Morgunblaðið - 03.10.1998, Síða 48

.48 LAUGARDAGUR B. OKTÓBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
W-
_s>

4
t
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
VIGGÓ NATHANAELSSON,
Skjóli v/Kleppsveg,
Reykjavík,
lést að morgni 1. október.
Kristín Ágústa Viggósdóttir, Hörður Jóhannsson,
Rakel Margrét Viggósdóttir, Sigurður Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
JÓHANNA ÞORVALDSDÓTTIR
frá Raufarfelli,
Austur-Eyjafjötlum,
Nóatúni 26,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum að morgni 1. október.
Viðar Arthúrsson, Jóhanna Einarsdóttir,
Erla Guðmundsdóttir, Örn Grundfjörð,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Dóttir min, systir okkar, mágkona og frænka,
GUÐRÚN DÓRA ERLENDSDÓTTIR,
Fífuseli 35,
er látin.
Erlendur Steinar Ólafsson,
Baldur Erlendsson,
Sólveig Erlendsdóttir, Sveinn H. Skúlason,
Gísli J. Erlendsson, Kirsten Erlendsson,
Steinar Þór Sveinsson, Hrund Sveinsdóttir
og bróðursynir.
t
ÞÓRDÍS BENEDIKTSDÓTTIR,
Grænavatni,
er látin.
Dætur hennar og aðrir aðstandendur.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
KRISTfN GUNNLAUGSDÓTTIR ODDSEN
frá Möðrudal á Fjöllum,
til heimilis á Miðvangi 22,
Egilsstöðum,
áður Löngumýri 12, Akureyri,
sem lést miðvikudaginn 23. september,
verður jarðsungin frá Egilsstaðakirkju í dag,
laugardaginn 3. október kl. 14.00.
Ólafur Þ. Stefánsson,
Þórunn Guðlaug Ólafsdóttir, Einar Rafn Haraldsson,
Gunnlaugur Oddsen Ólafsson,
Oktavía Halldóra Ólafsdóttir,
Margrét Pála Ólafsdóttir, Lilja Svanbjörg Sigurðardóttir,
Stefán Sigurður Ólafsson, Hrafnhildur Ævarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og besti vinur okkar,
PÁLL ANDREASSON,
Brautarási 18,
lést á heimili sínu sunnudaginn 27. septem-
ber.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Þökkum allan þann hlýhug sem okkur hefur verið sýndur.
Guðríður Björgvinsdóttir,
Ingibjörg Pálsdóttir, Torfi Árnason,
Pálína Pálsdóttir, Óðinn Gestsson,
Sólveig Pálsdóttir, Kristinn Gestsson,
Björgvin Pálsson, Hafdís Grétarsdóttir
og barnabörn.
ADOLF
THORARENSEN
Lífsbók Adolfs Thorarensen hef-
ur verið lokað og þótt hún væri
styttri en við sem eftir lifum hefð-
um kosið er víst að hún er efnisrík.
Hann bjó í umhverfi sem lætur
engan ósnortinn, þar sem stutt er í
ævintýri og ætíð hægt að fínna nóg
til þess að hafa fyrir stafni. Adolf
var í augum þess sem þessar línur
ritar líkt og klettur í hafi, á honum
braut brimið en hann stóð teinrétt-
ur eftir hvernig sem það fór með
hann, vitandi það að á Ströndum
norður lægir um síðir og þá má vart
finna fegurri stað og vinalegri.
Alltaf var hægt að ganga út frá því
sem vísu að Adolf frændi væri á
Gjögri og í einfeldni trúði maður
því að þannig yrði það um eilífð. En
svo er því miður ekki og jafnvel
stærstu klettar verða um síðir að
játa sig sigraða. Eftir lifa hins veg-
ar fagrar minningar um skemmti-
legar stundir með eftirminnilegum
frænda, hjartahlýjum og frænd-
ræknum sem var til hinstu stundar
trúr arfi genginna forfeðra, stóð
vörð um það sem þeir skildu eftir
og vildi að við hin myndum njóta.
