Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1865, Síða 10

10
voru harmþrungnir: »I>ér munuð hljóta að greptra
móður yðar hér«. Ágústínus þagði og varði sig gráti;
en yngri sonur hennar, Navígíus, lét þá ósk sína í ljósi
að hún dæi ekki þar í ókunnu landi, heldur fengi að
deyja heima á ættjörðu sinni. I'essa liafði hún sjálf
áður óskað; því við hlið manns síns haföi hana langað
til að fá að hvíla. En nú lék henni minni hugur á
þessu en áður. Hún sagði því við sonu sína : »Legg-
ið likama minn til hvíldar, hvar sem vill, og verið ekki
áhyggjufullir út af því; en um það eitt hið eg yður, að
þér minnist mín við altari drottins, hvar sem þér verð-
ið«. Skömmu áður liafði hún sagt: »Ekkert er fjar-
lægt guði, og eg þarf ekki að óttast, að liann viti ekki
hvar hann á að uppvekja mig á efsta degi«. Hún dó
í Óstíaborg, eptir 9 daga legu, árið 387, á 56. aldurs-
ári; en Agústínus var þá á 3. ári um þrítugt. Ágúst-
ínus hlaut að fara heim til ættjarðar sinnar, án þess
að hafa í fylgd með sér móður sína, sem áður liafði
fylgt honum að lieiman í önnur lönd. En minning
hennar fylgdi honum síðan alla æfl lians, og í lielgi-
dómi drottins hafði liann síðustu bón hennar sífelt í
huga.
Monika var sönn móðir, eins og mæörum ber að
vera, og sýnir dæmi hennar ljóslega, hvað guðhrædd
móðir getur verið börnum sínum.
HINN ÓFORSJÁLI FERÐAMÁÐUR.
Ferðamaður nokkur átti langa ferð fyrir höndum;
nokkuð af leiö hans lá um græna völlu, en nokkuð um