Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1847, Blaðsíða 69

69
skaðar ofdrykkjuinaðurinn ekki oinúugi.s sjálfan sig
líkamlega, næstum með öllu móti, helilur þar á of-
an hneykslar hann, ángrar og gjörir snauða skylda
sem vandalausa, og spillir á stundum gjörsamlega
amiara líkamlegu velferð, leiðir iuii í samfélag manna
illan munnshöfnuð, keskni, klám, róg, bakmælgi,
hlót, svardaga, formælíngnr, guðlastanir; að eg ei
fái mér til orða það, sem drykkjumenn, þegar þeim
slær saman, gjöra liverr öðrum íllt, smánast á víksl,
brigzla hverr öðruin, særa hverr annan meinyrðum,
Iieitast hverrvið aiman, og dæmi eru til, þó fá séu
hér í landi, að nokkrir vínsvelgir liafa geingið út úr
drykkjuhúsinu, og drepið sig sjálfa. Stundum liefir
hverr drepið annan með skotvopnum,átlogum og eitur-
drykkjum, o. s. frv., að ógleymdum meiðsíum, sem
í áflogunum verða,:, svo margir fara frá drykkjukof-
unum haltir, nijaðmaskakkir, hamlleggjalamaðir,
kumlaðir, bláir, blóðrisa, bitnir, nefrifnir, nefbrotnir,
rifið út úr mumivikunúm, hlaupnar niður brvnnar,
augun úttútnuð, raud og bólgin, oghverrfær í fáum
orðum talið það allt upji, er ofdrykkjan hefir íllt
i för með sér? Komist drukkinn maður í lífs-
hættu, deyr hann af inargfalt minna tilefni, en aim-
ar ódrukkinn; detti hann í vatn eður sjó, týnirhann
optsinnis lífinu, [ió að hann náist; sé liann úti í
frosti, sígur óðuin á hann dauðasvefn, svo hann
raknar ekki við aptur; ef hann limlestist eða særist
einhverstaðar á líkamanum, er inargfalt verra að
græða lítil meiðsli á líkama hans, en stærri á ann-
ara, sem ekki drekka brennivín, fiví það rétt sem
eitrar maiminn. 5ef?ar lík ofdrykkjumanna eru
skorin upji, logar á inniflunum, sé ljós aðhorið, og af
uppskornu líki þeirra leggur megnan brennivíns þef.
Svo er drykkjumaðurinn eldfimur innaii, að meim
verða að varast sem mest að bera ljós að vituin