Morgunblaðið - 29.01.1998, Side 45

I
MORGUNB LAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 29. JANÚAR 1998 45
j
I
3
I
J
3
1
i
]
3
I
I
3
I
::
j
3
n
j
GUÐMUNDUR ELÍAS
PÁLSSON
+ Guðmundur Eh'as
Pálsson var fædd-
ur í Reykjavík hiim 24.
mars 1952. Hann lést á
heimili sínu að kvöldi
13. janúar síðastliðins
og fór útför hans fram
frá Langholtskirkju
21. janúar.
Þegar allt í manni
segir nei, við frétt sem
þeirri að Guðmundur
Pálsson sé allur, þá er
örðugt um tjáningu,
erfitt um skrif. En þar
sem svo góður drengur
er genginn verður ekki hjá því kom-
ist að draga upp litla en ófullburða
mynd af kynnum okkar systkinanna
við Guðmund.
Ég kynntist honum náið í gegnum
stai-f innan þjóðkirkjunnar. Vetur-
inn þann mæddi mikið á honum og
kaldir vindar blésu. Aldrei koma
mannkostir betur í ljós en þegar á
reynir og Guðmundur Elías var
mörgum kostum prýddur. Hann var
grandvar maður í orði sem æði,
sama hvað á gekk. Ihygli, heiðarleiki
og vönduð vinnubrögð voru hans að-
alsmerki og traustari maður er
vandfundinn. Stór orð; en samskipti
við hann kölluðu fram aðdáun þar
sem slíkir eiginleikar og fleira gott
kristallaðist í fari hans. Það var
kannski vegna þessara hæfileika
sem svo oft var leitað til hans um
formennsku í hinu eða þessu félag-
inu.
Bróðir minn kynntist Guðmundi í
blakinu er þeir þjálfuðu báðir í yngri
deildum. Þeir áttu fleira sameigin-
legt, báðir málarar og leiðir þeirra
lágu nánar saman þegar Jón hóf
störf hjá Guðmundi. Oft minntumst
við systkinin á hvað Guðmundur
væri góður og traustur maður ,já,
og einstakt ijúfmenni" bætti Jón við.
Ekki vantaði húmorinn sem vel var
farið með eins og annað og aldrei
bar skugga á samskiptin við hann.
Góður drengur er genginn, í Guðs
hendi hann hvflir, traustur í sinni
trú. Eftir sitjum við, slegin, með
sorg í hjarta og eftirsjá. Harmurinn
er konu hans, barna, bróður og for-
eldra. Við fmnum djúpt til og biðjum
góðan Guð að mæta þér Sigrún og
umvefja ásamt Ólafí Heimi, Páli
Liljari, Erlu Rún, Sölva, Alberti,
Páli og Gróu.
Góður engill Guðs oss leiðir
gegnum jarðneskt böl og stríð,
léttir byrðar, angist eyðir,
engill sá er vonin blíð.
Pá er jarðnesk bresta böndin,
blítt við hjörtu sorgum þjáð
vonin segir: Heilög höndin
hnýtir aftur slitinn þráð.
Blessuð von, í brjósti mínu
bú þú meðan hér ég dvel,
lát mig sjá í ljósi þínu
ljómann dýrðar bak við hel.
(Helgi Hálfdanarson.)
Bára og Jón Leví
Friðriksbörn.
Guðmundur Elías
Pálsson málarameistari
var einn þeirra sem
leitað var til þegar for-
eldraráð var stofnað í
Langholtsskóla haustið
1995. Ný grunnskólalög
höfðu verið samþykkt á
Alþingi og með þeim
höfðu foreldrar fengið víðtækt eftir-
lits- og samráðshlutverk við stjórn
skólanna. Fáir vissu hvernig rætast
mundi úr starfi þessara ráða en allir
vissu að hlutverk þeirra var mikil-
vægt.
Guðmundur var ekki að halda sér
fram en við sem sátum með Guð-
mundi í ráðinu tókum fljótlega eftir
því hvað hann hafði mikla þekkingu
á öllu sem laut að skólastarfi og var
tillögugóður í öllum málum sem upp
komu. Við komumst að því að hann
var ekki aðeins iðnaðarmaður, held-
ur einnig kennari að mennt og hafði
víðtæka reynslu af starfí með ungu
fólki. Hann hafði sérþekkingu á öllu
sem laut að skólahúsnæði og aðbún-
aði, mikla innsýn í eðli skólastarfs,
og var mikill áhugamaður um að vel
væri að öllu staðið í Langholtsskóla.
Þessum áhuga deildu þau Sigrún.
