Morgunblaðið - 22.08.2000, Qupperneq 46

MORGUNBLAÐIÐ
46 ÞRIÐJUDAGUR 22. ÁGÚST 2000
I i .. .....................
MINNINGAR
GUÐNIÞÓRARINN
GUÐMUNDSSON

+ Guðni Þórarinn
Guðmundsson
fæddist í Vestmanna-
eyjum 6. október
1948. Hann varð
bráðkvaddur á heim-
ili sínu 13. ágúst síð-
astliðinn. Hann var
sonur hjónanna Guð-
mundar Hróbjarts-
sonar, skósmiðs í
Vestmannaeyjum, og
Þórhildar Guðna-
"Tlóttur. Þeirra börn
auk Guðna eru Guð-
rún (látin), Halldóra,
Helena Björg, Kon-
ráð, Sesselja (Iátin) og Guðmund-
ur Lárus. Fjölskyldan var ætíð
kennd við Landlist í Vestmanna-
eyjum.
Guðni kvæntist eftirlifandi
konu sinni Eli'nu Heiðberg Lýðs-
dóttur 25. maí 1969. Synir þeirra
eru Ólafur Magnús, f. 3. janúar
1975, og Halldór Örn, f. 10. júlí
1981.
Guðni lauk gagnfræðaprófi frá
Gagnfræðaskóla Vestmannaeyja
1965. Að því loknu fór hann til
Reykjavíkur og stundaði nám við
TS'ónlistarskóla Rcykjavíkur og
lauk þaðan tónmenntakennara-
prófi árið 1969.
Haustið 1969 hóf
Guðni nám við Det
Kongelige danske
musikkonservator-
ium. Hann lauk
kantorprófi árið
1971 og siðan meira-
prófí á orgel vorið
1976. Samhliða nám-
inu í tónlistarháskól-
anum stundaði hann
nám í trompetleik og
instrumentation.
Guðni vann alla tíð
með náminu og spil-
aði á hinum ýmsu
stöðum. Hann vann einnig í fimm
ár sem organisti í Vestre-fangels-
inu í Kaupmannahöfn.
Guðni flutti til íslands árið 1976
og starfaði í eitt ár sem organisti
við Langholtskirkju og tók siðan
við starfi organista í Bústaða-
kirkju árið 1977 og starfaði þar
síðan. Hann kenndi við Tónlistar-
skólann í Hafnarfirði frá 1976.
Guðni tók þátt í mörgum nám-
skeiðum bæði hér heima og er-
lendis.
Útför Guðna fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Mig langar að minnast Guðna
móðurbróður míns í nokkrum orð-
um.
Mín fyrstu kynni af Guðna sem ég
man eftir voru í Odense en þar
bjuggum við í nokkur ár. Pabbi
minn var þar við nám og Guðni
ásamt ömmu Tótu komu í heimsókn
eitt sumar. Það var mikið skoðað og
margt skemmtilegt gert. Guðni var
iVr^ra og ég aðeins þriggja ára, búin
að búa I Danmörku í tvö ár og talaði
l „flydende dansk“. Ég gleymi aldrei,
| þó að barnsminnið sé ryðgað, að dag
| einn fórum við frændi minn inn í
i bakaríið að kaupa rúgbrauð. Hann,
j með mig sér við hið, bað afgreiðslu-
I konuna um eitt rúgbrauð með
j dönskum hreim sem hann hafði lært
j í skólanum en ég pikkaði í hann og
j sagði þú átt ekki að segja rúgbrauð
svona heldur rugbröd (með dönsk-
um hreim). Við fórum heim með
brauðið en það fyrsta sem hann
sagði við mömmu var: Ég fer aldrei
oftar með þessu barni út í búð.
Nokkrum árum seinna sýndi hann
mömmu og okkur stoltur mynd af
kærustunni sinni henni Ellu.
■^Þegar pabbi lauk sínu námi í Dan-
mörku komum við heim til íslands
og fyrstu jólin okkar hér heima á
Islandi héldum við í Landlyst í Vest-
mannaeyjum hjá ömmu og afa. Ég
’ var þá sex ára gömul og beið spennt
eftir að fá að sjá Ellu lifandi eins og
ég sagði þá því ég hafði bara séð
‘ hana af mynd. Ég var ekki svikin af
því að sjá bæði hana og Guðna bros-
andi og hamingjusöm. Við fluttumst
síðan til Húsavíkur og bjuggum þar
í nokkur ár. Þegar við fluttumst svo
til Reykjavíkur urðu samverustund-
irnar með Guðna og Ellu fleiri,
mamma og pabbi keyptu bát með
i þeim og oft var farið út á Faxaflóann
með færi og kakó á brúsa og oftar en
í w var þorski landað við mikinn
j fögnuð. Það eru margar góðar og
hlægilegar endurminningar til frá
þessum tíma.
