Morgunblaðið - 13.05.1998, Síða 42

42 MIÐVIKUDAGUR 13. MAÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
PÉTUR GUNNAR
STEFÁNSSON
+ Pétur Gunnar
Stefánsson
fæddist í Tumakoti í
Vogum á Vatns-
leysuströnd 25.
mars 1910. Hann
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 5. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Stefán Ámason,
kaupmaður, f. 8.
júní 1887, í Mið-
dalskoti í Laugar-
dal, d. 14. jan. 1977,
og Guðlaug Péturs-
dóttir, f. 16. okt.
1886 í Tumakoti í Vogum, d. 22.
maí 1962. Systkini Péturs
Gunnars vom: Jakobina, látin,
Björgvin Laufdal, látinn, Lauf-
ey, látin, Árni, Guðrún, Fjóla,
látin, Ingvar, látinn, Ágústa,
Auður.
Hinn 8. júní 1935 kvæntist
Pétur Gunnar eftirlifandi eigin-
konu sinni Guðrúnu Dagbjörtu
Sveinbjömsdóttur, f. 23. mars
1912. Börn þeirra em: 1) Guð-
laug Rakel, f. 16.10. 1934, bú-
sett í Reykjavík, maður hennar
er Guðjón Ágnar Egilsson, barn
þeirra: Björk. 2) Guðbjöm
Móses, f. 5.3. 1940, búsettur í
~ Kópavogi, kona hans er Þómnn
- Pétursdóttir, dætur þeirra:
Guðrún Hrönn og
Dröfn. 3) Hafdís
Rut, f. 21.11. 1943,
búsett á Hvanneyri,
maður hennar er
Grétar Einarsson,
synir þeirra: Einar,
Pétur Rúnar, Oddur
og Hilmar Steinn. 4)
Sigurborg Dorótea,
f. 24.12. 1946, bú-
sett í Hafnarfirði,
maður hennar var
Þjóðólfur Lyngdal
Þórðarson, f. 12.7.
1946, d. 8.12. 1968.
Seinni maður henn-
ar er Jón Holbergsson, börn
þeirra: Pétur Gunnar Þjóðólfs-
son, látinn, Rut, Sóley og Hol-
berg. 5) Elsa Svandís, f. 11.2.
1951, búsett í titey í Laugardal,
maður hennar er Skúli Hauks-
son. Börn þeirra: Guðrún Bára,
Þuríður Edda og Hjörtur.
Barnabarnabörnin em ellefu
talsins.
Pétur Gunnar stundaði sjó-
mennsku frá Reykjavík mestan
hluta ævinnar, lauk vélstjóra-
og skipstjóraprófi og var skip-
stjóri á eigin bátum.
titför Péturs Gunnars verður
gerð frá Kirkju Óháða safnað-
arins í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Þegar ástvinur fellur frá koma,
jafnhliða sárum söknuði, fram í
hugann minningabrot frá liðnum ár-
um. Svo er það einnig þegar ég kveð
kæran tengdaföður minn, Pétur
Gunnar Stefánsson, og langar mig
að bregða hér upp örlítilli mynd af
honum og lífshlaupi hans. En fyrst
vil ég nefna að síðustu vikumar
^ dvali hann á Dvalarheimili aldraðra
að Hrafnistu Reykjavík í frábærri
umönnun starfsfólks á deild A3.
Mér er á þessari stundu ofarlega í
huga þegar við heimsóttum hann,
einnig það aldraða fólk sem með
honum dvaldi á deildinni. í mínum
huga virtist það fólk í fljótu bragði
allt bera þess merki að vera afreks-
fólk. Ekki í þeim skilningi sem við í
daglegu tali ræðum um fólk sem
fær sýnilegar viðurkenningar fyrir
unnin afrek í íþróttum og leikjum
heldur fólk sem ber þess merki að
hafa unnið hörðum höndum og í
- mörgum tilvikum lagt fram allt sitt
lífsstarf til að búa svo í haginn svo
að afkomendur þeirra mættu búa
við betri kjör og aðbúnað en það
hafði búið við og þá einkum á sínum
uppvaxtarárum. Þessi aldurshópur,
sem gjaman er nefndur aldamóta-
kynslóðin, upplifði og mótaði þá
vakningu og bjartsýni sem var til
þess að því tókst að umbreyta sam-
félagi okkar til betri vegar, meira
og á styttri tíma en nokkur kynslóð
hefur áður gert.
