Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1849, Qupperneq 2

2
verður ekki með sanni sagt, að það hefði ollað
tjóni í búnaðarháttum manna, ef ei hefðu annmark-
ar og ókostir orðið vetrarfarinu samfara; en f>eir
voru fyrst ]>að, að heyin frá árgæzku - árinu og ept-
ir mikla grasvöxtinn í fyrra sumar reyndust svo
frábærlega létt, mikilgæf og óholl, að ei vissu menn
dæmi til; ]>vi búsmali gat ei haldizt við á þeim,
allra sizt lönsh, nema ]>já einstöku mönnum, ernógu
snemma tóku það ráð, að gefa búsmala hálfu meiri
gjöf, en vant var; sumstaðar bryddi á gaddi í sauð-
fénaði, ]>. e. ofvexti á tönnum og skoltum ]>ess, líka
ofvexti á klaufunum, sem olli óþrifum og dauða, ef
ei var i tíma aðgjört. Sá er annar ókosturinn, að
ei muna Véstfirðíngar þvílík vorharðindi, sem þau er
á dundu í vor, f>ví svo voru kuldar og frostnæðíngar
miklir, að víða ollu ]>eir töluverðu hruni á sauðkind-
um, en ]>ví nær allstaðar miklum únglamba dauða.
Svo var kalt vorið og sumarið alt fram í Sept. mán-
uð, að sumstaðar leysti þá fyrst snjó upp iir bú-
fjárhögum; geklfé og únglömbum varð ]>ví víða ei
komið á afrétti fyrir sakir snjóa, og því nær eing-
inn gat aflaö sér fjallagrasa; það var því ei kyn, þó
gróður kæmi ærið seint, og yrði Iítill; því fullyrða
má, að sumar þetta hafi verið eitthvert hið mesta
kulda og þurka sumar, og ílaut þar af rneðal ann-
ars, að málnytja varð næsta lítil, þó mun á endan-
um Iiafa rakizt betur úr, en áhorfðist1. Grasbrest-
ur varð víðast livar mikill á túnum, en ekki urðu
heyfaung manna eptir því bág, þar eð nýtíng varð
góð framan af sumri, og úteingi spruttu sæmilega
að lokunum; því svo þókti, sem hin lilýa og
náttúrlega sumarveðrátta byrjaði fyrst með Sept.
') Á Hornströndum var kúm og sauðte gcfið inni fram um
Jónsmessu.