Við Hinrik eiginmaður minn gift-
um okkur í Bústaðakirkju og að
i sjálfsögðu spilaði Guðni við athöfn-
ina af sinni alkunnu snilld og svo
hélt hann áfram í veislunni en þá
ekki á orgel heldur harmonikku. Við
Hinrik fluttumst síðan til Osló þar
sem hann og Ella heímsóttu okkur.
Hann kom einnig síðar í heimsókn
til okkar þar sem hann var á ferða-
lagi með kórnum og áttum við þá
rrlJog góðar og sólríkar stundir sam-
an, við með drenginn okkar Reynald
: fjögurra vikna gamlan og var Guðni
stöðugt að líta ofan í vagninn sem
stóð úti til að vita hvort allt væri í
! lagi.
Guðni var mikið fyrir börn og að
sjálfsögðu tónlist. Eg minnist ekki
nejjns jólaboðs heima hjá Dóru
frænku, systur Guðna og Sigtryggs
manns hennar, án þess að Guðni
spilaði á píanóið og það væri sungið
og búin til kór úr okkur í fjölskyld-
unni, oft var hann þríraddaður, jafn-
vel fjórraddaður. Það var engin
veisla haldin í fjölskyldunni án þess
að Guðni kæmi þar við sögu með alls
konar tónlist því hann gat spilað
hvað sem var hvort sem það var
klassík eða djass eða hvað sem beðið
var um, það var ekkert mál því hann
hafði þetta í sér eins og sagt er. Nú
er enn stórt skarð hoggið í þennan
systkinahóp. Við vonum að Guð gefi
Ellu, Óla Magga og Halldóri styrk
til að takast á við það sem fram und-
an er.
Ósk Reynaldsdóttir
og fjölskylda.
Sólbjartur sumardagur rennur
upp yfir fjallatindana í botni Hörg-
árdals og fegurð himins og jarðar er
það eina sem á hugann allan.
Skyndilega bregður fyrir svörtu
skýi. Sorgarfrétt kemur að sunnan.
Guðni organisti er dáinn.
Ég er sama marki brennd og allir
aðrir sem fá slíkar fréttir. Minning-
arnar hrannast upp og nú eins og
flóð, því leiðir okkar Guðna hafa leg-
ið saman í yfir þrjátíu ár.
Það var haustið 1967 að Jón G.
Þórarinsson, söngkennari við Mið-
bæjarskólann, kynnir okkur nem-
endur sína fyrir ungum söngkenn-
aranema, sem komin var í
starfsþjálfun. Þetta var Guðni Þ.
Guðmundsson, kornungur, brosandi
og dillandi fjörugur. Hann eignaðist
samstundis hug okkar allra og
hjarta. Þennan vetur verður Jón G.
fyrir því að veikjast alvarlega og
varð að hverfa frá kennslu allan vet-
urinn. Brugðið var á það ráð að fá
þennan unga söngkennaranema til
að taka kennsluna að sér. Þá hófst
gamanið fyrir alvöru. Það voru eng-
in takmörk fyrir því sem Guðni
gerði fyrir okkur. Hann bauð okkur
í kínverska garðinn þar sem hann og
Haukur Mortens skemmtu og við
dönsuðum jenka og margt fleira
skemmtilegt. Svo lofaði hann okkur
því að ef hann næði söngkennara-
prófinu myndi hann bjóða okkur
heim og það stóð hann við og nú var
„Ella mín“ við hlið hans og bítlalögin
ómuðu við söng okkar og leik Guðna.
Þessi óvenjulegi söngkennari leið
mér aldrei úr minni, enda gaf hann
sig alltaf á tal við mig þegar við hitt-
umst niðri í bæ næstu árin, en þá var
hann kominn í framhaldsnám til
Danmerkur.
Árin liðu, ég óx úr grasi og ég var
leidd til starfa í Bústaðakirkju, ung
og óreynd.
Það voru því fagnaðarfundir og
mér ómetanlegt að mæta þar brosi
Guðna og hans stórkostlegu tónlist-
arhæfileikum. Það var mér dýrmæt-
ara en orð fá lýst að vera leidd mín
fyrstu spor í prestskap af þeim sr.
Olafi Skúlasyni og Guðna organista.