Pétur var greinilega bundinn
þessum hugsjónum og framtíðar-
sýn. Hann kom vel nestaður af and-
legri atorku úr foreldrahúsum þar
sem foreldrar hans stóðu að ýmiss
konar framfaramálum á Gríms-
staðaholtinu en þar ólst Pétur upp í
^ stórum systkinahópi. Hann varð
eins og flestir unglingar á þeim ár-
um að fara út á vinnumarkaðinn
eins og það er kallað nú til dags og
lengri skólaganga stóð ekki til boða
utan að hann sótti námskeið og fékk
vélstjóra- og skipstjóraréttindi. Á
meðan tími gafst til á unglingsárum
þótti hann afar liðtækur í íþróttum,
þó einkum í fótbolta, og var einn af
stofnendum Knattspymufélagsins
Þróttar. Eftir að um tók að hægjast
frá bindandi störfum hafði hann af-
ar gaman af að fylgjast með fram-
gangi leikja.
Árið 1935 kvæntist hann eigin-
konu sinni, Guðrúnu Dagbjörtu
Sveinbjömsdóttur, ættaðri úr
Gmndarfírði. Á þeim árum var
efnahagsástand þjóðarinnar hvað
bágbomast á þessari öld þannig að
hinn almenni verkamaður varð að
taka þá vinnu sem bauðst hvort sem
það féll að fjölskylduaðstæðum eða
ekki. Pétur stundaði fyrst bifreiða-
akstur, en fór fljótlega til sjós.
Hann varð brátt eftirsóttur sjómað-
ur enda hamhleypa til verka. For-
ystuhæfileikar hans komu fljótt í
ljós og hann stefndi því að stærri
verkefnum. Árið 1945 keypti hann
bátinn Jökul í félagi með öðmm.
Hóf síðan útgerð á eigin spýtur og
stundaði hann sjóinn allt til ársins
1979 er sonur hans Guðbjöm tók við
stjóminni. Alls gerði hann út fjóra
báta. Ekki þarf að fjölyrða um að
oft vora vökurnar langar, erfiðið
mikið og síðast en ekki síst ábyrgð-
in. Allt þetta fórst Pétri vel úr hendi
og er mér tjáð af samferðamönnum
hans að sérstakt orð hafí farið
hversu vel útgerð hans hafi verið
rekin. Má vera að honum hafi unn-
ist enn betur þar sem hann vissi að
umhyggja heimilis og barna var í
öruggum höndum Guðrúnar konu
hans sem sinnti því starfí af um-
hyggju og alúð, jafnhliða sem hún
vann ötullega að ýmiss konar líkn-
armálum.
Fyrstu búskaparár sín leigðu þau
hjá foreldrum Péturs en síðar
bjuggu þau í lítilli íbúð á Mýrargötu
7. Oft hlýtur að hafa verið þröngt
setinn bekkurinn því með þeim í
heimili dvöldu auk barna tengda-
móðir hans og mágkona. Árið 1949
réðust þau hjónin ásamt fóður Pét-
urs og tveimur systrum í það stór-
virki að reisa sameiginlega íbúðar-
blokk á Fálkagötu 9, en þar hafa
Írjíérjtkjtír
Upplýsingar í símum
562 7575 & 5050 925
|:
| HOTEL LOFTLEIÐIR
§§ ÍC«tAWPAI» MO~T«t»
Glæsilbg kaffihlaðborð
FALLEGIR SALIR
OG MJÖG GÓÐ ÞJÓNUSTA
þau síðan búið. Það framtak var á
þeim tíma umfangsmikið og nutu
sín þá vel dugnaður og hagsýni
þeirra hjóna.
