Skírnir - 01.01.1892, Qupperneq 64

64
Bókmenntir.
Bengt (rís á fætur seinlega): Fyrirgefið, frú, eu leyfið mér að hvíla
mig, ég er svo þreyttur.
Margit (leiðir hann til sætis): Hvað gengur að yður? Eruð þér veikur?
Bengt: Ég er hræddur um að ég Bé ekki vel heill eptir allt þetta.
Segið mér nú, hvað ætlið þér að gera, ef konungur veitir yður bæn yðar
(um skilnað)?
Margit: Að ganga í vinnu, vinnu hjá einhverjum.
Bengt: Ganga í vinnu! Yinnur fiðrildið, sem guð hefur skapað til að
vera fiðrildi?
Margit: Það leitar fæðu þangað til það deyr. — Hvað ætlið þér að gera?
Bengt: Ég verð landseti sýslumannsins. — Söngfuglinum beitt fyrir
plóg, engillinn saumar og þvær föt! Dá hættir söngurinn og smáu hend-
urnar verða rauðar, og kinnarnar fölvar. Og hvers vegna? Af því hann
felldi linditréð hennar, því visnuðu rósirnar hennar. (Bengt lét höggva
upp linditré hennar í eldivið og brúka hestana, svo ekki varð sótt vatn til
að vatna rósunum). — Hjálpaðu mér, ég get okki dregið andann, hjálpaðu mér.
Margit (réttir honum vatn, styður hann): Þér eruð veikur.
Bengt: Ja, ég verð aldrei framar heill.
Margit: Biddarinn hefur svo margt í sínu stóra höfði; hann verður
að sjá börnunum fyrir mat, hann verður að fella tré, svo þeim verði
ekki kalt.
Bengt: Hvaða hljómur er þetta? Er harpan ekki brotin................er
hljóð i henni enn?
Margit: Fyrirgefðu mér, að ég ekki gat skoðað í huga riddarans.
Bengt: Eiddarinn vildi ekki leggja sínar þungu raunir á vængi
fiðrildisins. Margit, þú biður mig fyrirgefningar, hvað skilur okkur þá?
Margit: Það skilur okkur sverð.
Bengt: Hvaða sverð?
Margit: Vantraust! Sömu orðin, sem þér sögðuð nú, hefi ég heyrt
áður, en þau hömluðu yður ekki þá frá að leggja höndur á mig.
Bengt-. Hin liðna tíð er horfin okkur á bak, því á að særa hana
fram? Hefur óhamingjan ekki gert okkur að nýjum manneskjum, getum
við ekki byrjað æfina nú eins og nýjar manneskjur?
M.: Aldrei
B.: Ætlið þér æfinlega að vera óvinur minn?
M.: Nei, ekki óvinur yðar.