Ég bar ábyrgð á barna- og unglinga-
starfi, auk þjónustu við aldraða, og
því trúir enginn sem ekki þekkir
hversu eldfljótur Guðni var að til-
einka sér ný lög og nýjar hugmynd-
ir. Ég raulaði og hann settist niður
og skrifaði nótur eins og hann væri
að skrifa nafnið sitt. Og við eldra
fólkið var hann sannur gleðigjafi.
Hann var með í ferðunum okkar
með harmónikkuna sína og kom með
söngfólk á miðvikudagssamverurn-
ar, sem engum öðrum hefði tekist að
ná með sér.
Guðni organisti var organisti af
lífi og sál. Hann lagði allt í starfið
sitt af alúð og kærleika. Ég gæti líka
dregið upp margar myndir af því að
fara með honum 1 sorgarhús, sem
sýndu hvernig honum af örfínni
næmni tókst að koma listrænum
hugmyndum sínum á framfæri við
aðstandendur. Þetta tel ég vera einn
stærsta kost organista, sem miklu
fleiri mættu tileinka sér. Löngu eftir
að ég hóf störf á Seltjarnarnesi hélt
Guðni áfram að spila við athafnir hjá
mér. Það var mikil öryggistilfinning
við erfiðar athafnir að vita af Guðna
við hljóðfærið. Síðasta athöfnin okk-
ar saman mun hér eftir aldrei hverfa
mér úr minni. Það var í Seltjarnar-
neskirkju er öldruð kona úr Vest-
mannaeyjum var kvödd. „Eyjalög-
in“ voru sungin af svo mikilli raust
áður en athöfnin hófst að stemmn-
ingin mun aldrei líða þeim úr minni
er til heyrðu.
Við hlið Guðna stóð alla tíð klett-
urinn „Ella mín“. Þessi samsetning
orða segir meira en allt annað um
hug Guðna til konu sinnar.
Guðni vann allan sinn starfsferil
við að leiða lofgjörð eins stærsta
safnaðar landsins. Að leiða lofgjörð
safnaðar og leika tónlist við stærstu
stundir lífs fólks er göfugt starf og
veit ég að í dag bera margir þakkar-
hug til Guðna. Ég trúi því að Guð,
sem lofgjörð hans beindist að af svo
mikilli einlægni, umvefur nú Guðna
og ástvini hans. Megi algóður Guð
styrkja „Ellu mína“ og fjölskyldu
hennar á þessari sorgarstundu.
Sr. Solveig Lára
Guðmundsdóttir.
Og því var allt svo hljótt við helfregn þína,
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta harmi lostið
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgvast enn, og blómgvast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson.)
Okkar kæri vinur Guðni er fallinn
frá, því langar okkur að minnast
hans með örfáum orðum og þakka
honum það sem hann var okkur og
fjölskyldunni allri. Við kynntumst
Guðna fyrst í Kaupmannahöfn
1969þegar þau Ella voru þar í námi,
þar áttum við saman góða og
skemmtilega tíma sem við hugsum
nú til með þakklæti. Þegar fólk býr
erlendis þá verða vinirnir eins og
fjölskylda manns, þannig var það
með Guðna og Ellu, þau urðu okkur
svo kær enda auðvelt að þykja vænt
um Guðna. Hann var svo gefandi í
samskiptum, svo innilegur og hlýr
með sitt breiða faðmlag og um-
hyggjuna við aðra. Hann var líka
þakklátur fyrir það sem gert var
fyrir hann.
Tónlistarhæfileikar hans voru
einstakir sem við fengum öll að
njóta. Við nutum góðs af því að hann
æfði orgelleik í Sundby-kirkju sem
var skammt frá heimili okkar. Kom
hann oft eftir æfingar heim til okk-
ar, lagði sig á stofugólfið og slakaði á
enda var hann eins og einn úr fjöl-
skyldunni.
Eftir að við fluttum heim hélst
þessi vinátta með skemmtilegum
samverustundum. Guðni var alltaf
boðinn og búinn að taka þátt í öllum
gleðistundum fjölskyldunnar með
sínum einstaka tónlistarflutningi og
gerði þessa atburði eftirminnilega
og dýrmætari fyrir okkur. Það var
unun að hlusta á hann spila og okkur
fannst ætíð tónlistin hljóma á ein-
stakan hátt í flutningi hans. Hann
hafði sérstakt lag á að fá alla með í
söng og fögnuði.
Nú þegar leiðir skilja viljum við
þakka Guðna fyrir þá hlýju og
ánægju sem hann hefur fært lífi
okkar. Elsku Ella, Óli Maggi og
Halldór, ykkar missir er mikill og
við vottum ykkur dýpstu samúð
okkar og biðjum Guð að styrkja
ykkur.