Undirritaður átti því láni að
fagna að starfa með Pétri eina sum-
arvertíð og vinna undir hans stjórn.
Um borð fór ekkert á milli mála
hver það var sem bæði hafi þekk-
ingu á hlutunum og stjómaði. Oft
undraðist ég hversu vel hann þekkti
alla staðhætti og mið hér á Faxaflóa
og Reykjanessvæðinu. Það var engu
líkara en hann sæi út frá tilteknum
viðmiðunum á sjó og í landi greini-
lega allar aðstæður varðandi veið-
arnar. Svo virtist sem hann gæti
þrætt nákvæmlega þær slóðir sem
veiðivonin var mest, en þá vom að
sjálfsögðu ekki til staðar nútíma
leiðsögutæki. Sem yfirmaður var
Pétur afskaplega dagfarsprúður
maður en ekkert fór á milli mála
hver hafði síðasta orðið ef honum
fannst gengið á hlut sinn. Akveðni
og réttlætistilfinning var honum í
blóð borin.
Á sjómannstíð Péturs lenti hann
einu sinni í sjávarháska er bátur
sem hann var háseti á fórst við
Akranes. Þegar hann var við stjórn-
völinn lenti hann aldrei í neinum
ófömm enda þótt hann væri talinn
með þeim sem fastast sóttu sjóinn.
Það segir meira en mörg orð um út-
sjónarsemi hans og fyrirhyggju.
Alltaf var reynt að halda sig að
verki án þess að taka óyfirvegaða
áhættu. Hann virtist hafa einstaka
hæfileika til að sjá fyrir veðrabrigði
því iðulega hélt hann sig í landi þeg-
ar flestir fóm á sjó og svo á hinn
bóginn hélt hann í róður þegar það
var talið óráðlegt. Oft þótti öðmm
nóg um úthald hans og höfðu orð á
því. Varð honum þá stundum að
orði „þeir fiska sem róa“ og má
segja að það hafi verið viðhorf hans
til vinnunnar bæði í eiginlegri og
óeiginlegri merkingu.
Eftir að um tók að hægjast og
Pétur gat farið að vera meira heima
við kom glöggt í Ijós hvað hann
hafði mikið yndi af að umgangast
yngstu kynslóðina. Bömin hændust
sérstaklega að „afa“ sem með sínu
rólega fasi laðaði þau til sín. Hann
var ávallt tilbúinn að draga upp spil
og ég held að flest barnabörnin hafí
fengið góða þjálfun í skáklistinni
hjá honum. Hjá þeim hjónum var
ávallt gestkvæmt og oft mynduðust
sterk vinabönd sem héldust alla
ævi. Ávallt voru þau tilbúin að rétta
þeim hjálparhönd sem af einhverj-
um ástæðum þurftu aðstoðar við.
Þegar alvarleg veikindi bar að
höndum vom engin takmörk fyrir
umhyggju þeirra og hjálpsemi.
Genginn er góður drengur sem
lokið hefur farsælli lífsgöngu og
skilur eftir ljúfar minningar. Hon-
um eru færðar alúðarþakkir fyrir
umhyggju og alúð sem hann sýndi
fjölskyldu sinni og samferðafólki.
Blessuð sé minning Péturs Gunnars
Stefánssonar.
Grétar Einarsson.
Mig langar að minnast tengda-
föður míns, Péturs Gunnars Stef-
ánssonar, í örfáum orðum. Ég var
aðeins 19 ára, er ég flutti inn á
heimilið á Fálkagötunni, en þá
stundaði Pétur ennþá sjóinn. Um
svipað leyti og hann hætti á sjónum
fluttum við Elsa með böm okkar
austur í titey. Það var ekki líkt
Pétri að sitja auðum höndum og hjá
okkur vom alltaf næg verkefni. Þau
em ófá handtökin, sem hann hefur
unnið hjá okkur, hvort sem var að
greiða net, mála eða dytta að. Það
var sama hvað var, ekkert óx hon-
um í augum.