Adolf var vinur vinna sinna og
tryggur þeim sem honum stóðu
næst. En eins títt er um þá
Thorarensena átti hann skap sem
hann kunni að beita fyndist honum
á sér eða sínum brotið.
Adolf var þriðji ættliðurinn frá
þeim heiðurshjónum Jakobi Jó-
hanni Thorarensen og Guðrúnu
Óladóttur Viborg, er keyptu Gjögur
rétt eftir miðja síðustu öld, til þess
að halda uppi merki fjölskyldunnar
á staðnum, en einnig sá síðasti. Nú
bendir allt til þess að byggð á
Gjögri sé lokið og e.t.v. táknrænt að
einhver tryggasti íbúi staðarins
hafi skrifað síðasta kaflann í a.m.k.
tíu alda gamalli sögu byggðar á
staðnum áður en hans eigin lífsbók
var lokað með óvæntum veikindum
sem að lokum bundu enda á veru
hans hérna megin lífs. Von okkar
var hins vegar sú að hann myndi
ekki skrifa þann kafla fyrr en löngu
síðar, en enginn ræður sínum næt-
urstað.
Adolf kaus að halda tryggð við
fæðingarstaðinn alla tíð, þar var
hans heimili, vinnustaður og vett-
vangur í blíðu jafnt sem stríðu.
Hvernig átti annað að vera þegar
annað eins nátturubarn og Adolf
átti í hlut? Það hefði aldrei fundið
þennan vettvang á mölinni sem það
fann í fallegri sveit, í faðmi stór-
brotins landslags og fyrir opnum
Húnaflóa. Hann taldi sig vera nógu
nálægt Reykjavík, þangað var ekki
nema innan við klukkutíma ferð í
flugvél og það voru einmitt þær, ein
af uppfinningum tuttugustu aldar-
innar, sem áttu hug hans frá barn-
æsku til dánardægurs. A Gjögri
fékk Adolf tækifæri til þess að fá
útrás fyrir áhuga sinn á flugi, sem
flugvallarstjóri, afgreiðslumaður
flugvéla og starfsmaður Flugmála-
stjórnar í fjöldamörg ár. Sú saga
verður ekki nánar rakin hér en við
getum hins vegar verið þakklát fyr-
ir að hann fékk tækifæri til þess að
sameina fornan tíma og þann nýja á
þeim stað sem honum var kærast-
ur.
Elsku Jóhanna frænka, missir
þinn er mikill, en um leið og ég
sendi þér innilegar samúðarkveðjur
frá fjölskyldu minni óska ég þess að
Guð styrki þig og styðji og leiði þig
á erfiðum tíma. Fögur minning
okkar um Adolf mun verða okkur
ljós á lífsins leið. Blessuð veri minn-
ing Adolfs Thorarensen.
ívar Benediktsson.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimirkveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Ég er lítill og vanmáttugur er ég
sest nú niður til að skrifa fátækleg
kveðjuorð um vin minn og frænda
Adolf Thorarensen frá Gjögri. Enn
á ný erum við minnt á að við ráðum
ekki ferðinni hér á jörð, allt í einu
er klippt á lífsþráðinn og í augna-
blikinu verður myi’krið svart, en
það birtir á ný er við hugsum um
allar ljúfu minningarnar sem hann
skildi eftir sig.
Adolf Thorarensen var mikill vin-
ur vina sinna og er það stór hópur
sem saknar hans sárt, hann var
hjartahlýr og mátti ekkert aumt
sjá, hann var mikill barnavinur
enda hændust þau mjög að honum.
Við Adolf sem vorum systkinabörn
urðum miklir vinir allt frá fyrstu tíð
og bar þar aldrei skugga á og var
ég alltaf velkominn til hans á Gjög-
ur og var þá tekið vel á móti manni.
