Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1865, Síða 11

11
ógreiðan veg, þar sem þyrnir spruttu og smáhrís. Hann
ojó sig vel undir liinn fyrri hluta leiðarinnar.
Hann klæddist þunngerðum skrautklæðum, lét köku
í vasa sinn, og fór með hraða leiðar sinnar yflr hinn
troðna veg, er lá um grænu völluna.
Þegar nokkur stund var liðin, gjörðist vegurinn ó-
sléttur, og þegar að kvöldi leið, var ferðamaðurinn illa
staddur. Hann liafði lokið nesti sínu, var gagndrepa
inn að skinninu og hríslurnar höfðu sumstaðar riflð
fötin utan af honum; hann tók nú mjög að gugna,
og með því göngustafur hans var veikur og grann-
ur, liafði hann lítinn stuðníng af honum, þegar hann
var orðinn þreyttur; fyrir framan hann var straum-
hart vatnsfall, en myrkur á allar hliðar.
»Æ«, sagði hann, og barði sér á brjóst, »eg er
hungraður og matarlaus; eg er holdvotur og hefi engin
þur klæði; eg er þreyttur og liefl engan staf til stuðn-
ings mér; eg á að fara yfir straumharða á, en vantar
ferju; eg er villtur, en liefl engan leiðsögumann; það
er dimmt, og eg er skriðbyttulaus. Heimskingi er eg,
að eg skyldi ekki eins búamig undir enda ferðarinnar,
eins og undir upphaf hennar«.
Bræður mínir! tíminn líður fljótt; þér eruð ferða-
menn. Lífið er upphaf ferðar yðar, en dauðinn endir
hennar. Ef þérhafið búizt undir hvorttveggja, þá eruð
þér sælir. En ef öðruvísi er, þá látið dæmi hins ófor-
sjúla manns verða yður að varnaði.
HVER ER GUÐ 1‘INN?
Róbert HaU, nafnfrægur enskur maður, ritaði ein-