Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1867, Síða 7

7
organið tók npphaf á hinnm alvarlega, einfalda sálma-
söng, og skólakennarinn byrjaði með sterkum og hjart-
næmum róm, þá tóku allir undir, eins og venja var til,
svo hin gamla kirkja gagnhljómaði af vonar og lofgjörð-
ar söng.
»Það er aðdáanlegt, yndislegt», hvíslaði ókunnug-
ur maður í viðhafnarlausum, dökkum klæðnaði, og sagði
það að hálfu leyti við sjálfan sig og hálfu leyti við
skólakennarann, þegar hann stóð upp frá organinu og
fór innar eptir kirkjtmni til að geta heyrt prédikunina.
En hann fékk ekki annað svar, en hæga bendingu með
höfðinu; hann virti samt skólakennarann fyrir sér
stundarkorn með mestu aðgætni, en snéri síðan eptir-
tekt sinni að prédikuninni.
tegar guðsþjónustunni var lokið, og allir voru
farnir úr kirkjunni, kom einnig skólakennarinn út og
gekk hægt heim til sín. tað var ekki framorðnara,
en sem svaraði um miðja elleftu stundu. En þegar
klukkan var ellefu, komu fáeinir drengir inn og settust
með kyrrd á bekkina í kennslustofunni; en með þeim
kom líka ókunnugi maðurinn dökk-klæddi. %
»Eg vona eg gjöri yður ekki ónæði», sagði hann,
eins og í afbötunarskyni, »en er það víst, að þér ætlið
að kenna í dag, vinur minn, á sunnudegi?»
»Ekki nema eina klukkustund», sagði Friedefeld,
sem hélt mikið upp á sunnudagaskólann sinn, en fyrir-
varð sig nokkuð fyrir ókunnuga manninum..
»Stendur það í samningnum?»
»Eg get bæði játað því og neitaö», svaraði hann
brosandi, »það er ekki lagaskylda mín, en þaðerskylda
sem samvizkan býður mér. Eg er hér til þess, að
gæta að andlegri velferð barmmna; en hvað starflnu