Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1865, Qupperneq 4

4
haföi gjört sör svomiklar vonir um vegna framfaralians,
sökkva niöur í djúp spillingarinnar, munaðarins og van-
trúarinnar. Allur lífsferill liennar, hinn seinni hluta
æíinnar, er í nánu sambandi við líf þessa sonar lienn-
ar og leiðir oss fyrir sjónir hið fegursta og ljósasta
dæmi hinnar sönnu móðurástar. Vér verðum því líka
að líta á lífsferil Ágústínusar, til þess vér getum ná-
kvæmar skýrt frá æíi Moniku, móður hans.
Meðan Ágústínus varbarn, liafði sú guðrækni, sem
skein svo fagurt í öllu dagfari móðurinnar mjög svo
hrifið hjarta lians. Hann veitti uppfræðingunni í Jesú
sálulijálplega lærdómi fúsa viðtöku, og er það ineðal
annars vottur um hans guðrækilega hjartalag þegar
liann var barn, að einhverju sinni, þá er hann varð
injög veikur, grátbændi liann móður sína um að láta
skíra sig. Það var þegar búið að undirbúa allt undir
hina helgu athöfn; en þá varð sveinninn aptur heill
heilsu, og var því skírninni enn þá frestað; þar eð það
var ætlun manna á þeim tímum, að bezt væri að gevma
fullorðins aldrinum skírnarnáðina, sem mcðal lil hreins-
unar frá öllum syndum. En liið guðrækilega hugarfar
Ágústínusar á barnsaldri lians varð ekki varanlegt; því
þegar liann eltist meir, fengu holdlegar fýsnir og á-
stríður yfirráð yfir honum, og flekkuðu líf hans langan
tíma. l*etta villutímabil í æfi hans byrjaði, þegar hann
var á 26. aldursári. Hann var þá kominn heimapturfrá
Madáraborg; hafði hann dvalið þar um hríð, til að nema
bókmentir og málsnild; en bjó sig nú undir að fara til
liins æðra vísindaskóla í Kartagóborg. I’egar hann var
kominn til líartagóborgar, og faðir lians var dáinn, fór
óiifnaður hans enn meir í vöxt, og ofan á sorg inúður-
innar, yfir hinum illa lifnaði hans, bætlist nú það, að