Morgunblaðið - 20.10.1998, Síða 46

'r 46 ÞRIÐJUDAGUR 20. OKTÓBER 1998
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
t
Elskulegur bróöir okkar,
BENEDiKT SKÚLASON,
Danmörku,
áður til heimilis í Stillholti 8,
Akranesi,
lést á Friðriksbergsjúkrahúsinu í Kaupmanna-
höfn laugardaginn 17. október.
Systkini hins látna.

»

t
Ástkær eiginmaöur minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
KJARTAN ÁSGEIRSSON,
Bjarmalandi,
Garði,
andaðist á Landspítalanum fimmtudaginn
15, október.
Útför hans fer fram frá Útskálakirkju laugar-
daginn 24. október kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Krabbameinsfélagið.
Marta Guðrún Halldórsdóttir,
Kristjana H. Kjartansdóttir, Jóhannes S. Guðmundsson,
Ásgeir Kjartansson, Sólveig Björk Gránz,
Þorvaldur Kjartansson, Jóhanna S. Sigurvinsdóttir,
Jóhanna A. Kjartansdóttir,
Gísli L. Kjartansson,
Ólafur Þór Kjartansson, Álfhildur Sigurjónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur maðurinn minn og faðir okkar,
ÓLAFUR MAGNÚSSON
fyrrum starfsmaður
Kirkjugarða Reykjavíkur,
Engihjalla 11, Kópavogi,
er látinn.
Jóhanna Jónsdóttir,
Bragi Ólafsson,
Ásta Þóra Ólafsdóttir
og aðrir ástvinir.
t
Ástkær dóttir mín, systir, mágkona, fóstur-
móðir og frænka,
ÁSLAUG K. MAGNÚSDÓTTIR,
Kötlufelli 3,
áður til heimilis i Svíþjóð,
verður jarðsett frá Dómkirkjunni í dag, þriðju-
daginn 20. október, kl. 13.30.
Magnús St. Daníelsson,
Jórunn I. Magnúsdóttir,
Jón S. Magnússon,
Arnhildur S. Magnúsdóttir,
Ingibjörg L. Magnúsdóttir,
Sigríður Magnúsdóttir,
Agnar E. Agnarsson,
Stefán H. Stefánsson,
Kolbrún Viggósdóttir,
Jón Guðbjörnsson,
Sveinn Isebarn,
Magnús Karlsson,
Carína Persson
og frændsystkini.
t
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát og útför ástkærs eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður og
afa,
JÓNS VALGEIRS ILLUGASONAR,
Reykjahlíð 1,
Mývatnssveit.
Guðrún Jakobsdóttir,
Kristjana Ó. Valgeirsdóttir, Mark Kr. Brink,
Matthildur H. Valgeirsdóttir,
J. Valgerður Valgeirsdóttir, Guðmundur St. Sigurðsson,
Guðrún María Valgeirsdóttir
og barnabörn.
Lokað
Ríkisfjárhirslan verður lokuð miðvikudaginn 21. októbertil
kl. 13.00 vegna jarðarfarar GUÐRÚNAR ÞORBERGSDÓTTUR,
forsetafrúar.
ÁSTA BRYNDÍS
ÞORSTEINSDÓTTIR
hélst það uns hún vegna kjörgengis-
reglna samtakanna lét af for-
mennsku 1995. Á þessum árum var
margt að gerast í málefnum fatlaðra
hér á landi og erlendis og reið á
miklu fyrir samtök þeirra, að fylgst
væri með og haldið fast um tauma í
hagsmunabaráttu fatlaðra að ekki
dytti úr seglum sá meðbyr sem mál-
efni þeirra höfðu notið frá því að lög
um aðstoð við þroskahefta voru sett
1979. I því efni gegndu samtök
þeirra, Þroskahjálp og Öryrkja-
þandalagið, lykilhlutverki og þó að
um skeið hefði verið nokkur þústur
milli þeirra komst á samstarf og í
því starfí átti Ásta mikilvægan hlut.
