Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1867, Qupperneq 3

3
því. Gamli Friedefeld, það ætlar ekki að rjúka af disk-
unum hjá þér hálfmissirið næsta».
Hann hrisli höfuðið með raunasvip, hélt að sér
höndum og var niðursokkinn í einhver lieilabrot; en á
svip hans mátti sjá, að honum bjó engingleðií brjósti.
En allt í einu brá honum við, því það var eins og hann
heyrði nálægt sér lágan og blíðan söng, líkt og úr
hljóðpípu :
«nver sem ljúfan Guð lætur ráða,
líka vonar á liann ætíð,
vill þann Drottinn vernda’ og uáða,
víst þó að dynji neyð og stríö».
I'að var þrösturinn í búrinu sínu, sem hékk úti á
veggnum; og við söng hans lifnaði auga hins gamla
skólakennara, og raunasvipur sá, sem var um munn
hans, breyttist í hæglátt glaðværðarbros.
uHafðu sæll sungið, litli fuglinn minn», sagði hann,
þegar fuglinn hætti, »og þú, gamli Friedefeld, skamm-
astu þín fyrir ístöðuleysi þitt. Guð þinn og Faðir á
himnum, sem hefir hjálpað þér til að vera ráðvandur
og trúr í þessi fjörutíu ár, þó örðugt hafi verið, hann
mun hjálpa þér það sera eptir er daganna. Vertu hug-
hraustur; þó þú sért einn af hinum minnstu verka-
mönnum í víngaröi Drottins, þá muntu fá laun þíu að
lyktum. Ætlarðu að fara að verða öfundsjúkur og ön-
ugur í skapi í elli þinni, þar sem þú hefir allt af haft
þitt daglegt brauð og aldrei lagzt hungraður í rekkju?
Skammastu þín, Lebrect. En hvað eg skyldi vera að
mögla, og það á þessum degi Drottins, blessuðum
sunnudeginum, þegar hjarta mitt ætti að vera fullt af
þakklæti til Föðursins á himnum. Guð mun koma
þessu öllu vel í lag, eptir speki sinni og gæzku; og