Þegar Foreldrafélag og foreldra-
ráð Langholtsskóla ákváðu að stofna
sérstaka nefnd til að móta framtíð-
arstefnu um starf skólans bárust
böndin að Guðmundi um að sitja í
nefndinni fyrir hönd foreldraráðs en
Sigrún var fengin í nefndina af hálfu
stjórnar Foreldrafélagsins. Þótt
Guðmundur sinnti félagsstarfi á
mörgum vígstöðvum skoraðist hann
ekki undan þessari ábyrgð, og í þess-
ari -nefnd nýttist reynsla hans vel.
Fyrir hönd foreldra nemenda
Langholtsskóla þökkum við Guð-
mundi fyrir óeigingjarnt og gott
samstarf á undanförnum árarn og
sendum fjölskyldu hans okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Foreldraráð og Foreldra-
félag Langholtsskóla.
A borðinu fyrir framan okkur
liggur opin dagbók. Sunnudagur, 27.
október 1985. „Fyrstu gönguferð-
inni var heitið upp á Mosfellsheiði að
Silungavatni. Veðrið var gott, sól og
logn ... A borðinu voru flatkökur,
kex, rjómaterta ...“ Texti dagbókar-
innar hverfur í móðu þegar sorgin
þyrlar upp minningum, þar sem ein
mynd leysir aðra af hólmi hratt og
óskipulega og það er sárt.
SJÖFN
ÞORGEIRSDÓTTIR
+Sjöfn Þorgeirsdóttir fæddist í
Neskaupstað 5. mars 1930.
Hún lést í Sjúkrahúsi Reykjavíkur
16. janúar sfðastliðinn og fór útfor
hennar fram frá Seljakirkju 23.
janúar. _____________
Þegar við sáum hana fyrst stóð
hún brosandi á veröndinni í sumar-
bústaðnum sínum og bauð okkur
hjónin velkomin í Snæfoksstaðaland-
ið þar sem við hjónin höfðum reist
okkur sumarbústað.
Hlý, ákveðin og sterk kona með
glettni í augunum og bros á vör,
þannig kom hún okkur fyrir sjónir
hún „Sjöfn á eitt“ eins og við kölluð-
um hana.
Við sem urðum þeirrar gæfu að-
njótandi að kynnast Sjöfn þökkum
fyrir allar þær góðu stundii- sem við
áttum saman í sumarbústöðum okk-
ar, fróðleikinn sem hún bjó yfir og
hlýtt faðmlag, að ógleymdum þeim
skemmtilega sið að bjóða okkur ná-
búunum í Spörvaskjóli og Bjarkarási
í stórkostlegt þoirablót þar sem all-
ur matur var heimalagaður og harð-
fiskurinn austan frá Vopnafirði og öll
Subai-ufjölskyldan mætt með bros á
vör og gleði í hjarta, þetta verða
ógleymanlegar stundir sem við mun-
um geyma.
Elsku Hafsteinn, Anna, Elsa og
Gunnar, við sendum ykkur og fjöl-
skyldum ykkai- okkar innilegustu
samúðarkveðjur á þessai’i erfiðu
stund og megi algóður Guð styrkja
ykkur í sorg ykkar.
Fjölskyldurnar í Spörva-
skjóli og Bjarkarási.
Elskuleg Sjöfn okkar er horfin á
braut. Hvað getur maður sagt þegar
sorgin ber að dyrum svona óvænt,
því Sjöfn varð eins og allir vissu
sjaldnast misdægurt. Ævinlega var
hún hrókur alls fagnaðar og smitaði
út frá sér bæði gleði og jákvæðum
straumum. Krafti hennar og fram-
kvæmdasemi virtust engin takmörk
sett og stundum lá við að hún fram-
kvæmdi áður en hún hugsaði. Alltaf
hafði hún þó útrétta hjálparhönd og
góð ráð okkur til handa ef á þurfti að
halda.
Margar voru stundirnar sem við
MINNINGAR
,Á snöggu augabragði ...“ Orðin
fá vægðarlausa merkingu, þegar
slys hrífur góðan félaga og vin á
braut. Vinahópur situr saman, fyrst
orða vant en smám saman tökum við
til við að raða minningabrotum sam-
an í heillega mynd. Brotin eru ótelj-
andi. Við höfum deilt margri stund
með Gumma og Sigrúnu í hartnær
25 ár, á ferðum innan lands og utan
og á öðrum góðum stundum í Kór
Langholtskirkju og á hlýlegu heimili
þeirra. Sigrún söng sinni þýðu alt-
rödd en Gummi var í fremstu röð í
makafélaginu og klappliðinu og það
munaði um Guðmund Pálsson þar
sem hann lagði lið. I erlendum stór-
borgum var hann fyrr en varði bú-
inn að sjá út skemmtilega og áhuga-
verða staði fyrh’ makana, meðan
kórinn æfði, og veitingastaði, þar
sem alvöru mat var að fá, ábót á
skammtinn fyrir miðlungsmenn og
engar refjar. Lófatakið glumdi á
sama augnabliki og tónleikum lauk
er Gummi sló saman stæltum
hrömmum blakmeistarans og prest-
urinn okkar og aðrir í hópnum létu
ekki sitt eftir liggja. Þurfti að slá
upp veislu í lokin? Ekkert mál, bara
taka til hendinni og drífa í því.