Annað sem hafði mikla þýðingu fyr-
ir samtökin var samstarfíð við syst-
ursamtökin á Norðurlöndum sem
skapaði möguleika til þess að kynn-
ast lykilfólki í þessum löndum sem
gat miðlað af reynslu þjóða sinna og
gefið upplýsingar og góð ráð um
meðferð mála, árangur og afleiðjng-
ar breytinga og nýrrar stefnu. Ásta
var fulltrúi Þroskahjálpar í þessu
samstarfi og sinnti því af alúð og
naut trausts og virðingar allra er
með henni unnu. Þess urðu fljótt
varir þeir sem hittu að máli þá er-
lendu menn sem höfðu kynnst starfí
hennar eða unnið með henni á þeim
vettvangi. Ekki má heldur láta óget-
ið hins mikilvæga hlutverks er hún
sinnti sem fulltrúi Þroskahjálpar í
margvíslegu nefndarstarfi á vegum
hins opinbera þar sem hún fylgdi
fast fram sjónarmiðum samtakanna
og eigin skoðunum á rétti fatlaðra
og annarra sem halloka höfðu farið í
lífsbaráttunni.
Alls staðar þar sem reifa þurfti
málefni fatiaðra eða túlka stefnumál
Þroskahjálpar var Ásta hinn sjálf-
sagði málsvari, sem við félagar
hennar treystum og vorum stolt af
vegna glæsileika hennar, yfírburða-
þekkingar og frábærra hæfileika til
að koma sjónarmiðum sínum og
skoðunum á framfæri með þeim
hætti að eftir væri tekið. Hún gerði
miklar kröfur um virðingu og jafn-
rétti fatlaðra og ætlaðist til mikils af
félögum sínum og samstarfsfólki, en
þó gerði hún fyrst og síðast kröfur
til sjálfrar sín. Það sem hún lagði til
var vel gi'undað. Allt sem hún lét frá
sér fara í ræðu eða riti var vandlega
undirbúið, skýrt og skorinort og bar
þess glöggt vitni að stefna hennar
og skoðanir voru byggð á hugsjón;
trú á og von um betri heim og feg-
urra mannlíf ekki síst fyrir þá sem
höllustum fæti standa. Því miður á
framkvæmd slíkra hugsjóna erfítt
uppdráttar í okkar markaðsvædda
þjóðfélagi.
Hún bjó yfír miklum þrótti og
sterkum vilja, sem entist allt til hins
síðasta, en átti í ríkum mæli þá ljúf-
mennsku og hlýju, sem nær frá
hjarta til hjarta og hún hafði þrosk-
að í löngu staifí með sjúku fólki og
sköpuðu henni einstæða hylli hjá
þeim fötluðu einstaklingum, sem
vegna saklausrar einlægni skynja
muninn á þeirri alúð sem innra býr
og hinni er ytra hangir.
Við leiðarlok koma upp í hugann
minningar um fjölmargar ánægju-
stundir er við er sátum í stjórn
Þroskahjálpar áttum þar sem Ásta
var allt í senn, eftir því hvað við átti
hverju sinni; leiðtogi í fararbroddi
fylkingar sem treystir foringja sín-
um, glaðvær félagi, þegar stund
gafst til að gleðjast og létta sér upp,
og traustur og úrræðagóður ráð-
gjafi, sem á uppörvandi hátt studdi
samstarfsmenn til verka, þegar
glímt var við vandasöm verkefni.
Við þær minningar er gott að una,
þegar sorg og eftirsjá sækir að.
Við Eygló sendum Ástráði eigin-
manni hennar, börnunum þremur,
aldraðri móður og öllum öðrum er
sakna og syrgja Ástu B. Þorsteins-
dóttur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Snorri Þorsteinsson.
Ásta Binna var eins og sólin, hvar
sem hún skein, hlýjaði hún okkur
hinum í fjölskyldunni með nærveru
sinni, lífsgleði og krafti. Við nutum
geislanna, íylltumst orku, gleði og
hugmyndum.
Hún hafði ríka réttlætiskennd,
mátti ekkert aumt sjá, þá var hún
boðin og búin að leggja sitt af mörk-
um, þrátt fyrir oft og tíðum mikið
annríki. Lítilmagninn hafði eignast
sinn málsvara. Sólin á svo auðvelt
með að bræða ísinn.
Sagt er að við fáum til baka það
sem við leggjum inn í lífið öðrum til
handa. Þá hlýtur himnabankinn að
greiða henni háa vexti.