Mér er sérstaklega minnisstætt
rétt eftir að við fluttum austur, og
við Pétur vomm að leggja vatn í úti-
húsin. Því fylgdi mikill handmokst-
ur. Seiglan og hugurinn var svo
mikill að ég, sem þó var 40 ámm
yngri, mátti hafa mig allan við að
halda í við hann. Eins þegar Pétur
bauðst til að múra með mér íbúðar-
húsið. Hann sagði það ekki vera
mikið mál. Eftir dagstund í eintómu
basli við múrverkið kom í ljós að
hann hafði jú fylgst með mági sín-
um múra en aldrei snert á því sjálf-
ur fyrr. En við lærðum af mistökun-
um og lukum við húsið. Pétur
þekkti ekki uppgjöf.
Hann hafði alltaf mikinn áhuga á
því, sem við vorum að gera, og sér-
staklega fylgdist hann vel með veið-
inni.
Pétur var mikill bamakarl og var
ekki einungis kallaður afi af sínum
bamabörnum heldur líka af öðrum
börnum, sem kynntust honum. Fyr-
ir okkar börn var ómetanlegt að al-
ast upp við það, að hafa ömmu og
afa svo oft hjá okkur í Útey. Og
alltaf hafði ég jafn gaman af því,
þegar afi var glettast við ömmu. Þá
kom þessi sérstaki stríðnisglampi í
augu hans.
Pétur var ekki einungis tengda-
faðir minn heldur líka góður vinur.
Blessuð sé minning Péturs Gunn-
ars Stefánssonar.
Skúli Hauksson.
Elsku afí. Það verður skrítið að
koma á Fálkó og þú ert ekki til
staðar. Fastir liðir í Reykjavíkur-
ferðum voru að koma við hjá ykkur
ömmu, þar vom vöfflur og ýmislegt
annað góðgæti á borðum.
Þú kenndir okkur svo margt,
m.a. að spila á spil, tefla og dýfa
kringlu í kaffið. Fyrsti bíllinn sem
við fengum að keyra var bíllinn
þinn á túninu heima í Útey. Okkur
er það alltaf minnsistætt þegar þið
amma rennduð í hlaðið heima í
sveitinni með fullan bfl af ýmsu
góðgæti, þá hýrnaði yfir öllu heim-
ilisfólkinu og ekki síst tíkinni Kátu,
sem vék ekki frá afa þann tíma sem
hann dvaldi hjá okkur, enda var
hann vís með að lauma einhverju að
henni.
Afi sat aldrei auðum höndum og
við lærðum mikið á því að vinna
með honum úti við, og á meðan var
amma vís með að baka pönnukökur.
Við systkinin höfum öll búið um
tíma á loftinu hjá ömmu og afa og
eitt okkar býr þar nú.
Nú hefur leiðir skilið en minning
þín mun ávallt búa í huga okkar.
Þú, sem eldinn átt í hjarta,
óhikandi og djarfur gengur
út í myrkrið ógnar svarta
eins og hetja og góður drengur.
Alltaf leggur bjarmann bjarta
af brautryðjandans helgu glóð.
Orð þín loga, allt þitt blóð;
á undan ferðu og treður slóð.
Þeir þurfa ekki um kulda að kvarta,
sem kunna öll þín sólarljóð.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Þín barnaböm,
Edda, Bára og Hjörtur.
