Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1867, Page 9

9
»Er þetta satt, Vilhjálmur? »sagöi kennarinn, með
alvörusvip.
»Þa, þa, það er», stamaði drenghnokkinn, »ekki
nema hún amma».
»Það er nóg, Vilhjálmur, við skulum komast að,
hvað satt er í þessu, þegar kennslulíminn er húinn.
Og stattu nú þarna hjá púltinu — svona. Bíðið þér stund-
arkorn, maddama Barber. Vilhjálmur er optastnær gott
barn; en ef hann hefir brotið, skal honum verða hegnt.
Nú, börn litlu»!
Drengurinn stóð nú kyrr, og amma hans settist á
bekk við gluggann, en kennslunni var haldið áfram
með alvörugefni og eptirtekt. En þegar henni var
lokið, og börnin voru komin út, sagði Friedefeld: »Nú,
Vilhjálmur, segðu mér nú frá öllu um fuglshreiðrið.
En láttu það vera satt, sem þú segir, því þú veizt, að
mér er ekki eins illa við nokkurn hlut, eins og við
lýgina; því að lýgin er synd, en »syndin er lands og
lýða tjón», »eins og skrifað stendur. Manstu hvar það
er skrifað, Vilhjálmur?»
»í Salómons orðskviðabókar 14. kapítula, 34. versi».
»Það er rétt svarað. En hvernig stóð nú á þessu
með fuglshreiðrið?»
»l>úfutitlingurinn hennar Elízabetar litlu Ritchie
dó; og þér vitið að hún er veik. Hún grét og bar sig
svo illa, og eg sagðist ætla að ná öðrum fugli handa
henni. Eg leitaði þá um skógarrunnana og aldingarð-
inn, þangað til eg fann hreiður með Qórum ungum í,
og eg beið þangað til þeir voru orðnir fleygir, og —
og þá —».
»Ilvað þá, Vilbjálmur?»
»Eg fór á fætur snemma i morgnn, til að ná fugl-
L