Morgunblaðið - 09.06.1998, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 9. JÚNÍ 1998 39
MINNINGAR
HRAFNHILDUR
BRYNJA
FLOSADÓTTIR
Hrafnhildur
Brynja Flosa-
dóttir fæddist 21.
febrúar 1974 á ísa-
firði. Hún lést af
slysfönim 1. júní
síðastliðinn. For-
eldrar liennar eru
Rannveig Ilöskulds-
dóttir, f. 2.9. 1950,
og Flosi Jónsson, f.
27.2. 1945. Systkini
Hrafnhildar eru:
Aðalsteinn, f. 23.3.
1969, og Guðlaug, f.
13.9. 1972, og hálf-
systkini samfeðra
eru: Sigurður Kristinn, f. 14.11.
1977, Guðjón Smári, f. 4.11.
1981, og Eydís, f.
22.3. 1987.
Hrafnhildur átti
einn son, Axel Óla
Alfreðsson, f. 16.5.
1992. Faðir Axels er
Alfreð Ragnar
Ragnarsson.
Hrafnhildur vann
sín síðustu ár með
geðfötluðum á Vist-
heimilinu Bjargi og
nú síðast með fjöl-
fötluðum á Kópa-
vogshæli.
Utför Hrafnhild-
ar fer fram í dag
frá Háteigskirkju og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Dagarnir hafa verið dimmir og
öðruvísi síðan ég fékk þá sorgleg-
ustu frétt sem ég hef upplifað að þú
værir dáin, elsku Hrafnhildur mín,
og enn er erfitt að trúa að þetta sé
staðreynd. Þú hefur alltaf verið svo
lífsglöð. Minningarnar hafa hrann-
ast upp í huganum, þegar þú varst
barn, alltaf svo innilegur hrakfalla-
bálkur, og þið systkinin brölluðuð
svo margt sem gaman er að rifja
upp og ekki voru unglingsárin síðri.
Okkur tveimur hefur oft verið strítt
á því að naflastrengurinn hafi aldrei
slitnað hjá okkur, svo nánar vorum
við að ekki hafa verið margir dagar
í þínu stutta lífi sem við vorum að-
skildar og því er ég mikið fegin, svo
líkar vorum við ekki bara í útliti
heldur öllu að við þurftum ekki orð-
in oft á tíðum til að skilja alveg hvor
aðra. Ég hef verið svo gæfusöm
móðir, elsku Hrafnhildur, að hafa
átt þig og því er ég löngu búin að
gera mér grein fyrir.
Allt síðasta ár hefur verið það
erfiðasta sem við áttum, áföllin voru
mörg og mikil, en þú varst eins og
hetja við móður þína, þú sást um
mig og fyrir mér og sýndir svo
sannarlega hversu góð dóttir þú
varst og einnig mín besta vinkona.
Við fengum líka að upplifa hverjir
voru vinir okkar og hverjir ekki.
Það kenndi okkur mikið en allt er
það varla sársaukans virði miðað við
það áfall sem það er að missa þig.
Þú skildir eftir þig sólargeisla,
hann Axel Óla. Það gerir lífið þess
virði núna að takast á við það áfram
og að systir þín og litli frændi skulu
hafa sloppið. Elsku Axel minn, þú
misstir svo mikið en Guð gefi að við
getum leitt þig í gegnum þennan
móðurmissi, því hún mamma þín
elskaði þig svo heitt. Ég er svo
ánægð, elsku Hrafnhildur, að hafa
fengið að vera með þér að ala Axel
Óla upp og á ég þá ósk heitasta að
geta bætt honum eitthvað af þess-
um mikla missi. Ég vil þakka öllum
vinum Hrafnhildar fyrir vináttu
þeirra, þið voruð líka vinir mính'.
Flosi og Laufey, þakka ykkur fyrir
allt sem þið hafið fyrh' hana gert því
alltaf gat hún leitað til ykkar og
Gylfa þakka ég fyrir hans þátt í lífi
Hrafnhildar.
