Morgunblaðið - 14.06.1998, Blaðsíða 15

I-
MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 14. JÚNÍ 1998 B 15
BRUCE Willis ratar úr mannmergðinni inn í einkaveislu í risahófi
sem haldið var í tilefni af sýningu Armageddon.
AÐSTANDENDUR áströlsku myndarinnar Sveiflaðu mér við lagið mitt eða
„Dance Me To My Song“ á frumsýningunni. Þeir létu sig ekki muna um að
halda á leikkonunni Heather Rose upp rauða dregilinn enda tröppurnar ekki
hugsaðar fyrir fatlaða.
MErlu Is-
lending-
ur?“ spyr
Derek
Nalcolm
nýkominn
úr vidtali
við breska
sjónvarps-
stöð. 99Og
ekki full-
urf?éé
BIÐIN eftir stjörnunum gat verið iöng
þótt oftast nær rofaði til um síðir.
FÁKLÆDDAR konur
ur hátíðarinnar í
Hún hefði
kannski
átt að
skvetta
aðeins
yfir hann
úr koppi
franskra
blóts-
yrða
I kröppum dansi
„Dækja!“ heyrist hrópað á bryggjusporð-
inum nálægt ströndinni við Majestic-hótelið.
Þegar blaðamann ber að garði eru fjórir
ljósmyndarar á bláendanum á bryggjunni
að mynda konu í leðurundirfötum með
svipu. Innar á bryggjunni er hálft hundrað
unglingspilta sem gerir hróp að konunni og
múgæsingurinn þvílíkur að allra veðra er
von.
„Dræsa!“ hrópa piltamir en konan reynir
að halda andlitinu; fækkai’ fötum fyrh; „
myndavélarnar. Piltarnir gerast stöðugt
nærgöngulli og einum er ýtt á konuna. Hún
hrindir honum og blótar duglega djúpri
bassaröddu. Við það verður blaðamanni ljóst
að þetta er kynskiptingur. Nú æsist leikur-
inn. Piltarnir byrja að hrækja á konuna. Hún
sér hvert stefnir og reynir að komast til
baka. Hamagangurinn er slíkur að ekki verð-
ur við neitt ráðið og blaðamaður brósar happi
að lenda ekki í sjónum. Konan er ekki eins
lánsöm.
Nokkrir piltar stökkva á eftir henni en
flestir láta sér nægja að
gera hróp að henni frá
brvggjunni. Hún syndir í
land og þar tekur ekki
betra við. Piltarnir sparka
í hana sandi og halda
áfram að hrækja á hana.
Hún hrökklast á endanum
burtu og má líklega þakka
fyrir að ekki fór verr.
Glæsiímynd Cannes sem
er rómuð fyrir fáklæddar
stúlkur á ströndinni bíður
óneitanlega hnekki í huga
blaðamanns.
Að kunna
að spila með
A örskotsstund flýgur
tíminn frá manni í Cannes!
Ef einhver regla er á óreið-
unni þá er hún að enginn
mætir tímanlega og ekkert
er sem það sýnist. Eina
leiðin til að þrauka er að
spila með. Gott dæmi um
það er kynningarbrella
sem blaðamaður verður
vitni að fyrsta daginn. Þá
gengur hann fyrir tilviljun
framhjá Carlton-hótelinu
þegar John Travolta og Emma Thompson
stíga út úr glæsivagni og eru greinilega að
mæta á staðinn til að kynna opnunarmyndina
„Primary Colors“.
Eins og við mátti búast ganga þau heila
tuttugu metra úr bílnum inn í hótelið og inn í
lyftu. En allar sjónvarpsvélarnar sem fylgj-
ast með þessum mikla viðburði era engan
veginn búnar að fá fyllingu sína. Líða svo tíu
sekúndur, tuttugu sekúndur, þrjátíu sekúnd-
ur og heyrast þá hróp og háreysti úr stigan-
um niður í aðalsalinn.
Fremst í flokki hóps sem snarhendist nið-
ur stigann er kynbomba eins og sköpuð fyrir
B-myndir. Á eftir henni fer sex manna
tökulið, að því er virðist, og bregður hópur-
inn á leik fyrir myndavélarnar svo jaðrar við
ósæmilega hegðun.
Blaðamanni er það til efs að tökumennirnir
hafí verið búnir að slökkva á sjónvarpsvélun-.
um og gátu þeir ekki annað en tekið upp“~
þetta úrvalsefni. Mun meira bragð að því en
lyftuferð Travolta og Thompson. Og hvort
sem leikhópurinn, sem ættaður var frá
Troma-fyrirtækinu, náði inn í fréttatíma
sjónvarpsstöðvanna þennan dag var í það
minnst ljóst að þetta atriði komst á klippi-
borðið fyrir fréttatímana. Og tilganginum
var náð. / -
hafa borið hróð
Cannes víða.