Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1847, Blaðsíða 49

lijúkra f)eiin skepmim, er fæfta oss og klæfta,
o«' eru f)ar lijá oss til svo margs léttis og liags-
muna? lfvaf) er lieilladrjúgara og aflarasæfla, en
aft hirða þær vel? Skoftum til að mynila liesta-
kvalarann, er lætur fiessar fiörfustu, kostnafiar-
minnstn og tíguglegustu Skepnur lijá oss, meiðast
og liolgrafa af illri meöferfi; keyrir j>ær yfir uröir,
fen og foræði umlir sjálfum ser, á stiiiidum jiángaf)
til aft skepnan lmígur nidur máttvana, ef)ur dauf)
mef) öllu; er lætur liestana, úttaugafta og horafta
undan sumarvinnu og haustönnum, herja gaddiun
ölluin vetrunum, hverju sein viörar, nema ef þeim
er í aftökum lileypt inn i einhvern kofann, og kast-
af) fiar í f)á f>ví, er aðrar skepnur lita ekki við.
Munu f)eir, er svo fara með hestana, hafa sömti
gagnsmuni af f)eim éinsog liinir, er fara vel með þá?
og verður ekki slik meðferð fullkominn áhyrgðar-
hluti og samvizku-hrellíng? Liku máli er að gegna
um nautpenínginn. Sá, sem fer vel með kýr sínar, hefir
bezt af því sjálfur. Ilinn, sem sveltir þær, sveltir
sjálfan sig; og skyldi nokkur sá illhreisíngur vera
til, er sigar á þær hundum yfir fen, urðir eður aðrar
torfærúr, ber þær bundnar á hásnum, eður aunað f>ví-
iiinlikt, Jiaiin hinn samaniá kalla samvizkulausan mann.
III meðferð, jafnvel á skepnum þeim, er vér köllum
kvikindi, t. a. m- hundum og köttum, er viðurstyggi-
leg, og f)ó tekur yfir, fiegar þeim er niisþyrmt. Yald
vort yfir skepnunuin eigum vér hvorki, né megum
vanhrúka; á síðan munum vér verða að standa rpikn-
ing fyrir meðferð vorri á þeim. Lífinu megum vér
svipta þær oss til þarfa, en jafnan hreinlega, og sein
kvalniiigsminnst að verður, og aldrei láta þær lifa
við neinskonar kvalir eður örkuml.
Enn á eg eptir að minnast á eina tegund bú-
smalans, en það er sauðfénaðurinu. Skepnúr
4