Ég elska þig, Hrafnhildur, ég
elska minningu þína, Guð veri með
þér.
Þín
mamma.
Hvernig getur þú verið dáin?
Lífsglaða og trausta Hrafnhildur
mín. Ég sit hérna heima hjá
mömmu og hugsa um þig. Hvað get
ég sagt um þig? Það er um svo
margt að velja, svo margar minn-
ingar sem vilja segja „manstu eftir
þessu, já og þessu“ að ég gæti fyllt
heila bók. Þú varst sem manneskja
frek, ákveðin, þrjósk, eigingjörn og
ofsalega erfið, en betri og traustari
manneskju var erfitt að finna, alveg
sama hvað bjátaði á, alltaf varstu
komin og alltaf reiðubúin að hjálpa.
Þá minnist ég sérstaklega með-
göngunnar hjá mér. Hvað þú gladd-
ist með mér yfír fréttinni og varst
strax búin að ákveða allt. Ég átti að
koma með litla stelpu handa þér að
dekra við og ekkert múður. Og hvað
þú varst ánægð þegar þið Gulla
komuð með mér í sónarinn og þú
fékkst að vita að þetta væri stelpa.
Þú varst svo ánægð og hlakkaðir
svo til að fá stelpuna þína. Ég minn-
ist þess þegar ég fékk rosa verki og
Heiðar vissi ekkert hvað hann átti
að gera svo hann hringdi í þig.
Stuttu seinna birtist mín bara á
staðnum á taxa og tók völdin, ég
drifin út í taxann og beint upp á
meðgöngudeild þar sem þú sast
með mér hálfa nóttina. Svo seinna
þegar allt fór i steik og fór að blæða
og ég aftur uppeftir og þér fannst
ég vera of lengi (að þínu mati) í
burtu svo þú bara komst og hjálpað-
ir mér i gegnum óttann og komst
mér til að hlæja að öllu saman. Svo
þegar loksins kom að því að Katrín
myndi fæðast vai' spurning hvor var
spenntari ég eða þú. Þar sem ég var
á Húsó og þú komst ekki til mín,
gerðir þú það næstbesta. Þú hringd-
ir á hálftíma fresti alla nóttina og
allan morguninn og fylgdist með
öllu og hjálpaðir mér meira en þú
vissir með ráðleggingum og bai-a
með því að vera þarna fyrir mig.
Og þú vissir að þú fengir það sem
þú vildir. Að segja nei við þig var
eitt það erfiðasta sem hægt var, þá
kom hundasvipurinn og bænaróm-
urinn „gerðu það“ og ef það dugði
ekki var reynt að múta, hóta og
jafnvel pína mann svo þú fengir þitt
fram hvort sem það var eitthvað
sem þú vildir gera eða fá að vita, því
forvitnari manneskju hef ég ekki
kynnst. Já, og þegar Bergdís systir
var lasin, þá bara hringdir þú í
mömmu og bauðst til að passa
Bergdísi svo mamma fengi smá
hvíld og fannst það bara sjálfsagt.
Og þegar mér leið illa og leiddist á
tímabili í sveitinni og þú nýbúin að
kaupa Skódann, það var ekki spurt
að því, þú bara skelltir þér í sveit-
ina, náðir í Gullu og Úlfar og bara
komst til að bjarga mér, þú varst
sannur vinur. Alveg sama hvað
gekk á, maður gat alltaf treyst á
þig. Ég sakna þín og ég vorkenni
mér og okkur hinum svo mikið því
að við þurfum að finna leið til að
halda áfram án þín og ég veit ekki
hvernig ég á að fai-a að. Mér er sagt
að ég þurfi að kveðja þig en það er
ekki hægt. Hvernig á maður að
kveðja hluta af sjálfum sér? Þú
munt alltaf vera með mér í hjartanu
mínu og huganum. Ef ekki væri fyr-
ir þig væri ég ekki sú sem ég er og
kannski ekki einu sinni til. Og
kannski verður einhvern tímann
ekki svona sárt að geta ekki faðmað
þig, já eða bara hringt í þig og talað
um allt. Mundu mig, ég mun ávallt
muna þig.