Atorkan virtist óþrjótandi og vafn-
ingalaust gekk hann að sérhverju
verki. Svo gönguklúbburinn okkai’,
þar sem útivera og áhugaverðir
staðh’ í nágrenninu voru hinn opin-
beri tilgangur. Var það ekki dæmi-
gert að fyrstu ferðina skipulögðu
Sigrún og Gummi, og í sumar er leið
sátum við enn einu sinni við veislu-
borð í sumarbústaðnum þeirra eftir
gönguferð yfir Mosfellsheiðina und-
ir þeirra leiðsögn, lagið var tekið og
sögur sagðar og einlægur hlátur
Gumma hljómar enn í huga. Síðasta
verkefnið í þessari ferð yfir Mos-
fellsheiði var að gróðursetja ungar
birkihríslur í skjólgóðri laut. Lftil at-
höfn sem lýsir vel viðhorfí Sigrúnar
og Gumma til lífsins.
Þegar grannt er skoðað var hinn
raunverulegi tilgangur okkar með
gönguklúbbnum kannski framar
öðru sá að rjúfa ekki böndin, hafa
börnin með, deila súru og sætu og
njóta nálægðar vina þar sem ekkert
sérstakt þarf að segja, bara finna ör-
yggið sem í traustum og sönnum
vinum er fólgið.
Og skyndilega er Gummi hrifinn á
braut. Það bregður sorta á himin
rísandi vetrarsólar og vanmáttur
okkar gagnvart skapadægrinu er
þrúgandi. En minningarnar sem
leiftra óskipulega um hugann eru
bjartar. Hver og ein þeirra er lítill
ljósneisti í myi’krinu sorgarsvarta
og við vitum að brátt munu þær
sameinast í einn geisla og í skærri
birtu hans ljómar fölskvalaus mynd
Guðmundar E. Pálssonar, vinar
okkar.
Elsku Sigrún og fjölskylda. Megi
góður Guð, sem umvefur jafnt lífs
sem liðna, styrkja þig og blessa.
Þess biðjum við af hjarta.
Gönguklúbburinn.
sátum og spjölluðum í glæsilegu eld-
húsi þeirra hjóna svo og sumarhús-
um, hvort heldur var í Þjórsárdal
eða Grímsnesi. Hvar sem var, á láði
eða legi, voru móttökurnar alltaf
eins og höfðingja sæmdi, börn og
fullorðnir, allir voru jafnir. Hrein-
lyndi Sjafnar og hið hlýlega viðmót
gerði það, að ef vandamál voru til
staðar, hurfu þau.
Við getum ekki látið vera að nefna
öll ferðalögin okkar í gegnum árin.
Einu sinni eða oftar á hverju sumri
var börnum og búnaði pakkað í bíla
og geyst af stað. Akvörðunarstaður
óákveðinn og veðrið eins og það vildi
vera, það skipti ekki máli því aUtaf
var sem sólin skini í okkar hópi.
Elsku Sjöfn, við söknum þín sárt
og þökkum þér samfylgdina. Fjöl-
skyldu hennar vottum við okkar
dýpstu samúð og megi Guð gefa
þeim styrk í sorginni.
Guðjóna, Haraldur, Guðrún,
Gunnar, Lóa og Linda.
Við urðum harmi slegin þegar við
fengum þær fregnir að Gummi Elli
frændi minn hefði látist með svip-
legum hætti á heimili sínu 13. janú-
ar sl.
Það vai- einungis þremur kvöld-
um áður sem við höfðum hist, þá í
ballnefnd fyrir árlegan nýársfagn-
að fólks, sem á ættir að rekja til
Grunnavíkurhrepps í Jökulfjörð-
um. Ballið var rétt byrjað, þegar
hann kom til mín og sagðist vera
með góða hugmynd. Þar sem ætl-
unin væri að mála Staðarkirkju í
Grunnavík nk. sumar vildi hann að
við í nefndinni kynntum endur-
reisnarsjóð Staðarkirkju og gæfum
ballgestum tækifæri til að leggja
sitt af mörkum ef þeir hefðu áhuga.
Áhuginn og ákafinn skein úr aug-
unum og Gummi Elli fylgdi málinu
eftir á ballinu af mikilli röggsemi.