Attum við þar saman margar gleði-
stundir. Þekkti ég því vel til hans
innri manngerðar. Það er kald-
hæðni örlaganna að einmitt er hann
ætlaði að halda upp á fimmtugsaf-
mælið sitt, sem átti að vera honum
mikil gleðistund, breyttist hún í
sorgarstund. Lífið hafði virst blasa
við, hann hafði komið sér vel fyrir á
Gjögri. Fyrir utan það að vera flug-
vallarstjóri var hann sannkallaður
útvegsbóndi. Það er mikill sjónar-
sviptir að slíkum manni sem Adolf
Thorarensen var.
Haustblómin eru að fölna og það
verður litminna að koma á Gjögur.
Að hryggjast að gleðjast hér um
fáa daga að heilsast og kveðjast það
er lífsins saga.
Nú á kveðjustundu þakka ég þér
frændi minn fyrir allt sem þú gerð-
ir fyrir mig. Þú tekur á móti mér á
nýju tilverustigi og við eigum eftir
að faðmast eins og við gerðum hér
oft áður.
Megi Guð vera með þér.
Jóhanna mín og Pétur, ég veit að
þið eigið um sárt að binda. Ég votta
ykkur mína dýpstu samúð.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem.)
Auðunn H. Jónsson.
Elsku besti Adolf minn. Mikið er
það skrítið að hugsa til þess að geta
ekki heimsótt þig á Gjögur næsta
sumar. Þú sem varst alltaf svo
ánægður þegar ég kom til þín, sem
ýtti mikið undir ánægju mína að
koma til Gjögurs sem ég hef gert
hvert einasta sumar síðan ég var í
móðurkviði og var það orðinn hluti
af mínu lífi.
Fyrsta minning mín með þér er
ósköp smá en skiptir mig miklu
máli. Við vorum í gamla eldhúsinu á
Gjögri við hliðina á vaskinum sem
mamma og Jóhanna settu mig
alltaf ofan í þegar ég var óþekk, þú
hélst í hönd mína og talaðir um
hversu smá hún var, ég hef verið
um tveggja ára aldur. Strax þá
heillaðist ég af þér líkt og allir
krakkar gerðu. Þessi minning rifj-
aðist upp fyrir mér þegar þú hélst í
hönd mína á sjúkrahúsinu undir
lokin. Þú sagðir þá aftur jafn hlý-
lega og þú gerðir ætíð: „Pálína mín,
ertu komin.“ Þú varst alltaf jafn
ánægður þegar ég kom, hringdi eða
skrifaði. Það var eins og þú þekktir
tilfinningar mínar og skap betur en
nokkur annar. „Bara að vera sterk
og jákvæð“ sagðir þú, og ég hef far-
ið eftir því og geri það núna þegar
þú hefur kvatt þennan heim.
Þeir voru ekki fáir klukkutímarn-
ir sem við eyddum saman. Við vor-
um mjög oft í orðaleikjum langt
fram eftir nóttu og yfirleitt varð ég
að verða fyrri til að segja þá setn-
ingu sem næstum því var sögð á
hverju kvöldi: „Klukkan er nú
kannski orðin heldur margt, er ekki
kominn tími til að fara að sofa?“
Ég mun sakna mikið allra þeirra
sagna sem þú sagðir mér eða hvatt-
ir mig til að lesa. Þessar sögur mun
ég alla tíð geyma í hjarta mínu og
leyfa næstkomandi kynslóð að
njóta. Það sem var svo gaman var
að hlusta á þig, sagnagleðin, orð-
heppnin og lífsgleðin í kringum þig
var svo mikil. Þegar þú vissir að ég
væri ein heima eða það væru ein-
hvers konar tímamót í lífi mínu
hringdir þú og ekki var liðið langt á
símtalið þegar þú varst búinn að
gleðja mig og alltaf var ég jafn
ánægð í lok símtalanna. Það var í
fyrsta sinn seinasta sumar sem ég
hafði lítinn tíma til að gera mér ferð
til þín og mér fannst sumarið ekki
hefjast fyrr en ég væri búin að
heimsækja þig. Ég fékk mikil gleði-
tíðindi þegar ég fékk nýja vinnu.