Elsku afi. Okkur langar að
þakka fyrir þann tíma sem við
bræðurnir vorum með þér. Þú átt-
ir ávallt sælgæti, þú fórst með
okkur í bíltúra niður á höfn og
sýndir okkur bátinn þinn, neta-
skýlið og allt það sem þar var. Þú
kenndir okkur öllum að tefla og
spila á spil, varst duglegur að tefla
við okkur þegar við hittumst og
ert líklega ábyrgur fyrir því að
Einar og Pétur urðu skákmeistar-
ar í barnaskóla. Það var alltaf auð-
sótt að fá að leika sér í bílnum þín-
um þegar þið amma voruð upp á
Hvanneyri og skreppa í Hvítár-
vallaskála að kaupa nammi. Það er
einnig minnisstætt að fyrir tæp-
lega tíu árum þá settist þú á skell-
inöðruna okkar bræðra og tókst
góðan hring á henni.
Guð blessi minningu þína.
Einar, Pétur Rúnar,
Oddur og Hilmar Steinn.
Elsku langafi minn, nú ert þú
farinn til guðs, þó ég skilji það ekki
alveg þá veit ég að þú ert hjá guði
og englunum.
Minningar mínar um þig eru
margar og skemmtilegar þótt ég
sé bara tæplega 4 ára. Ég ólst upp
í stigaganginum á Fálkagötu á
móti ykkur ömmu og það var gott
að geta farið yfir til ykkar og
amma gaf okkur (mér og þér)
alltaf eitthvað gott sem var uppí
skáp. Ég, þú og Elín göntuðumst
oft saman með púðana í stofunni
og eftir að þú fórst á Hrafnistu
(spítalann) var það fastur liður að
heimsækja þig reglulega, elsku afi
minn, og er ég þakklát fyrir það í
dag. Þótt minningarnar séu marg-
ar man ég þær kannski ekki allar í
framtíðinni, en mamma og pabbi
munu hjálpa mér að gleyma þeim
ekki. Það verður skrýtið að koma
ekki oftar upp á Hrafnistu til þín,
en síðustu minningar okkar þaðan
voru yndislegar. Þú varst orðinn
svo hress og sast frammi í dag-
stofu, ég kom með snakk handa
okkur og við borðuðum í kapp og
buðum svo öllum í dagstofunni
líka. Einnig þegar þú baðst
mömmu að lyfta mér upp í rúm til
þín og þú tókst derhúfuna af mér
og settir á þig, alveg eins og þú
gerðir svo oft meðan þú varst
hress í sófanum á Fálkagötunni.
Elsku langamma mín, ég bið guð
að vera með þér. Þú fórst helst á
hverjum degi til langafa og stjanað-
ir við hann.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Þín langafastelpa
Hafdís Rún.
ÁGÚST VILHELM
ODDSSON
+ Ágúst Vilhelm
Oddsson fæddist
í Arsól á Akranesi 3.
apríl 1945. Hann lést
á heimili sínu 30.
apríl síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Hafnarfjarðar-
kirkju 12. maí.
Elsku Gústi. Ég vil
með fáum orðum
kveðja þig og þakka
þér góð og ánægjuleg
kynni í gegnum árin.
Ég kynntist Gústa,
Ellu og Ragnari í gegnum ung-
lingastarf hestamannafélagsins
Sörla. Þar voru þau hjón í forsvari
og lögðu á sig ómælda vinnu í þágu
annarra. Er það mjög minnisstætt
hve ótrúlegur áhugi og metnaður
einkenndi þeirra starf.
Minningarnar hrannast upp er
ég sit hér og hugsa um liðna tíð.
Allir þeir skemmtilegu reiðtúrar,
grillveislur, böll og keppnir sem þið
Ella skipulögðuð fyrir
okkur krakkana eru þó
efst í huga mínum.
Þetta voru ógleyman-
legar stundir, þökk sé
þér og þínum Gústi
minn.
Ég minnist þess
einnig er ég missti
ljúfan ástvin, hve þú
og Ella reyndust mér
vel.
Hafðu þökk fyrir allt
og allt. Guð blessi
minningu þína.
Eg fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mina,
því nú er komin nótt.
Um ijósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll böm þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson).
Elsku Ella mín og Ragnar,
Guð styrki ykkur í sorginni.
Fjóla Björk Jónsdóttir.