Þín vinkona,
Helga Hákonar.
Nú horfinn er ástvinur himnanna til,
heill þar nú situr við gullbryddað hlið,
í Guðs faðmi gistir hann nú.
Samfylgd er þökkuð með söknuð í þjarta,
sefandi virkar þó minningin bjarta.
Eg kveð þig með kærleik og trú.
(Hafþór Jónsson.)
Aldrei hefði okkur grunað þegar
Hrafnhildur kom til okkar í haust
að kynnin yrðu svona stutt. En ör-
lögin hafa gripið í taumana og
skyndilega er tilveran breytt og
enginn fær við neitt ráðið. Eftir sitj-
um við með minningarnar einar.
Hrafnhildur var sérstök persóna,
umburðarlynd og mátti ekkert aumt
sjá. Oft dáðist maður að styrk henn-
ar, hún var alltaf að hjálpa öðrum
þó mörgum okkar þætti hún hafa
nóg með sitt. Hún sinnti starfi sínu
vel og færðist ekki undan þó verk-
efnin væru oft erfið. Hún hafði svo
sterka nærveru, varð einhverjum að
orði, og það voru orð að sönnu. Við
munum allar smitandi hláturinn
sem heyrðist svo oft og fékk mann
ósjálfrátt til að hlæja með. Þessar
minningar eru okkur nú mikils
virði. Við kveðjum Hrafnhildi með
söknuði og biðjum góðan Guð að
vemda og styrkja drenginn hennar
og fjölskyldu á þessum erfiðu tím-
um.
Kveðja frá vinnufélögum
á deild 9
Mig setti hljóða þegar komið var
til mín aðfaranótt mánudags og mér
tilkynnt að Hrafnhildur frænka mín
hefði látist í bílslysi um nóttina.
Margar minningar koma upp í
hugann og af mörgu er að taka.
Þegai' ég var beðin að halda á þér
undir skírn og mér sagt hvað þú
ættir að heita fylltist ég stolti.
Bernskuár mín á Isafirði eru sterk-
lega tengd minningum um þegar ég
var að passa ykkur systkinin Adda,
Gullu og Hrafnhildi. Svo var flutt til
Reykjavíkur og þá varð lengra á
milli okkar, en oft var komið í heim-
sókn á sumrin til afa og ömmu, en
hin síðari ár sáumst við ekki eins
oft.
Það var stolt móðir sem eignaðist
soninn Axel Óla og átti hún með
honum sex ár, sem okkur fínnst
alltof stuttur tími fyrir þau. Ég tal-
aði við Hrafnhildi um miðjan maí og
bauð henni í fermingarveislu til Atla
sonar míns. Þá átti að reyna allt til
þess að komast til okkar. Ég hef
ekki komið á ísafjörð í fimm ár sem
er alltof langur tími og mig langar
svo til að hitta afa sem er búinn að
vera lasinn á Sjúkrahúsinu á Isa-
firði og ömmu Gullu sagðir þú. Svo
slóust Gulla og Úlfar í förina og lagt
var af stað vestur á föstudagskvöldi.
Ég var svo glöð og ánægð að þær
systur ætluðu að vera með okkur á
þessum stóra degi. Við áttum mjög
góðan dag saman þó að ég vildi að
hann hefði verið lengri. En hún
gerði það sem hún þráði svo mjög,
að vera með afa og ömmu og sjá
hann Atla fermdan. En svo var lagt
af stað til Reykjavíkur seinni part á
sunnudegi, því að vinnan beið á
mánudegi. Þegar við kvöddumst
sagðist hún fara frá okkur södd og
sæl og vonandi koma fljótt aftur. En
þetta voru hennar síðustu orð, hún
lést í hörmulegu bílslysi á leiðinni
suður.
Elsku Gulla mín, þetta verða erf-
iðir dagar hjá þér og ég vona að Guð
gefi þér styrk. Elsku Rannveig mín,
Addi, Axel Óli, mamma og pabbi,
það er erfiður tími framundan hjá
okkur, ég bið algóðan Guð um að
styrkja okkur öll. Einnig sendi ég
Flosa og hans fjölskyldu innilegar
samúðarkveðjur.