Ég átti ekki að byrja að vinna fyrr
en eftir 4 daga og var ég fljót að
hringja í þig og þú útvegaðir mér
flugfar á skammri stundu. Innan
nokkurra klukkustunda var ég
komin til þín og eyddum við næstu
fjórum dögum saman. Ekki hefði
ég getað trúað því þá að þetta yrðu
síðustu 4 dagarnir með þér. Okkur
fannst báðum leitt að ég gæti ekki
stoppað lengur, en vinnan beið.
Alltaf var jafn sárt að kveðja þig og
sveitina en nú verður það erfiðast,
þó svo að við vitum það bæði tvö að
þetta var fyrir bestu í lokin. Eig-
ingirnin í mér má ekki taka yfir-
höndina.
Góðmennska og gjafmildi var
það helsta sem einkenndi far þitt
og þú varst alltaf svo góður, trygg-
ur og trúr þeim sem stóðu þér
næst.
Adolf minn, þú tókst mér svo vel
frá byrjun og ég get ekki lýst því
hversu mikið mér þótti vænt um
þig. Þú gafst mér brúðu þegar ég
var mjög ung og um leið og ég byrj-
aði að tala skírði ég hana Adolf. Ad-
olf fór með mér hvert sem ég fór og
ég hafði hana meðan ég hafði ekki
þig, nú verður það eins, ég mun
alltaf hafa hana og hún mun aldrei
yfirgefa mig.
I fyrrasumar heimsótti maður
okkur í sveitina bráðhress og
skemmtilegur og fór frá okkur
mjög glaður í hjarta. Síminn
hringdi snemma um morguninn og
færðir þú mér undrandi á svip þær
fréttir að maðurinn væri látinn. A
þessu tímabili ræddum við mikið
um dauðann (sem var eitt okkar
þúsund umræðuefna) og í lokin
sagðir þú: „Já, Pálína mín, við vit-
um aldrei hver verður næstur.“ Sú
stóra hugsun komst aldrei upp í
huga minn að það yrðir þú. Svona
er heimurinn grimmur, ég vil að þú
vitir það að ég mun sakna þín sárt
og mun ég treysta Guði og englun-
um fyrir þér. Ég mun minnast þín í
mínum bænum og hjarta og veit ég
að Guð kann að meta góðmennsku
þína og allt það sem þú gerðir fyrir
mig og aðra.
Bið ég Guð um að styrkja Jó-
hönnu og Pétur, Héðin og Kiddu,
hreppsbúa og alla þá sem stóðu Ad-
olfi næst, í sorg sinni.
Elsku Adolf, megi Guð og englar
vera með þér að eilífu.
Þín
Pálína Ósk Hraundal.
Elsku Adolf, með þessum orðum
viljum við kveðja þig, kæri vinur.
Það er svo ótalmargt sem kemur
upp í huga okkar á stundu sem
þessari. Við minnumst með hlýhug
allra stundanna sem þú varst með
okkur hérna í Reykjavík yfir hátíð-
arnar ár hvert við að aðstoða okkur
í jólaamstrinu og að koma öllum
pökkunum og pinklunum til réttra
eigenda um land allt. Þú komst
alltaf með jólaandann til okkar og
fylltir líf okkar gleði og hlýju. Það
var sem jólin væru aldrei fyllilega
komin fyrr en Dolli birtist í af-
greiðslunni hjá okkur brosandi út
að eyrum og skellti einhverjum
fyndnum frasa á okkur, þá fyrst
vissi maður að hátíðarnar væru að
ganga í garð. Þetta munum við sem
höfum unnið hvað lengst hér hjá Is-
landsflugi muna alla tíð og getum
yljað okkur við þær minningar um
komandi jól þegar jólaamstrið
leggst yfir okkur öll og enginn Dolli
er til að lyfta okkur upp.
Gjögur var ávallt uppáhalds-