Nokkrar myndir koma upp í huga
mér er ég hugsa til hennar. Þegar
við vorum litlar í garðinum hjá
ömmu og_ afa, þar sem ég leit hug-
fangin á Ástu Binnu sem mér fannst
svo falleg og mikil skvísa, enda að-
eins eldri. Myndin af henni á leið til
Ameríku sem skiptinemi, í fallegri
ullarkápu, en einmitt í gegnum þau
samtök hitti hún ástina sína, hann
Ástráð. Við fögnuðum fímmtugsaf-
mæli hennar á Hofgarðinum, það
var afmæli engu líkt. Töntuboðið í
vor, sem var einstaklega ljúft og eft-
irminnilegt. Ennþá hélt hún í
stelpuna í sjálfri sér.
Eitt sinn las ég speki eftir þekkt-
an trúboða, þar sem hann setti
mennina í þrjá hópa, einum hópnum
líkti hann við árabáta, öðrum við
seglbáta, og enn öðram við vélbáta.
En þeir síðastnefndu hefðu kraftinn
innanborðs og gætu haldið áfram
lífsins göngu sama hvemig viðraði.
Þannig var Ásta Binna.
Svo skyndilega dró ský fyrir sólu
og viðraði ekki vel, vágestur hafði
bankað uppá, sem ekkert gat lækn-
að. Ásta Binna með þennan hreint
ótrúlega kraft innanborðs hélt
áfram að sinna sínum verkum, af
svo einstakri kostgæfni að okkur hin
skorti orð. „Það má ekki gefast
upp,“ sagði hún við mig.
Það vantar kannski dugnaðarfork
hjá Guði, til að vinna eitthvert verk-
efni sem þarfnast einurðar og alúð-
ar.
Þegar ég kvaddi Ástu Binnu
frænku mína í hinsta sinn, allavega í
þessari jai’ðvist, þar sem hún lá í
rúmi sínu, skinu sterkir sólargeislar
inn um gluggann og lýstu upp her-
bergið. Einn geislinn hafði haldið
áleiðis til Sólarlandsins. Við hin að-
eins ráfum um, sorgmædd og leitum
svara. En við erum líka fullviss um
að vel verður tekið á móti henni.
Ég bið Guð að styrkja Ástráð,
Arnar, Ásdísi Jennu, Þorstein
Hreiðar og Öddu fóðursystur og
fjölskyldur þeirra. Mig langar í lok-
in að senda ykkur línur, en höfund-
inn þekki ég ekki.
„Þó ég sé látinn harmið mig ekki
með tárum. Hugsið ekki um dauð-
ann með harmi og ótta. Ég er svo
nærri að hvert eitt ykkar tár snertir
mig og kvelur, þótt látinn mig hald-
ið. En þegar þið hlæið og syngið
með glöðum hug, þá lyftist sál mín
upp í mót til ljóssins. Verið glöð og
þakklát fyrir allt sem lífíð gefur, og
ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði
ykkar yfir lífinu."
Rósa Matthíasdóttir.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast,
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
(Friðrik Œ Þórleifsson.)
Þessar ljóðlínur lýsa vel okkar
kæru vinkonu sem nú er kvödd með
miklum söknuði.
Leiðir okkar lágu saman þegar á
þrettánda árinu. Við urðum fljótt
þrjár vinkonur sem héldum hópinn,
áttum samleið í gegnum unglingsár-
in, innan skátahreyfingarinnar, er-
lendis og eftir heimkomu með börn
og bura.
Við höfum kosið að minnast ung-
lingsáranna, þar sem aðrir munu
minnast seinni ára.
Margs er að minnast frá þessum
áram. Kraftur Ástu og dugnaður
kom fljótt í ljós og leiðtogahæfileik-
ar hennar leyndust engum í skáta-
starfi sem öðra. Alltaf var hún pott-
urinn og pannan í skátaútilegunum.
Við áttum því láni að fagna að pabbi
hennar átti rauðan pallbfl og aldrei
þreyttist hann á að þeysa með okk-
ur á pallinum með allt okkar haf-
urtask á hin ýmsu skátamót og úti-
legur.
