Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 06.01.1986, Blaðsíða 8

166
ÁRBÓK FORNLEIFAFÉLAGSINS
sinni um Barðastrandarsýslu. En veturinn 1983 símaði til mín Ólafur
Ólafsson, síðasti bóndi á Hallsteinsnesi, og sagði mér að tré ræki þar
við og við og bæri þau ætíð að landi á þessum stað, Grenitrésnesi. Þar
hefði rekið tré þá fyrir nokkru og væri þar sennilega enn.
Mér lék þegar hugur á að sjá eigin augum þetta tré. Fórum við því
vestur á Hallsteinsnes fjögur saman 23. ágúst 1985 og gistum þar í tjaldi
eina nótt.
Ekki er nú búið á Hallsteinsnesi, en veglegur sumarbústaður er þar
fast hjá sem bærinn var, allhátt framan í nesinu, en aflíðandi brekka er
niður að sjónum. Er þar fagur gróður, gras og birkikjarr. Ströndin er
klöppótt, en hólmar og sker fyrir landi.
Suðaustur frá bæ á Hallsteinsnesi gengur vík inn í nesið, Stekkjarvík.
Austan við hana gengur nesið lengst fram, nokkuð vogskorið. Þar
heitir Grenitrésnes. Þar á tréð mikla að hafa rekið. Hafa jafnvel verið
nefndar til klappir sem tréð hafi legið á er það var unnið.
Við hittum svo vel á er við komum að Hallsteinsnesi, að Ólafur
Ólafsson var staddur þar ásamt bróður sínum Þorbergi skipasmið og
unnu þar að húsasmíð ásamt fleiri mönnum. Fylgdi Þorbergur okkur
niður í Grenitrésnes. Þar lá tréð í fjörunni, hafði verið bjargað undan
sjó. Tréð er rúmlega 8 álna langt og um 16 þuml. að þvermáli. Heima
við bæ á Hallsteinsnesi voru nokkur rekatré, sem hafði rekið á þessum
sama stað; var eitt þeirra um 9 álna langt. Árið 1932 var Þorbergur að
smíða þar skip, en vantaði efni í innviðuna. Þá rak þar tré, og fékkst þar
nóg efni í það sem vantaði. Öll þessi tré rak á sama stað, þ.e. vestan á
Grenitrésnesi. Hvergi annars staðar hefur rekið tré á þessum slóðum,
svo að vitað sé, með einni undantekningu þó. Allnokkru vestar, sem
næst beint niður af bæ á Hallsteinsnesi var sumarið 1985 allmikið rót-
artré í fjöru, næstum feðmingur að digurð og um 5 álna langt, þá farið
að fúna, hafði þá sennilega legið þar alllengi.
Auk trésins á Grenitrésnesi, sem fyrr var nefnt, voru þar nokkrar
rekaspýtur. Þar var einnig sívalur kubbur, rúmlega álnar langur og allt
að því fet að þvermáli. Þennan kubb gaf Þorbergur mér, og á ég hann
nú (1987) heima hjá mér til minningar um reka á Grenitrésnesi.