Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1849, Side 113

113
um í Breiöaflóa norðanfram; geöjaöist ])á Bjarna lítt
að liáttalagi skipsmanna, þókti þeir einráðir ogmun-
aðarlífir og óhúsbóndahollir; gekk hann J>ví af skút-
unni x.
Skömniu eptir aldamótin 1800 gjörði veturharð-
an og ísalög mikil út með Baröaströnd, eins og ann-
arstaðar. Bar þá svo við, að kindur nokkrar frá
iiæstu bæum fyrir innan Siglunes flæddu á skeri einu.
jþeir, erkindurnar áttu, ætluðu að bjarga þeim, lilupu
því í bát 4 saman og gættu einskis nema að grípa
Jítt nýta árarspaða. Komust þeir þó til skersins og
náðu í bátinn 13 kindum; en er þeir vildu til Jands
aptur, varísinn rekinn að, sjórinn liækkaði, og veð-
ur tók að spillast af norðri með frostlmrku. Nú
urðu þeir ráðþrota, og feingu ei annað aðgjört, en
lirópað um lijálp; heimafólkið þusti til sjóar, en
einginn vissf, livað til bragðs skyldi taka, og núfór
bátinn að reka undan landi, sást hann brátt frá
Siglunesi, liljóp Bjarni þá að heiman, að vita livað
um var að vera, og er hann varð þess áskynja, eggj-
aði liann menn þá, er viðstaddir voru, að Jijálpa
mönnunum; hvolfdu þeir þáupp skipi og ýttuáflot;
en þegar svo var komiö, áræddi einginn að fara
undan landi með honum, því svo var að sjá, sem
eingin úrræði væru til að ná landi aptur, eður kom-
ast úr ísnum aptur, ef út í liann væri haldið. Loks
fekk liann í fyJgi með sér ötulan sjómann, er Jón
liét, og var Helgason, gátu þeir þá feingið tvo menn
enn til fylgdar með sér, með því móti að þeir söfn-
uðu saman öllum þeim færum og festum, er við
hönd voru, oghnýttu saman; létu þeir, sem festarnar
myndu ná af landi út til bátsins; og nú var lagtfrá
1) jiegarbann yfirgaf skútuna, uiælti hann frain stöku þessa:
Á jaktinni eyddist flest, en guðs óttinn entist bez.t,
efnin þurfti að bafa bvur; því aldrei var bann brúkaður.
8