Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1847, Blaðsíða 51

51
fyrst og freinst út imi jörft {iá, eigir {>ú fiess nokk-
nrn kost, er se kjarna - og slægna-góð, og hættu
litil fyrir sauðfé. llafa daljarðir kostifiessa einkum
til að bera. Mun búnaðurinn verða þér f>ar notasælli,
en fió að fiú fáir [iá jörð til útnesja, sem er flutníngs
meiri. Ekki máttu kippa f>ér upp við, þójörðin hafi
einliverja ókosti, því „sitt er að jörðu hverri.“
2) Eg gjöri ráð fyrir, að þú þykist peníngsfár,
þegar þú fer að búa, verðir því annaðhvort að taka
peníng til byggíngar eður kaupa, sértu í færum um
það; en þá verður þú að hafa greind og góð ráð
fyrír þér, að þú fáir vænar skepnur og vel ásig-
komnar. íþað er eitt liið mesta efnatjón og óbætan-
legasta, að kosta uppá ónýtar skepnur, og allir góð
ir búmenn telja það mesta óvit, að láta sér lynda
höfðatöluna, livort heldur sem eru kýr, ær eða
liestar.
3) Hvert úngviði, sem þú elur, þá legðu alla
stund á, að sem bezt sé að því kynið, og eingu síð-
ur í föður - en móður - ættina Brundhrúta skal
velja undan úngum mjólkurám ullargóðum, og sjá
um að þeir séu sem ullarbeztir. Eigir þú ekki gott
brundhrútsefni sjálfur', fá það þá hjá nágrönnum
þínum, sein eiga vænt fé1.
4) Ilirð og fóðra úngviði sem bezt, og láttu vera
rúmgott um það, því þreyngsli taka úr því bæði vöxt
og aðra framför; hleyp því líka optút til að viðra sig.
5) llaf aldrei fé, sem fer á aunan vetur, hjá
því roskna, sem jetur það af, og fer það að eöli;
því lömbunum er gefið bezta lieyið, og gjörir hið
1) GóSa bi'nnenn befi eg heyrt segja, a5 gott sé að útvcga
sér kyngóða brunillirúta bjá öðriim 3ja eður lila hvort ár, svo
að lireytíng verði á kynferðinu; verðí féð við það fallegra og
ríllegra, helduren þegar sami sé kynleggnrinn alltaf.
4*