Skírnir - 01.01.1892, Qupperneq 54

64
Bókmenntir.
getnr komið og farið eptir geðþótta. Engum er gert að skyldu að stytta
öðrum stundina, enda heimtar enginn það af hinum. Allur bégómaskapur
og tildur á þar ekki upp á háborðið. Björnatjerne hefir um svo mörg stór
mál að hugsa, að þesB háttar þrífst ekki í hans hósi. Þó getur haun
verið mjög gamansamur þegar svo ber undir; hlær hann þá skellihlátra,
sem allir taka ósjálfrátt undir. Hann er opt ræðinn yfir hádegiskafflinu
og situr stundarkorn yfir því, nema eitthvert merkismál sé á ferðinni.
Mikil regla er höfð á öllu í húsi hans; máltíðirnar eru ætíð í sama mund,
og gestimir verða að gæta tímans vel. Morgunverðurinn er Bamt undan-
þeginn þeirri reglu, því Björnstjerne, og kona hans stundum, sitja við
kafliborðið fyrir klukkan 6 á morgnana. Ef gestirnir koma á fætur ekki
seinna en kl. tíu, fá þeir morgunverð og kaffi; en þeir sem koma seinna
grípa í tómt. Eptir morgunverðinn gengur Björnstjerne til fltivinnu og
lítur eptir hvað gert er og talar við vinnufólkið. Síðan situr hann í her-
bergi sínu að rita, þangað til hann fer í bað. Á sumrin, þegar nokkurn
veginn viðrar, sést hann fara inn í rjóður eitt með afarmikinn handdúk á
haudleggnum; þar er i skjóli undir trjánum dálítill foss; nokkuð af vatn-
inu er veitt í rennu og það fellur niður, átta eða tíu fet, á gólf, sem lagt
er í árbotninn. Við gólfið er kvos, sem hann hefir til að synda í; i þessu
kalda baði herðir hann líkama sinn á hverjum degi. Hann borðar mið-
dagsverð á eptir, og honum er illa við að nokkur taki hann tali á eptir
baðinu, fyr en hann er búinn að borða. Fólk háttar snemma á bæ þess-
um. Þegar klukkan er farin að verða undir níu, fer hann að spyrja, hvað
framorðið sé, og fjórðungi stundar seinna eru allir venjulega háttaðir.
Hann er hversdagslega kátur og ljúfur á manninn og þægur eins og
barn. Þegar hann er í kappræðu, eða talar um eitthvað, sem honum
finnst mikið til um, þá gengur hann um gólf, með höndurnar i vösunum.
Þegar hann vill leggja eitthvað ríkt á við mann, nemur hann staðar fyr-
ir framan hann, og beygir sig dálítíð niður, brýnir nokkuð röddina og
hvessir augun og er þá að sjá sem eldur brenni úr þeim. En hvað á-
kafur sem hann er, þá hættir hann samt, og það jafnvel í miðju orði, ef
yngsta dóttir hans, sem er barn að aldri,1 kemur og tekur í hendina á
honum og vill Býna honum eitthvað nýstárlegt á brúðunni sinni. Hann
fer þegar brosandi með Dagnýju, þangað sem hún geymir brúðuna.
Á heimili Björnstjerne eru óvenjulega margir kvennmenn; stendur svo
1) Þetta er ritað fyrir hérumbil tiu árum.