var búinn að leiðrétta þann
fráleita misskilning því saman vildu
þær vera.
Eins og hjá mörgum stelpum á
þessum aldri voru „barbie“- og
„mömmó“-leikirnir vinsælir hjá
ykkur og gátuð þið unað tímunum
saman við þá, annaðhvort heima
hjá okkur þar sem er tvöfaldur
skammtur eða heima hjá þér. Eins
fannst ykkur gaman að máta föt
og fara í hin ýmsu hlutverk sam-
fara því og þá var Jónu Maríu her-
bergi oft freistandi þar sem hægt
var að hlusta á tónlist og skoða dót
sem eldri stelpur eru svo heppnar
að eiga. Eftir að þessi hræðilegi
sjúkdómur fannst hjá þér komu
tímar þegar þú varst slöpp og þreytt
en þá breyttust bara leikirnir og
var aðdáunarvert að sjá hvað þú
+
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð,
vináttu og hlýju við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður, afa
og langafa,
HALLDÓRS KRISTINS BJÖRNSSONAR,
Þverási 39,
Reykjavík.
íva Bjarnadóttir,
Björn Halldórsson, Kristín Bjarnadóttir,
Edda Magndís Halldórsdóttir, Kristinn Jóhann Sigurðsson,
Viðar Halldórsson, Ragna Bogadóttir,
Gyða Halldórsdóttir, Guðjón Reynir Jóhannesson,
Dóra Kristín Halldórsdóttir, Kristján Þórðarson,
barnabörn og barnabarnabörn.
varst dugleg og ákveðin að gera
það sem þú vildir.
Stelpurnar sakna þín mikið og
verða lengi að venjast því að þú
sért farin en trúa því að nú líði þér
vel og biðja Guð í bænum sínum
að passa þig. Við eigum sem betur
fer margar dýrmætar minningar
sem við geymum í hjarta okkar.
Elsku Brandur, Margrét, Unnur
og Richard, þið áttuð yndislega
dóttur og systur sem við eram þakk-
lát fyrir að hafa fengið að kynnast.
Við biðjum Guð að veita ykkur og
ættmennum ykkar styrk og huggun
á þessari sorgarstund.
Kristur minn, ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gerðu svo vel og geymdu mig,
Guð, í skjóli þínu.
(Höf ók.)
Guðný, Björgvin, Jóna María,
Edva Björg og Sigríður Þórey.
Litla vinkona mín, Guðbjörg Mar-
ía, hefur nú lokið sinni stuttu ævi
hér á jörðu, aðeins sjö ára gömul.
Guðbjörg mín, ég vil fá að þakka
fyrir að hafa fengið að halda í hönd
þína síðasta daginn eins og svo
marga aðra daga frá því þú fæddist
og sjá þig þroskast, hlæja og leika
þér. Það verður ósköp tómlegt að
koma í heimsókn og sjá þig ekki
koma hlaupandi upp í fangið á mér,
en ég hugga mig við það að nú líð-
ur þér vel og mun ég geyma allar
góðu minningamar um þig á sér-
stökum stað í hjarta mínu.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir áttu vaka
þinn engill, svo ég sofi í rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Guð geymi þig, kæra vinkona.
Ég bið Guð að gefa Brandi,
Andrelin, Unni Ósk og öllum ætt-
ingjum og vinum styrk í sorg þeirra.
Georg.
Það ganga allir svo hljóðlega um
skólann. Það er kveikt á kertum.
Það eru sorgardagar. Hún Guðbjörg
er dáin. Hún byrjaði í skólanum
okkar fyrir rúmu ári. Eftirvænting-
arfull, glaðlynd og eins og öll hin
sex ára bömin hlakkaði hún svo til
að læra allt það sem maður lærir
í skólanum. Hún var bara búin að
vera nokkrar vikur í skólanum þeg-
ar hún greindist með sjúkdóm sem
reyndist ólæknandi. En hún Guð-
björg var svo dugleg. Mætti alltaf
í skólann og var dugleg að læra
að lesa og skrifa, dugleg að teikna
og dugleg að leika sér við krakkana
í frímínútunum. En stundum leið
henni illa og þá fékk hún að leggja
sig í sófann smástund og hvíla sig.
Samt geislaði alltaf frá henni. Hún
var lítill sólargeisli og með brosi
sínu sendi hún birtu og hlýju um
skólann. Það var gott að hafa hana
í skólanum.
Guðbjörg er farin frá okkur allt
of fljótt. Það er erfitt að skilja af
hveiju hún fékk ekki að vera með
okkur lengur. En við huggum okkur
við að nú er hún hjá Guði og henni
er ekki lengur illt, nú líður henni
vel. Hún skildi eftir sig fallega
minningu um góða stúlku. Þá minn-
ingu varðveitum við hjá okkur. Við
í Selásskóla biðjum Guð að gefa
foreldrum og systkinum Guðbjargar
styrk í þeirra miklu sorg.
Hafstelnn Karlsson.
í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Eg leita þín, guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
(Pétur Þórarinsson.)
Með þessari bæn viljum við
kveðja Guðbjörgu Maríu. Þetta söng
hún með okkur þegar við fórum í
Árbæjarkirkju sunnudaginn 26.
október. Vottum foreldrum og öðr-
um aðstandendum dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Guðbjargar
Maríu.
Bekkjarsystkin
2. GSM i Selásskóla.