Skírnir - 01.01.1892, Qupperneq 20

20
Frá íslendingum í Ameríku.
skýrslur þessar voru næsta óáreiðanlegar, þar sem sumir voru jafnvel tald-
ir eiga miklar eignir, er vitanlega voru öreigar o. s. frv.
Vorið var fremur þurt og gróðurlítið lengi fram eptir, en þó rættist úr
því fremur öllum vonum. í Nýja-íslandi og Álptavatnsnýlendu varð gras-
vöxtur góður og heyskapur mikill og árferð yfir höfuð góð. í Minnesota
og Suður-Dakota og víðar skemdust akrar í ágústmán. af stormi og hagli
og mistu sumir við það alla uppskeru sína, en í Norður-Dakota var upp-
skera í betra lagi víðast hvar. Hveitiverð var hvervetna afarlágt, svo
að hveitiræktin hefir naumast orðið nokkur gróðavegur þetta árið.
Af kirkjumálum íslendinga verður fátt eitt ritað að þessu sinni. Hið
8. ársþing kirkjufélagsins var haldið á Garðar í Norður-Dakota 24.—29.
júní. í kirkjufélaginu voru þá alls 22 söfnuðir eða rúmar 5000 manna og
því lítið eitt fjölmennara en árið áður, en prestarnir voru að eins 4 eins
og að undanförnu. Við skólamálið var eigi annað átt, en ákveðið að halda
samskotunum áfram; var sjóðurinu þá orðinn um 1200 dollarar. Deilan
milli presta kirkjufélagsins og utanfélagsmanna (síra Magnúsar Skaptason-
ar, únítara og presbýteríana) voru engu vægari en árið áður, enda virð-
jst svo sem fjöldi manna sé Iítt fylgjandi ýmsum þeim trúaratriðum, er
prestar kirkjufélagsins halda fastast fram og gera að kappsmáli; sýnir
þetta meðal annars yfirlýsing sú, er kom fram á kirkjuþinginu, frá einum
söfnuði, að hann tryði ekki „að allar hinar kanónisku bækur gamla og
nýja testamentisins séu guðs opinberaða orð“. Dessi „grikkur11 var auð-
vitað óþægilegur fyrir stjórn kirkjufélagsins og samþykti þingið að fela
forseta sínum „að skrifa söfnuðinum, ef ske mætti, að hann fyrir bróður-
legar leiðbeiningar sæi að sér og héldi svo áfram að vera trúr við ját-
ning hinnar lútersku kirkju". Að öðru leyti sýnist svo sein andstæðingar
kirkjufélagsins beiti meiri hógværð í deilum sínum við þá, sem eigi hafa
sömu skoðanir í trúarefnum; en eigi er kunnugt, hve mannmargir þeir
söfnuðir eru, sem njóta reglulegrar prestþjónustu utan kirkjufélagsins, eða
hver flokkurinn þar er öflugastur. Söfnuðir þeir, er síra Magnús Skapta-
son þjónar, nefna sig „Fríkirkjufélag íslendinga í Vesturheimi"; í ráði var
undir árslokin að hann tæki að gefa út blað á stærð við „Sameininguna":
skyldi það heita „Dagsbrún11 og vera málgagn þess flokks íslendinga vest-
ur þar, er hallast að skoðunum hans í trúarmálum.
Djóðhátíð íslendinga í Winnipeg (íslendingadagurinn) var haldinn 1. ág.
og fór vel fram að vanda. Dar voru sýndir ýmiskonar fimleikar og veitt
verðlaun fyrir bæði hlaup og stökk þeim, sem þóttu bera af öðrum. Að
öðru leyti voru ræðuhöld, svo sem vant er, og kvæði sungin.