Skírnir - 01.01.1892, Síða 63

Bókmsnntir.
68
Fjórði þáttur, 9. atriði (Bengt hefur flosnað upp af skuldum og flýð
hurt, og sjást þau nú aptur eptir langa stund). Bengt (illa til reika, í
vondum klæðum, nemur staðar í dyrunum höggdofa).
Margit (kemst við er hún sér Bengt); Komdu inn, riddari.
Bengt: Ekki riddari.
Margit: Setjizt þér niður, herra Bengt.
Bengt: Nei, frú mín, ég er ekki verður þess að sitjaí viðurvistyðar.
Margit: Tölum um það sem yfir stendur; það, sem liðið er, er ekki
til fyrir okkur.
Bengt (litur nú fyrst upp á Margit, honum bregður, er hann sér, hve
þreytt hún er): Fyrirgefið er — það? Fyrirgefið mér. Ég ætlaði að
tala um málefni okkar. Dér vitið, að við erum fátæk.
Margil: Ég veit það nú, en ég hefði átt að fá að vita það ári fyr.
Bengt: Dað er ekki þitt að ávíta mig fyrir það; það á ég sjálfurað
gjöra. Ég elskaði yður og vildi hlífa yður.
Margit: Þér vilduð eiga hest til að ríða á dýraveiðar með og vild-
uð ekki beita honum fyrir vagn.
Bengt: Ég þekkti ekki kjark yðar.
Margit: Þér vilduð ekki þekkja hann, því það mundi hafa lækkað
í yður rostann. Til hvers er að veita hvort öðru átölur?
Bengt: Lofið mér að halda áfram átölunum gegnsjálfum mér. Þeg-
ar allt fór á höfuðið, missti ég hugann, en þér höfðuð þá vit fyrir okkur.
Þér liöfðuð bjargað því, sem bjargað varð; þér hafið borgað vinnufólkinu
kaup þess; þér hafið sami við þá, sem eiga hjá okkur — og allt þetta
meðan ég faldi mig í sorg og svivirðu. Erindi mitt er fyrst og fremst
að biðja yður fyrirgefningar . . . (fellur á kné). Fyrirgefið mér, að ég
ekki virti yður eins og har, að ég hélt að þér væruð fagur fugl til að
sitja í búri og sýna friðleik sinn og ekki annað. Fyrirgefið mér að ég
varð reiður, er þér neyttuð réttar yðar, sem ég sjálfur hafði gefið yður,
réttarins til að unna blómum meir en grasi; fyrirgefið mér, að ég hef rænt
æsku yðar og bakað yður sorg.
Margit: Þér þurfið ekki að biðja mig fyrirgefningar á því að þér
ekki hafið virt mig eins og skylt var, því þegar við töluðum síðast saman,
átti ég ekki í eigu minni þá kosti, sem þér nú metið svo mikils. Jeg var
þá vesalingur, rétt eins og þér vilduð hafa mig. Að þér hafið bakað mér
sorg er ekki yður að kenna, og við skulum ekki lasta sorgina okkar, því
hún hefur verið okkur til gagns. Búsið þér upp herra, Bengt.