Að því kom að skátabúningarnir
okkar vora komnir með flest þau
merki og snúrur sem hægt var að
ná, en ekki vildi Ásta láta þar við
sitja og hvatti okkur til að fara með
sér í 50 km göngu, til að bæta einu
merkinu enn við. Héldum við til
Þingvalla og hófum gönguna þaðan.
Þegar í Mosfellssveitina kom var
mikill fögnuður þegar við sáum
pabba hennar og mömmu koma á
móti okkur færandi heitt kakó. Síð-
ustu kflómetrarnir voru erfiðir, enn
á ný dreif Ásta okkur áfram, tak-
markinu var náð. Þau urðu mörg
markmiðin sem Ásta náði á alltof
stuttri ævi, setti sér og sínum og
hvatti aðra til að ná og framundan
lágu enn önnur markmið.
Þegar að tilhugalífinu kom stund-
uðum við Borgina og Glaumbæ af
miklu kappi og Ásta kynntist Ást-
ráði, eftirlifandi manni sínum. Oft
sköruðust vaktir sem hjúkranar-
nemi við öll hennar áform, en af
ótrúlegri elju kom hún miklu í verk.
Ásta var stolt af mannsefninu sínu
og ótrúlega oft gat hún komið nafni
hans að í almennu spjalli og skipti
þá engu um hvað var rætt.
Svo komu árin sem Ásta var í
Árósum, Edda í Skövde og Guð-
björg Elín í Kaupmannahöfn, en
alltaf var sambandið jafn náið og
kært.
Seinna sóttum við svo heim glæsi-
legt heimili Ástu og Ástráðs við hin
ýmsu tækifæri við sérstaklega höfð-
inglegar móttökur.
Með Ástu er gengin stórmerk og
góð kona langt fyrir aldur fram sem
við komum til með að sakna mikið.
Erum við ekki einar um það, en sár-
ast er það fyrir Ástráð, Ásdísi, móð-
ur hennar og börnin þrjú og fjöl-
skyldur þeirra. Við ásamt fjölskyld-
um okkar sendum innilegar samúð-
arkveðjur. Megi Guð styrkja og
styðja ykkur öll.
Gef dánum ró, en hinum líkn er
lifa.
Edda Hjaltested og
Guðbjörg Elín Daníelsdóttir.
Okkur langar til að minnast Ástu
með örfáum orðum. Hún hefur lengi
barist fyrir málefnum fatlaðra og
skarað framúr meðal jafningja
sinna. Við þökkum henni fyrir allar
þær ánægjulegu stundir sem við
höfum átt með henni undanfarin ár.
Hún hefur reynst okkur bæði stoð
og stytta. Við viljum votta fjölskyldu
hennar og aðstandendum okkar
dýpstu samúð á erfiðri stundu.
Fyrir hönd Átaks, félags þroska-
heftra,
María Hreiðarsdóttir,
John M. Doak, Jón Líndal,
Þórey Rut Jóhannesdóttir
og Hreinn llafliðason.
Þeim sem á sér hugsjónir um
betri og réttlátari heim og trúir því
að honum megi breyta reynist erfitt
að slíta sig frá verkefnum lífsins.
Okkur sem eftir lifum er brotthvarf
slíks einstaklings sérstakt harms-
efni. Ásta B. Þorsteinsdóttir hafði
haslað sér völl á nýjum vettvangi og
þrátt fyrir stutta veru hennar á Al-
þingi mátti sjá að hún vildi vinna að
mannréttindum sjúkra, aldraðra og
fatlaðra. Verkefnin þar vora í rök-
réttu framhaldi af ævistaifí hjúkr-
unarfræðingsins og ekki síður af
ómetanlegu staifí hennar að málefn-
um fatlaðra. Svo samofið er nafn
Ástu því málefni og sögu Landssam-
takanna Þroskahjálpar að í hugum
okkar samherja hennar og vina
verður þetta tvennt vart aðskilið.
Við fögnuðum velgengni hennar í
stjórnmálum og fannst hún með
vissum hætti okkar þingmaður.
Ásta var einstök baráttukona sem
með glæsileik sínum og einarðri
framgöngu gaf samtökunum nýja
reisn. Umbætur á lagabókstaf
dugðu henni ekki, hún vildi breyta
úreltu hugarfari og aumingjagæsku