Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1867, Blaðsíða 8
8
viövíkur, þá held eg að maður geti aldrei gjört of-
mikið, til þess að geta gengið öruggur frammi fyrir
Drottni».
• Þér eruð ágætismaðum, sagði komumaður í hálf-
um liljóðum, og hóf brýrnar eins og með furðu; en
síðan sagði hann upp hátt: »Ef þér leyfið mér, þá ætla
eg að vera hérna á meðan þér eruð að kenna. Eg
skal ekki gjöra neitt ónæði. Eg sé þarna hentugan
stað handa mér í króknum».
Hánn settist niður á bak við bekkina, og kennar-
inn tók til starfa viðstöðulaust. Iíennslan var ljós og
einföld; börnin tóku vel eptir og svöruðu bæði fljótt
og vel, og kennslustundin var nær því liðin, þegar
gömul kona ruddist inn í stofuna og hélt fastlega við
hönd sér ofur laglegum úngum pilti, sem bæði var
sneypulegur og rauðeygður af gráti.
»SkóIakennari, skólakennari», sagði hún másandi,
með mesta reiðisvip, uóþokkinn þessi, óhræsis strákur-
inn!» dró þá nokkuð niður í henni, en liún hélt á-
fram að tauta hið sama: »óþokka strákurinn!»
»Hvað*er að, maddama Barber? Hvað heíir hann
dóttursonur yðar gjört? Iíomdu hingað, Vilhjáimur!
Setjið þér yður niður, maddama Barber, þór hljótið að
vera þreytt. Og þú, Vilhjálmur, hvað heflr þú gjört
henni ömmu þinni? Segðu satt frá öllu».
• Óþokkinn þessi», sagði amman, »liann rændi
fuglshreiður. Eg hefl allt af sagt honum að það væri
synd. Hann fékk hýðingu fyrir það einu sinni. Hann
þarf að fá duglega hegningu strákurinn. Að ræna
fuglshreiður! Svei, Vilhjálmur; hvílík synd, og það á
sjálfum blessuðum sunnudeginum! En hvað börn
skyldu nokkurn tíma vera fædd!»