Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1847, Qupperneq 77

barnið er úngt, að {>ví gefist sem fæst tækifæri eður
tilefni tíl óhlýðni; því að þess optar sem þarf að
banna barninu, |>vi helrlur er hætt við, að það meti
lítils aðfinníngar og venjist á þrá. Varast skaltu að
hræða börn (jín til hlj'ðni nieð álfum, vofum, grýl-
um, bolum, ókenðum mönnum eður nokkurskonar
öðrum heimskulegum hótunum; er slikt. ílls viti og
unrlirrót: fyrst lýsir það því, að barnið hefir ekki
hinn rétta ótta eður elsku til þín; í annan stað kem-
ur jni inn lijá því hræðs’u við það, sem ekki þarf
að hræðast, gjörir það bæði myrkfælið og mannfæl-
ið, og getur það, ef til vill, borið menjar j>ess til
dauðans; í þriðja lagi venur þú það á brigðmælgi og
óþægð, því barnið fer fljótt að hafa vit á, að ekkert
af þessu kemur, þó að það fari sínu fram. Varast
áttu að beita við barn þitt ofsa eður ógnunum, sér-
lynfii eður kahllyndi, ónotasemi eður ofmikilli hörku
og ónærgætni, né sýna því nokkurt ógeð, hverju
nafni sem nefnist.
Lát barnið aldrei komast að því, að ykkur hjón-
unum lítist sitt hvoru með vanann á því. Jafnvel
þó að svo beri við, að öðru hvoru ykkar verði eitt-
hvað á í téðu efni, eða sitt sýnist hvoru, þá eigið
þið ekki að gjöra það uppskátt í áheyrn barnsins.
Aldrei hefi eg Ijótara séð, né skaðvænna fyrir góð-
an vana á börnum, heldur en þegar annað h jónanna
hannar það barninu, er hitt býður; þegar hvort um
sig mælir upp í barninu og álasar hinu, er finnur
að við j>að eða liirtir, þó tekur yfir, þegar illdeilur
og rifrildi rísa út af slíku. Hjónin eiga einslega
að segja livort öðru það, sem þeim þykir hvoru um
sig ábótavant, og tala sig niður á því, hver aðferð
sé hentugust til að venja svo börnin, að þau geti
orðið geðþekk guði og góðum mönnum; eiga hjón-
in þá aldrei að láta sér gleymast að biðja drottinn