Vala, Grímur, Helga,
Guðrún og Ævar.
í dag kveðjum við félagar góðan
vin, Guðna Þórarin Guðmundsson
frá Landlyst í Vestmannaeyjum.
Við kynntumst ungir, vorum sam-
an í barnaskóla, gagnfræðaskóla og
fermdumst saman.
Það sem einkenndi Guðna mest
var hve mikill tónlistarmaður hann
var. Spilaði á trompet í lúðrasveit
gagnfræðiskólans og í Lúðrasveit
Vestmannaeyja og hann var ekki
gamall er hann fór að spila á dans-
leikjum í Eyjum og þurfti hann und-
anþágu yfirvalda, því hann var of
ungur. Við þrír spiluðum mikið sam-
an sem unglingar, þá aðallega á
skólaböllum og svo vorum við nátt-
úrulega hljómsveit aldurshópsins
sem hittist reglulega, þ.e. módel
1948 fermingarsystkinin. Þessi hóp-
ur er sérstakur fyrir það, er hann
hittist þá er hann eins og góð stór
fjölskylda. En nú er eitt skarð enn
komið í hópinn.
Guðni vildi alltaf hafa nóg að
geraog stundum skildi maður ekki
hvernig hann fór að því að spila hér
og þar sama daginn en hann vildi
hafa þetta svona og fór létt með það.
Við félagarnir vorum að rifja það
upp eftir að okkur var tilkynnt um
andlát Guðna hve gaman það var er
við vorum að lesa undir gagnfræða-
prófið. Við lærðum saman heima hjá
hver öðrum á kvöldin og svo var far-
ið eldsnemma á fætur. Guðni klikk-
aði aðeins einu sinni á því að vakna á
réttum tíma og við félagarnir nutum
þess því hann hafði ekki svo lítið
skammað okkur fyrir að geta ekki
vaknað. Þá þegar komu stjórnunar-
hæfileikar hans fram.
Annar okkar félaga hitti Guðna
reglulega einu sinni á ári í Bústaða-
kirkju til að spila, spjalla og verða að
Eyjapeyjum þó ekki væri nema í
nokkra klukkutíma, það var frábær
tími.
Kæri Guðni, ekki kom það okkur í
hug er við hittumst síðast 28. júlí í
Grafarvogskirkju þar sem þú spilað-
ir og stjórnaðir kór að þetta yrði í
síðasta skiptið sem við hittumst hér
á jörð.
Það var ekki annað hægt en að
dáðst að þér hve rólegur og yfirveg-
aður þú varst er þú spilaðir „I am
sailing" á píanóið svo ekki sé minnst
á Faðirvorið sem Diddú söng og þú
spilaðir undir. Svona minningar
þjóta um hugann og við munum
geyma þær í minningunni um góðan
dreng.
Elsku Guðni við söknum þín mikið
félagarnir og þökkum þér góða vin-
áttu og tryggð í gegnum árin og við
vitum að þú færð góða heimkomu
hjá þeim sem öllu ræður. Við sem
eftir erum hér minnumst 23. sálms
Davíðs, Drottinn er minn hirðir.
Kæri vinur við kveðjumst að sinni
en sjáumst síðar, Guð blessi þig.
Elsku Ella og synir. Megi góður
Guð blessa ykkur og styrkja í ykkar
miklu sorg.
Friðrik Ingi Óskarsson,
Helgi Hermannsson.
Mér var svo sannarlega brugðið
þegar hringt var í mig að morgni 13.
ágúst og tilkynnt að Guðni Þ. Guð-
mundsson, organisti hefði orðið
bráðkvaddur kvöldið áður.
Örfáum dögum áður hafði ég talað
við Guðna og óskað eftir aðstoð hans
við útför tengdamóður elstu dóttur
okkar hjónanna, en hún var þá ný-
látin af völdum bifreiðaslyss sem
varð við Varmahlíð í Skagafirði í
júní.
Eins og ávallt áður hafði þessi öðl-
ingur brugðist vel við ósk minni og
sagði ekkert mál að sjá um orgelleik
og útvegun söngfólks. Guðni var ein-
staklega bóngóður og gat helst ekki
sagt nei, hversu upptekinn sem
hann var. Það má segja að það hafi
verið orðatiltæki hjá honum „ekkert
mál, við björgum þessu“.
Þegar ég sest niður til að festa á
blað nokkur kveðjuorð leitar hugur-
inn aftur í tímann, það mun hafa
verið sumarið 1965 að fundum okkar
Guðna bar fyrst saman.
