Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1847, Síða 24

24
jiirfirfti, <)"' einsog var fyrir fáiiiii árum á fcaupstöð-
uiuim í vSjiæfellsnessýslu. Osjahlan hefir það liorið
við, að-skortur liafi orðið á nauðsyiijavörum] lijá
kaupiiiöiiiiuin, efcfci einiiiigis á veturna, helilur og
uin sjálfan lestatímann á suinrin, og iiaía þeir, er
llutt iiafa vörur sínar til kaupstaðanna, ei feingið
]>ær seldar nema fyrir sér óliagfelclar vörur, sein
urðu þeiiii óþarfar óhófsvörur. Peníngar liafa })ótt
tregfeingir hjá fcaupinönnuin, og tíðum hefirorðið að
fcaupa það lítið, sem fengizt. liefir, ilýrara en svo, aö
mæzt liafi peníngar móti vörureikningi; enn þótt lög-
boðiö sé, að verzlun öll sfculi framfara eptir reiðu-
silfurs reikníngi, liafa kaupmenn horið það fyrir, að
ei yrðu íslenzkar vörur tefcuar móti peníngum eins
vel og móti öðrum útlemlum vörum; orsakir eru þó
til efclunnar á nauðsynja vörunum og dýrleika pen-
inganna; því hvorki fastakaupmenn né lausafcaup-
menn vita fyrifram, hve niiklar nauðsynjavörur verða
fluttar á þann verzlunarstaö, er þeir verzla á, og
ei þykir fcaupmönnum tilviunandi að verzla hér með
peníngum, þegar ferðafcostnaður leggst mest á að-
fluttu vörurnar, þareð þær iunlendu eru borgaðar
svo, að óvíst þyfcir, aðþærgángi hærra ytra. Mörg-
um þykir, sem verzlun lausafcaupmanna hafi tals-
vert, aukið kaup á óþarfavörmn og óhófsvörum, má þó
með sanni segja, aö farmenn þessir hafi, þegar á
allt er litið, inifcið stiult land það, er svo mjög var
þjakað af einofcunarverzluninni, þótt hún ætti að heita
frjáls verzlan siðan árið 1787. jiað sem helzt. heíir
þótt vanta á verzlun lausakaupinanna, af því er
menn telja nauðsynjavörur, erviðurinn, hafa og Vest-
firðíngar ekfci heldur Iiaft. að segja af viðarförinuin
með Noregsmönnuni þessi árin (1839—1840). Fasta-
fcaupmenniniir hafa farið spavt í að flytja við út
híngað; á timahili þessu liafa alls þrisvarsinmim kom-
I