Nú þegar hans nýtur ekki lengur
við mun ég reyna af fremsta megni
að fylgja hugmynd hans í höfn.
Eg vil í fáum orðum þakka
frænda mínum samfylgdina. Það
má segja að ég hafi í raun kynnst
honum og Albert bróður hans þeg-
ar faðir þeirra Páll tók mig á samn-
ing í málaraiðninni. Það var gott að
finna, að hvar sem maður kom fann
maður það traust og þá virðingu
sem þessum málarafeðgum er sýnd
í greininni. Eftir að Palli síðan
ákvað að draga sig hægt og bítandi
úr forsvari fyrir fyrirtækið kom
það í hlut bræðranna að leiða það
áfram af sama dugnaði, líkt og fað-
ir þeirra hafði stýrt því. Þessir
feðgar hafa alltaf verið fyrir mér
sem órjúfanleg heild með harðdug-
legar eiginkonur sér við hlið, stolt-
ar af sínum mönnum. Það er nota-
legt að hugsa um það eftir á, að
þessi heiðurshjón höfðu átt yndis-
lega kvöldstund fyrir áðumefnt
ball, sem verður nú dýrmæt ásamt
öðm í minningunni.
Það hefur verið höggvið stórt
skarð í þessa samheldnu fjöl-
skyldu. Hún hefur reynst okkur
alla tíð sem okkar eigin og fyrir
það þökkum við af alhug. Við biðj-
um Guð að geyma góðan dreng
sem Gummi Elli var og hjálpa okk-
ur sem eftir lifum að halda minn-
ingunni um hann hátt á lofti.
Elsku Sigrún Erla, Erla Rún,
Oli og Anna, Páll Liljar, Gígja og
Sölvi afastrákur, Gróa og Palli, Al-
bert, Edda, Róbert, Albert og Gil-
bert, tengdaforeldrar, tengdafjöl-
skylda, aðrir vinir og vandamenn.
Við biðjum eilífan Guð að leiða
ykkur og lýsa veginn áfram.
Halldór, Pálína og
Páll Sólmundur.
Það er með þungum trega að ég
sest niður og rita eftirmæli um vin
minn, samstarfsmann og fyn’um
sóknamefndarfomiann Langholts-
safnaðar. í huga mér er fátt til
huggunar í þeim aðstæðum sem við
blasa. I stað þess að reyna hið
ómögulega leiði ég hugann að
minningunni sem eftir lifir.
Guðmundur var heiðarlegur
maður sem seint verður metinn að
verðleikum. Einurð hans og ein-
lægni og jafnframt þjáning hans í
oft erfiðum aðstæðum í störfum
hans í þágu Langholtssafnaðar
bera enn vott um drenglyndi hans.
Sigrúnu, Erlu Rún, Páli Liljari,
Olafi Heimi og öllum þeim sem
þekktu Guðmund persónulega og af
störfum hans fyrir Langholtskirkju
votta ég einlæga samúð mína. Megi
Guð varðveita minningu Guðmund-
ar Elíasar Pálssonar.
Haukur Ingi Jónasson.
+
tengdamóðir, amma og
Ástkær móðir mín,
langamma,
GUNNHILDUR JÓNSDÓTTIR
áður til heimilis
í Háagerði 57,
Reykjavík,
lést á dvalarheimilinu Seljahlíð aðfaranótt
föstudagsins 23. janúar sl.
Jarðarförin fer fram frá Bústaðakirkju föstudaginn 30. janúar kl. 13.30.
Guðrún Yrsa Sigurðardóttir, Jón Tómas Erlendsson,
Sigurður Jónsson, Rebekka Gylfadóttir,
Inga Dröfn Jónsdóttir,
Gunnhildur Jónsdóttir,
Kristín Dögg Eysteinsdóttir,
Jón Tómas Sigurðarson.
+
Ástkær móðir mín, tengdamóðir og amma,
ÞURÍÐUR JENNÝ BJÖRNSSON,
áður til heimilis að Garði
við Vatnsenda,
verður jarðsungin frá Langholtskirkju föstu-
daginn 30. janúar kl. 15.00.
Hulda Björnsdóttir, Jón Hólm Einarsson,
Kolbrún Jónsdóttir,
Þuríður Jónsdóttir,
Rakel Jónsdóttir.
+
Innilegar þakkir fyrir samúð og vináttu við and-
lát og útför
LAUFEYJAR VILHJÁLMSDÓTTUR,
Tröllavegi 1,
Neskaupstað.
Þórður Kr. Jóhannsson, Steinunn Þorsteinsdóttir,
Kristinn V. Jóhannsson, Bára Jóhannsdóttir,
Jóhann G. Stephensen, María Árnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.