Við hjónin höfðum tekið okkur far
með Gullfossi til Leith. Á leiðinni at-
vikaðist það svo að í matsal skipsins
lentum við til borðs með ungum pilti
og móður hans. Þegar í ljós kom að
þessi glæsilegi ungi maður var frá
Vestmannaeyjum, fannst mér göml-
um Eyjapeyjanum forvitnilegt að
vita á hvaða ferðalagi hann og móðir
hans voru. Kom þá í ljós að ferð
þeirra mæðgina var heitið til Kaup-
mannahafnar, þar sem Guðni var að
hefja tónlistarnám við Det Konge-
lige danske Musikkonservatorium.
Áður hafði hann útskrifast frá Tón-
listarskólanum í Reykjavík.
Ekki grunaði mig þá að rúmum
áratug síðar ættum við eftir að
kynnast betur og eiga langt og
ánægjulegt samstarf. Þá bar svo til
að Guðni réðst sem organisti og kór-
stjóri í Bústaðakirkju 1976 og
gegndi þeim störfum allt til dauða-
dags.
Sem formaður sóknarnefndar
þurfti ég að eiga gott samstarf við
organista kirkjunnar og svo sannar-
lega urðu samskiptin við Guðna eins
og best varð á kosið, enda maðurinn
einstakt ljúfmenni. Ekki minnist ég
þess að nokkurn tíma hafi borið
skugga á samstarfið við Guðna og
Bústaðakór, en Guðni kom með
ferskan anda í tónlistarlíf Bústaða-
kirkju og innleiddi margt nýtt sem
ekki var áður til staðar.
Sama get ég líka sagt um sam-
skipti okkar Guðna þau ár sem ég
gegndi starfi forstjóra hjá Kirkju-
görðum Reykjavíkurprófastsdæma,
en þá heyrði útfararþjónustan undir
forstjóra. Oft komu erfið mál inn á
mitt borð í sambandi við þóknun
söngfólks fyrir jarðarfarir og kistu-
lagningar, að ekki sé talað um
ágreining, sem gjarnan kom upp
vegna skiptingar á verkefnum. Yms-
ir töldu á sig hallað og áttu erfitt
með að sætta sig við hvernig staðið
var að málum hjá ráðgjafa stofnun-
arinnar.
Guðni var tíður gestur í Fossvogs-
kirkju og kapellunum vegna starfa
sinna við athafnir og lágu leiðir okk-
ar oft saman þar. Bar þá málefni
organista og söngfólks gjarnan á
góma og fékk ég oft góðar ábending-
ar og ráð hjá honum.
Guðni kom víða við á tónlistarferli
sínum og munu aðrir geta rakið það
betur en ég.
Ég og eiginkona mín eigum fjöl-
margar góðar minningar um Guðna
og við kveðjum hann með söknuði og
þakklæti fyrir góða viðkynningu og
elskulegheit frá fyrstu kynnum.
Fallega brosið stendur okkur ljóslif-
andi fyrir hugskotssjónum. Öllum
sem einhver kynni höfðu af Guðna
hlaut að þykja vænt um hann sakir
prúðmennsku og lipurðar.
Eiginkonu, sonum og öðrum sem
eiga um sárt að binda, vegna ótíma-
bærs fráfalls Guðna Þ. Guð-
mundssonar biðjum við blessunar
og huggunar guðs. Megi hann hvíla í
friði.
Ásbjörn Björnsson.
Orð mega sín ósköp lítils þegar
manni finnst maður þurfa að segja
svo ósköp margt og meina svo ósköp
mikið. Við í Bústaðakórnum höfum
ekki einasta misst ótrúlega afkasta-
mikinn og góðan kórstjóra og organ-
ista, við höfum líka misst góðan vin.
Það er mikil sorg í okkar hópi og
okkur finnst sem skaparinn hafi ver-
ið helst til eigingjarn að taka frá
okkur mann sem okkur finnst við
alls ekki geta verið án. Guðni gerði
svo margt og var mörgum svo mikið.
Hann var alltaf boðinn og búinn að
hjálpa öllum sem á hjálp þurftu að
halda og hann lagði sig fram við að
gleðja þá sem í kringum hann voru.
Kórfélagarnir nutu þessarar hjálp-
semi eins og aðrir og Guðni virtist
alltaf hafa tíma í annríkinu til að
hjálpa til með tónfræðina eða æfa
með okkur lagið sem við ætluðum að
flytja annars staðar. Fyrir þetta er-
um við þakklát.