Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1847, Qupperneq 58

þeirri, scm kaldór er kallaður, og þykir lionum liann
ekki {>ola áreynslu, og vera stökkur; er það satt,
að hann er {mð í öllum þeim smíðisgripum, sem hafa
stælandi áreynslu, t. a. m. í stýrisjárnum; en í ljá-
um hefir hann reynzt mérvel; tekst hann eðursýðst
járna íljótast, og er því síður hætt við, að stál með
honum missi bit og hörku. Auk jiessa koma brest-
ir ógjarna í ljái {>á, sein úr kaldór eru siníðaðir,
og ekki mun ljáum úr kaldór verða hættara að brotna,
en úr öðru jámi; því ljáir eru liafðir þá hlýast er,
en kaldór verður stökkur við kulda. Almæli eru á
því, að viðarkol séu lientugari við ljáasmíði en stein-
kol, er hætt sé við að hræða á hurt stálið, eöur
deyfa bitskerjm þess, einkuin sé ekki nema eitt
stáljárnið í léninu.
4. UM HÚSABYGGÍNGAlí.
(Kafli úr ritgjörð um sveitabúuað.)
Karl (fátækur frumbýlingur) segir: Nú vildi
eg fá yðar ráð viðvíkjandi kotinu, sem eg hokra á,
ogkofum þess; þeir eru allir í moldarrústum, en eg
verð þó einhverntíma að koma þeim upp. Eg hirði
nú ekki stórt um að vanda bæarhúsin; liann mun
ekki, hlessaður liúsbóndinn, gefa mér mikiö ejatir
af jarðarskuldunum, livort sem er. Fjárhús er ekk-
ert til, liesthús ekki heldur; en íjósið datt inn um
daginn.
H ö 1 d u r (bóndi) svarar: Von er, þó þér vaxi
í augum hyggingarnar, þær hafa orðið mörgum er-
viðar; en að leíta ráða til mín um þær, ersamasem
að leita ullar í geitarhús. Jú veizt, að eg hefi aldr-
ei smiður verið, og þó að eg liafi látið hyggja, veit
eg ei nema belur hefði farið, að eg hefði hagaö