Sæmundur Fróði - 01.03.1874, Page 11

43
isins. Hið mesta af þessu lendir á nóttunni í sængurfötunum,
og það getur orðið til mikillar óhollustu, ef sængurfötin eigi
eru viðruð. Með því nú að slíku verður eigi við komið nema
endrum og sinnum, þá er það þó allajafna langtum betra en
ekkert, að láta rúmin standa óumbúin, og lofa andrúmsloptinu
að leika um þau um stund, áður en uin er búið. Menn ættu
þá að taka brekánin fyrst ofan af rúminu, og leggja þau á stól
eða kistla við rúmið, og láta svo súg í gegnum vindsmugu eða
opinn glugga leggja á þau sem svari hálfri eða heilli klukku-
stund, og búa þá fyrst um rúmin, er sængurfötin væru orðin
köld og vel rokin. Á vorum og sumrum ættu menn svo opt,
sem veður leyfir, að viðra sængurföt sín iðulega, og láta rúmin
slanda óumbúin og viðrast allt fram undir hádegi. Við það
mundi loplið í svefnherbergjunum verða langtum betra, og
inenn losast við þann daun, er allajafna leggur af óviðruðum
sængurfötum.
Fyrir nokkrum árum var læknir nokkur í París, sem varð
nafnkunnur fyrir það, hvað vel honum tókst að lækna tauga-
veikina, en hann sagði svo sjálfur frá, að höfuðráð hans hefði
verið, að láta sjúklingana daglega skipta rekkjuvoðum, og viðra
þan og þvo sem vandlegast.
ÖNGVIT OG MEÐFERÐ f’EIRRA.
Mörgum mönnum, einkum kvennfólki og mænukerösveik-
um unglingum, hættir stundum mjög við öngvitum. |>essi öng-
vit eru eigi allajafna svo hættulaus, sem menn halda, og mörg
dæmi eru þess, að menn hafa andazt úr þeim snögglega. f*au
eru optast undanfari slagaveiki, og því er nauðsynlegt, að
sporna við þeim í tíma. Öllum, sem öngvitagjarnt er, er ráð-
legast, að leggja sig flata niður þá þegar, er þeim finnst að
að sjer ætli að svífa, og losa fötin um sig, en þar næst skulu
þeir þefa af snlmiak-spiritus, og ættu allir, sem hætt er við
öngvitum eða yfirliðuin, að hafa á sjer ofurlítið glas með sal-
miak-spiritus í, til þess að geta þefað af því, þegar þeir finna,
að að sjer ætlar að svífa, og segir læknir nokkur frakkneskur