Þín frænka,
Brynja.
Elsku Hrafnhildur mín. Tómleik-
inn og söknuðurinn er mikill og
erfitt er að trúa því að þú skulir
vera farin yfir stóru landamærin.
Minning þín er björt og sterk í huga
mínum og hjarta. Ég vil þakka þér
fyrir allar þær ógleymanlegu stund-
ir sem ég átti með þér.
Það er erfitt að hugsa um tilver-
una án þín. Það var svo margt sem
við brölluðum saman.
Þetta er svo skrítið; fóstudaginn
áður en þú fórst hittumst við eins og
vanalega uppi i Perlu og fengum
okkur kaffi og ís. Þú sagðir mér að
þú værir að fara í ferðalag yfir helg-
ina. Við horfðum út um gluggann yf-
h' borgina og ég sagði: „Þú færð gott
ferðaveður." Þá vissum við ekki að
ferðalagið myndi leiða þig yfir móð-
una miklu. Við gleymdum tímanum
eins og svo oft áður og byggðum fullt
af loftköstulum eins og vanalega
þegai' við vorum að plana framtíðina.
Við rifjuðum upp gamlar stundir,
hlógum og höfðum mikið gaman af -
t.d. í fyrra þegar við fórum í lautar-
ferð í Nauthólsvík, borðuðum nesti,
sátum í fjörunni og reyndum að
byggja kastala og fórum svo að vaða
í fjörunni. Mikið var nú gaman og
mest fannst okkur þó skemmtilegast
að hneyksla þá sem voru með okkur.
Svo þegar við vorum að grilla úti á
svölum og þú kveiktir í steikinni eins
og svo oft áður og sagðir svo: „Þetta
gæti sko enginn annar en Hrafnhild-
ur.“ Það voru ekki ófáar stundimar
sem við áttum saman á kaffihúsun-
um og voru þær stundir einstakar.
Við gátum talað um allt, við gátum
rökrætt hressilega og vorum alls
ekki alltaf sammála, en það sleit
aldrei vináttuband okkar og það var
aldrei neitt mál að fyrirgefa það sem
þurfti að fyrirgefa. Ég gat treyst þér
fyrir málefnum sem lágu mér á
hjarta og fóru aldrei lengra en inn-
um þín eyru. Þú gafst mér ráð og
hvattir mig áfram. Ég mun aldrei
gleyma því hvað þú hjálpaðir mér
mikið og varst mín hægri hönd þeg-
ar ég setti upp sýninguna. Þú varst
alltaf tilbúin að hjálpa öðrum en
gleymdir stundum sjálfri þér. Það
var ekki ósjaldan sem þú gafst vin-
um þínum stórar gjafir, bauðst þeim
út að borða og í bíó frekar en að nota
peninginn til að kaupa fót handa
sjálfri þér. Þú varst gott dæmi um
það að fótin skapa ekki manninn því
þú varst í því sem þér leið best í og
þá næstum því undantekningarlaust
í svörtu, dökk yfirlitum eins og
indjáni og fegurðin geislaði jafnt ut-
an sem innan.
Hrafnhildur mín, þær stundir
sem ég átti með þér eru ómetanleg-
ar. Þú varst einstök vinkona. Eg
sakna þín og það er erfitt að sleppa
þér en ég veit ég verð að leyfa þér
að fara og halda áfram á þeirri
braut sem þú ert núna komin á. Ég
minnist okkar síðustu stundar er við
gengum út úr Perlunni, þú tókst ut-
an um mig, kvaddir mig og ég
óskaði þér góðrar ferðar.
Minninguna um þig mun ég ætíð
varðveita í huga mínum og hjarta.
Ég bið góðan guð um að styrkja
yndislega soninn þinn, Axel Óla.
Ég votta Axel Óla, Rannveigu,
Gullu, Úlfari, Adda og Flosa mína
innilegustu samúð. ■*"
Þín vinkona,
Brynja Grétarsdóttir.
