Skírnir

Årgang

Skírnir - 01.01.1892, Side 57

Skírnir - 01.01.1892, Side 57
Bókmenntir. 67 upp í fjallið. I>að lá út yfir hana svo þungt, að henni fannst hún gæti varla dregið andann. „Klæðið það þá í guðs nafni“, sagði björkin, og svo fá sem þessi þrjú voru, þá tókust þau samt á hendur að klæða fjallið. Einirinn gekk fremstur. Þegar þau voru komin spottakorn áleiðis, mættu þau lynginu. Einir- inn lét sem hann ætlaði að ganga fram hjá því. „Nei, taktu lyngið með“, sagði furan. Og lyngið lagði af stað. Einirinn mæddist fljótt. „Bíttu i mig“, sagði lyngið. Einirinn gerði svo, og alBtaðar þar sem bara var lít- il rifa, stakk lyngið flngri sínum inn, og þar sem það hafði náð fingur- festu, fékk það líka góða handfestu. Þau skriðu og skreiddust, furan sein- lega á eptir og hjörkin henni samferða. „Það er til heilsubótar", sagði björkin. En fjallið fór að hugsa um, hvaða smælki þetta gæti verið, sem var að flðra og klóra sig upp eptir því. Og þegar það hafði hugsað sig um í tvö hundruð ár, sendi það litinn læk ofan eptir til að skygnast um þetta. Þetta var einmitt í vorleysingum. Lækurinn rann, þangað til hann rakst á lyngið. „Lyngið mitt góða, geturðu lofað mér áfram, ég er svo lítill“, sagði lækurinn. Lyngið hafði ósköpin öll að gera, létti sér upp ögn og hélt áfram verki sínu. Lækurinn rann inn undir og áfram. „Einir minn góður, geturðu ekki sleppt mér áfram, ég er svo lítill“. Einirinn leit hvöss- um augum á hann. En fyrst að lyngið hafði sleppt honum áfram, þá gat hann víst lika gert það. Lækurinn rann undir og áfram og kom nú þar að, sem furan stóð og kastaði mæðinni í hlíðinni. „Fuj'an min góða, get- urðu ekki sleppt mér áfram, ég sem er svo lítill“, sagði lækurinn, kyssti á fótinn á furunni og lét mestu blíðlátum við hana. Furunni þótti nú skömm að sleppa honum ekki, og gerði það. En björkin létti sér upp, áður en lækurinn spurði hana. „Hí, hí, hí“, sagði lækurinn og óx. „Ha, ha, ha“, sagði lækur- inn og óx. „Ho, ho, ho“, sagði lækurinn, og kastaði lynginu og eininum og furunni og björkunni fram af sér, kylliflötum, hingað og þangað í skrið- uuum. Fjallið sat í mörg hundruð ár og hugsaði um, hvort sér hefði ekki stokkið bros þann dag. Nú var það vafalaust. Fjallið vildi ekki láta klæða sig. Lyngið var heiðgrænt af gremju og síðan lagði það af stað. „Hertu upp hugann“, sagði lyngið. Einirinn hafði tyllt sér upp á tánum til að horfa á lyngið og hann stóð svo lengi í þeirri stellingu, að hann rétti úr sér. Hann klóraði upp í höfuðið á sér, gekk áfram og beit svo fast, að honum fannst fjallið yrði að finna til þess. „Ef þú vilt ekki eiga mig, þá vil ég þó eiga þig“.
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116

x

Skírnir

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Skírnir
https://timarit.is/publication/59

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.