Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1865, Blaðsíða 14

14
rækilegar hngsanir lijá ferðamönnum, og til <að leiðbeina
þeim, þ'egar fannir hylja veginn. Slíkur kross var það,
sem hér varð á vegi fyrir oss, og sýndi oss, að vér
værum sloppnir úr allri hættu. I’cgar vér liöfðum
fundið liann, var oss borgið, og vér komumst brátt
með liægu móti og slysalaust niður af fjallinu hinum
megin.
I’essi atburður vakti bjá mér alvarlegar hugleið-
ingar, og mér virtist æfl mannsins hér á jörðu hárðla
lík þessari ferð vorri. Erum vér ekki allir vegfarend-
ur, sem erúm á leið til eilífðarinnar, eu höfum mist
sjónar á hinum rétta vegi? Erum vér ekki allir fjar-
lægir guði, af því syndih lieflr gjört aðskilnað milli
lians óg vor? Og reykmn vér ekki allif í vorri nátt-
úrlegu blindni á vegum dauðans og glötunariiínar?
Ferð vor er örðug og hættufull; liýldýpi voðans ‘ er
framundan oss við livert fótmál, og skelflngar, sem
ógna oss, á allar hliðar. En krossinn er vort vonar-
akkeri, vort friðar- og frelsismerki, vor huggun, lausn
og líf, — ekki sá kross úr tré eða steini, sem ber
mynd af krossfestum manni, heldur Kristur liinn kross-
festi, sem er dáinn fyrir oss, og lieflr út helt blóði
sínu fyrir syndir vorar. Sú endurlausn, sem hann heflr
oss afrekað, leiðbeinir oss ekki einungis gegnmn liætt-
ur og torfærur þessa lífs, heldur frelsar oss eiimig frá
eilifri fyrirdæmingu, ef vér trúum á hann. Kristur
leiðir oss ekki eihungis í þessu líli til vors jarðneska
heimilis, heldur leiðir hann oss einuig til himinsins,
vors eilífa heimkynnis, til þess hússins, sein ekki er
með höndum gjört.
Aumi, villuráfaudi vegfarandi á vegi lífsins ! horf