Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1869, Síða 9

9
nema Danjel; hann talaði ekki orð, heldur réri í ákafa;
nú kærði hann sig ekki nm allt það, sem honum 2
dögum áður fannst svo mikið um; nú hugsaði hann
ekki um annað, en komast sem fyrst burt frá Ham-
borg, og halda sem mcst áfram; þó kveið hann með
sjálfum sér fyrir að koma heim; hversvegna? það vissi
hann ekki sjálfur. Þegar skipið bar að landi á Ilelgu-
kmdi, var móðir Danjels þar fyrir; hún hafði séð hann
koma og gengið ofan að sjónum. Danjel heilsaði henni
og spurði, hvernig föður sínum liði; sagði lnin lronum
þá frá láti lians;fékk það Danjeli mikils og flýtti hann
sér lieim; en er hann kom að banarúmi föður síns,
varð hann yfirkominn af harmi. Móðir hans sagði
honum greinilega frá viðskilnaði föður hans og hvernig
hann í andlátinu hefði beðið fyrir honum; fékk það
Danjeli því meiri ekka, því samvizkan ásakaði liann fyrir,
hvernig hann hefði breytt á meðan og lítilsvirt inni-
legustu óskir og ásfríkustu áminningar foreldra sinna
um, að vera þeim til gleði og sóma með siðprýði og
guðrækilegu framferði. Tómas var grafinn í kirkju-
garðinum á Ilelgulandi. Iíveldið eptir að hann var jarð-
settur, sátu þau mæðginin ein heima; tárin runnu öðru-
hverju niður eptir kinnunum á ekkjunni og Danjel var
í þungu skapi. «Nú verður þú að sjá fyrir mém, sagði
hún við hann. «l'að skal jeg gjöra, móðir mín góð»,
mælti Danjel. «Vertu guðhræddur, eins og faðir þinn
var», sagði hún». «Já, það vil jeg vcra», svaraði
Danjel.
Eptir litla þögn mælti Danjel: «Fyrirgefðu mér,
móðir mín góð, fyrirgefðu mér». l'ví næst sagði Danjel
henni allt, sem gjörzt hafði í Ilamborg. Hún sólti lær-
dómskverið, fletti upp í því og sagði: «Danjel, hvað