Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1849, Side 34

34
og eptir því sterkt. Allvíða er svo lángt koniið kaffi-
drykkju, að vegfareiulur eða sjófarendur þykja ósvinn-
ir, bíði þeir ekki eptir kaffi, hvernigsem stendurásjó
eða veðri. Bóndinn getur vart til verka sagt, fyrr
en hann hefur lirest sig á drykk þessum, og verka-
maðurinn því síður til vinnu geingið, fyrr en búið er
að býrga hann á kaffi-bollanum. Jetta er ei sagt af
þvi, að eg viti ei háttu þjóðanna, að að því skapihafa
þær orðið sællífari, sem þeiin hefur aukizt mentun og
megun; en hafi sællífið náð að hnekkja atburðum
þeirra og dugnaði, hefir það jafnframt steypt vel-
ferð þeirra. Velmegunar stofninn er hjá oss ærið
lítill enn þá, og hentar því allra sízt að leggjastíbý-
lífi; annað er, að hafa kaflið til hressíngar sér, en að
venja sig á það í ógegnd, og drekka það svo sterkt,
að það geti orðið heilsuspillir manna. Verzlunar-
menn taka til þess, hversu miklu kaffi þeir þurfi ár-
lega að bæta við til aðflutníngs híngað, og þó þrýtur
það einna fyrst í verzlunum þeirra, alt eins og sæt-
indin, sem því eru samfara; þeir halda, að hvergi
muni um norður og vesturheim, neytt vera svo mik-
ils af kaffi, sem á Islandi af jafnfáu fólki. Eg get
vart feingið af mér að segja frá því, sem eg hefi
lieyrt að flutt væri af kaffi til verzlunarstaða syðra
og vestra, þar sem eg veit ekki að telja því til neina
kosti, er samsvari eyðslu þess og útörmun. Hins
vegar get eg ei dulizt að vekja máls á þessu, ef það
gæti gefið hugvekju til nokkurs hófs i nautninni, og
útlendir verzlunarmenn hættu í mín eyru að skop-
ast að löndum mínurn, svo sem þeim, sém ætluðu að
kæfa sig í óhófinuáþessum drykk ogí efna-eyðslunni,
er keyptu kaffið, liverr léttíngsblendíngur sem það
væri, og með hvaða verði er verzlunarmönnum þókn-
aöist á það að setja. Sé það satt, sem mér er sagt,
að á Yesturlandi megi gjöra ráð fyrir að eydt sé í kaffi