Ekki hélt ég að veröldin gæti fi'osið,
en það upplifði ég snemma að morgni
hinn 1. júní sl. þegar ég var vakin með
þeim fréttum að frænkui' mínar hefðu
lent í bílslysi fyrr um nóttina og að
Hrafnhildur væri dáin.
Ég sem hafði kvatt hana nokkrum
klukkustundum fyrr. Hún var svo sæl
yfir því að hafa komið vestur til að sjá
frænda sinn fermdan og ekki síður til
að hitta ömmu sína og afa. Pabbi var
svo ánægður að sjá þær systur þegar
ég kom með þeim til hans á sjúkra-
húsið á laugardeginum og ég veit að
það var honum og mömmu mikils
virði að hafa fengið að eyða þessari
helgi með Hrafnhildi.
Það eru svo margar minningar sem
koma upp í hugann. Það voru ekki
nema 7 ár á milli mín og Hrafnhildar
og voram við í nánum tengslum fyrstu
æviárin hennar á Isafirði og svo síðar
í Reykjanesskóla.
Við Hrafnhildur vora ófrískar á
sama tíma og þegar sonur minn fædd-
ist í janúar 1992 var hún með þeim
fyrstu að koma í heimsókn til Kefla-
víkur. Hún þurfti aðeins að fá tilfinn-
ingu fyrir þessu. Nokkram mánuðum
seinna eignaðist hún svo Axel Óla.
Það var svo gaman að hittast og bera
frænduma saman og taka af þeim
myndir. Þegar ég eignaðist tvíburana
í septembei' sl. linnti hún ekki látum á
fæðingardeildinni fyrr en hún fékk að
koma til mín, hún varð að sjá tví-
burana strax. Það var mér ómetanlegt
að fá hana til mín þá.
Þegar svona hörmulegir atburðir
gerast vakna svo margar spurningar.
Hvers vegna er ung kona sem er rétt
að hefja lífið hrifsuð í 0101? Hrafnhild-
ur og Gulla hafa alltaf verið svo sam- **
rýndar systur og ég held að sjaldan
hafi maður talað um aðra án þess að
neftia hina líka.
Elsku Rannveig og Gulla, þið hafið
báðar misst svo mikið. Hrafnhildur
var kletturinn ykkar, hún var alltaf
tilbúin að styðja og aðstoða. Ég vil
trúa því að hún verði áfram kletturinn
í huga ykkar.
Mér finnst svo gott að vita að
Hrafnhildur var glöð í hjarta sinu
þegar hún dó. Hún var búin að koma
vestur, hitta ömmu sína og afa og ann-
að skyldfólk, sjá frænda sinn fermdan
og taka fullt af myndum því hún vildi
deila þessum degi með mömmu sinni.
Elsku Rannveig, Gulla, Axel Óli,
Addi, mamma og pabbi, tíminn
framundan á eftir að verða erfiður en
ég bið Guð að fylgja okkur öllum og
veita styrk. Einnig sendum við Siggi,
mamma og pabbi okkar innilegustu
samúðarkveðjur til Flosa Jónssonar
og fjölskyldu hans.
Hrefna Höskuldsdóttir.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, sonur og
bróðir,
JÓNAS ÞÓR JÓNASSON
kjötverkandi,
lést á heimili sínu aðfaranótt 7. júní.
Katrin Þ. Hreinsdóttir,
Hreinn Rúnar, Jónas Þór, Sandra Björk,
Guðbjörg H. Beck,
Páll Þórir Beck
og systkini hins látna.
t
Ástkær faðir okkar, tengafaðir og afi,
EIRÍKUR HELGASON
stórkaupmaður,
andaðist á Landakotsspítala mánudaginn 8. júni.
Anna Eiríksdóttir,
Jóhanna Eirfksdóttir,
Jóhannes Eirfksson,
Bjarni Hákonarson,
Jón Wendel,
Kolbrún Steingrímsdóttir
og barnabörn.