Kirkjublaðið - 24.12.1891, Blaðsíða 4

100
Frelsarinn Jesús er fæddur á jörð;
frelsarinn glataðri líknaði lijörð;
frelsarans komu nú fagni vor önd;
frelsarans lof hljómi’ um öll lönd.
Fagnaðartár skyldum fella af brá;
fagnandi raust hljómi vörunum á;
fagnandi hjörtu í fagnandi barm
fagnandi stöðvi nú hvern harm.
Dýrð sjeþjer, elskaði Drottinn Guð minn;
/ dýrð sje þjcr, hjartkæri lífgjafarinn;
dýrð sje þjer táranna dimmum í dal;
dýrð sje þjer eilíf í ljóss sal.
G. G.
„Kátt er á jólunum “
Engin hátíð er meiri fagnaðarhátíð en jólahátíðin.
Hún er móðir alira annara hátíða, því hún er haldin í
minningu þess, sem er upphaf hins mikla gleðiboðskap-
ar, — í minningu þess, að frelsari mannanna fæddist í
heiminn. A engri hátíð er eins mikið um dýrðir og á
jólunum. Allir fagna komu jólanna, og allir kosta kapps
um að hafa þá svo mikla viðhöfn og svo mikinn fögnuð,
sem föng eru á. En einkum eru það börnin, sem hlakka
mjög tii jólanna.
»Kátt er á jóíunum; — koma þau senn,»
segja börnin þegar jólin nálgast. Löngu, löngu áður en
jólin koma spyrja börnin hvort nú sje langt til jólanna,
og ef illa liggur á þeim, þegar jólin eru í nánd, þarf
opt eigi annað en kveða við þau þessa gömlu vísu:
»Það skal gefa börnum brauð,
að bita í á jólunum,
kertaljós og klæðin rauð,
svo komist þau úr bólunum,
væna flls af feitum sauð,
er fjalla gekk á hólunum.