Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1847, Side 14

11
gjiinMnni, mætti [)á vel í'ava aft kaupa fiskæti fyrir
iitíijiirftina, einkum ef svo, væri varið hjúahaldi í
sveitnm, að nokkrir vinnnmenn gæti sótt sjóróðra,
svo róðrarskip f)jrfti ekki nppi að standa við sjó,
j)vi það yrði sjáfarútvegnum til ofmikils hnekkis.
Jað tel eg ogbót í búnaðar-háttum manna, að marg-
ir hafa nú fækkað kúm, en lcitast við að bæta liehlur
við sauðkindum í búi sínu, og heldur fer 4*að í
vöxt, að menn setji búsmala á vetur eptir heya-
magui. Hjá nokkrum vestra hafa ullargæði hatnað
að mun, fyrir {>á sök, að nokkrir liafa feingið sauð-
fe frá útlöndum með mýkri og þvínær toglausri ullu
(Merínó-sauðfé) og hafa látið þær kynhlandast við
heimaalið fe, má ýkjulaust segja, að ull af fénaði
j)essum verður hálfu betri, en alnienn ull, og þrið-
júngi j)ýngri af Iiverri sauðkind, geingurfé þetta eins
vel úti á vetrum, og er aungvu lakara til niðurlags
en sauðfé j)að* sem íslenzkt er í háðar ættir. Ekki
er lieldur liinu útlenda kyni að kenna ófögnuð-
ur sá, sem fer árlega í vöxt víða livar hér vestra,
einnig upp til sveita, án þess að verði gjört, að
sauðfénaður hrynur niður úr „hráðasótt“ og sumstað-
ar úr afskaplegri niðurgángssýki.1
Auk jiess sem áður er talið, má og telja hún-
aðinum það til gildis, að flest hýli eru orðin hetur
Jiýst en aður, og nokkrir liæir cru i flestum sveitum
réisuglega hygðir. Búnaðarfaung og eigur manna
innanstokks liafa töluvert aukizt. Líti menn liins
vegar til sjáfarhóndans, er ekki annað að sjá, en
1) Að hið ullargóða fé frá liliömlnm llutlist hingað á VTesl-
tirði, er að þakka, j>að eg tii veit, fyrrnm sýsliimaiini Ehene/.er
sál. jborsteinssyni, Giiðm. sál. Skevíng kaupstjóra og mnhoðs-
liianni J>. Sivertsen á Ifrappsey, helir það lireiðst nt frá mönn-
iini þessnm, er með gódviid og fúsleika liafa slnölað að því,
að jiað íexlaöist.