Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1865, Blaðsíða 9

bjíii'lari. »Guð gjörii- mikla liluti, og vér skynjiun þá
ekki», og þessi sljóskygni vor kemur opt at' þvi, að
menn festa svo lmg og hjörtu við þessa jarðnesku hluti,
að þeir gleyma honum, sem þá heflr skapað. Margir
skoða náttúruna, ekki sem opinberun guðs liátignar,
lieldur einungis sem forðabúr, er láti þeim alt í té, sem
þeir við þurfa til að safna auði, og seðja girndir sínar,
en lypta ekki huganum upp til hans, sem öll góð og
öll fullkomiu gjöf kemur frá; og gangi þeim ekki alt
að óskum, tyllast þeir óánœgju og mögli og kvarta yíir
því, að náttúran lýsi hvorki réttlæti, speki né mildi
skaparans. Skoðun þessara manna á náttúrunni er
heiðingleg og getur ekki verið öðruvísi, af því að þeir
liafna þeirri náð, sem guð býður þeim í sínu opinber-
aða orði, liafna þeirri endurlausn, »sem öll skepnan
þráir og stynur eptir» (llómv. 8, 22.).
Sánnkristinn maður þar á móti, sem þegar hér á
jörðunni heflr umgengni sína á himnum, lítur alt öðru-
vísi og með alt öðru hugarfari á hina jarðnesku hluti.
I'egar guð eptir óveður lætur sólina aptur skína, þá er
eins og sól guðlegrar náðar skíni i hans guðhrædda og
þakldáta hjarta; og meðan á óveðrinu stendur, kannast
hann eins við guðs gæzku og speki; og með hve inni-
legu þakklæti við hinn eilífa kærleika skoðar hann feg-
urð og prýði náttúrunnar! en hann lætur hina sýnilegu
liluti minna sig á hina ósýnilegu og eilífu; ljósiö skoð-
ar liann eins og írnynd sannleikans, og hið frjófgandi
regn eins og írnynd guðlegrar náðar; hann ber samap
guðs opinberun í náttúrunnar og náðarinnar ríki, og
með klökku og hrærðu hjarta vegsamar hann drottin
og segir: »þín miskunsemi nær til liimins, og þín trú-
festi lil skýjanna« (Sálin. 108, 5.).