Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1849, Qupperneq 85

skattiim. Nú er komifi a5 jiví atriöinu, er ollir
gjaldendum alfiíngiskostnaðarins mestrar óánægju
og ójafnaðar; hér þurfti að kljúfaí sundur hundraöa
upphæðina 64088, seni kölluð erbændaeign, ogtaka
til greina, að nokkuð af Iienni er bændakirknaeign,
f»á juirfti að atlmga, bvort þessar kirknaeignir ætti
að öllu leyti að vera fríar við aljiingis- álöguna eða
ekki. Allir sjá, að jiingið hefir ekkert, af þessu
gjört; jiað verður ekki einu sinni séð, að jiað liafi
farið einu orði um eignir bændakirkna, og er jiað
líkast því, að fnngmönnum hafi orðið á að gleyma
fieirn öldúngis, heldur en hitt, að þíngmenn hafi að-
gætt og vitað, að hundraöatala eigna þessara er fólg-
in í fyrr greindri hundraðatölu 64088, sem j>eir köll-
uðu bændaeign og reiknuðu tekjuskattinn út af, og
hafa J>eir f)á eptir [)ví ætlazt til, að eignir bænda-
kirkna lykju skattinn, eins og aðrar bændaeignir.
En hvað sem um jætta er, f>á er það j)ó víst, að
margt liefir þeim mörgu og miklu mönnum á alfiingi
yfirsézt, en fátt mun þar j)ó svo óvandlega skoðað,
sem þetta málefni; því aldrei get eg trúað því, að
þeir hafi reiknað afgjaldið til tekjuskattsins af allri
hundraðatölunni 64088, og vitað undir eins, að eign-
ir bændakirkna væru þar með taldar; þeim befði
aldrei komið þaö öllum ásamt, að sýna þá ósann-
girni, að láta ódregin frá afgjaldi eigna þessara út-
gjöld þau, er einmitt liggja á ölluin eignum bænda-
- kirkna, og munu þau árlega ná alt að 2400 rbd. —
og er það ekkert lítilræði —það er nefnilega sú al-
ment kallaöa prestsmata (Salarium), fyrir utan
allar þær kvaðir og margvíslegu byröir og umsvif,
er kirkjur þessar leggja eigendum sínum á lieröar,
og tel eg einkum allar höfuðaðgjörðir þeirra, árlegt
viðbakl, fyrirhöfn þá, að lieimta árlega tekjur þeirra,
er sumstaðar greiðast ýmislega, og koma þeim í pen-