Kirkjublaðið - 24.12.1891, Blaðsíða 6
102
söngs, — kalla, að allir komi í hús Drottins til þess að
heyra hinn himneska iólaboðskap um »frið d jörðu og
velþóknan yfir mönnunum«. Hafa þá allir ærinn að
starfa, því nú er þess skammt að bíða, að dagurinn
renni undir og hin helga nótt birtist í allri sinni dýrð.
Við þessa síðustu undirbúningsstund á hin forna vísa:
»Hátíð fer að höndum ein,
hana vjer allir prýðum.
Lýðurinnn tendri ljósin hrein,
líður að tíðum,
líður að helgum tíðum«.
Og svo koma jólin. »Gleðileg jól! gleðileg hátið,«
hljómar þá á hvers rnanns vörum. Og þá er fagurt um
að lítast í híbýlum mannanna. Allt er sópað og prýtt, allir
eru prúðbúnir. Allt er bjart, því alls staðar loga hátíða-
ljósin. Það var siður í gamla daga, að alls staðar voru
sett ljós í hvern afkima um allan bæinn, svo hvergi
skyldi bera skugga á. Þessi Ijós voru látin brenna alla
nóttina. Það hefur tíkast til skamms tírna, að láta ljós
lifa í baðstofunni alla jólanóttina, og það er enda siður
enn í sumum sveitum. Eptir að ljósin eru kveykt, og
allt hefur fengið þann hátíðasvip, sem kostur er á, þá
er lesinn húslestur. Eptir lesturinn er drukkið sætt kaffi
með lummum. Síðan gefur húsmóðirin hverjum manni á
heimilinu kerti; það heita »jólakerti«. Þá er mikið um
dýrðir hjá börnunum, þegar þau ganga um gólfið í há-
tíðabúingnum með jólakertin í höndunum, og eru ýmist
að slökkva á þeim, eða kveykja á þeim aptur. Þegar á
kvöldið líður, er matur borinn fram; er það venjulega
súpa með nýju kjöti. Aðaljólamaturinn er venjulega
eigi skarnmtaður fyr en á jóladagsmorguninn, en það er
hangikjöt, brauð og flot og alls konar sælgæti. Var það
venja, og er sumstaðar enn, að hver maður fengi þá svo
ríflegan skammt, að honum entist hann með öðrum mat
fram yfir nýjár. Þessi skammtur heitir »jólarefur«.
Þótt mikil glaðværð sje um jólin, og spil og ýmis-
konar leikir hafi þá mjög tíðkazt, hefur það ávallt þótt
ósæmilegt, að hafa mikinn gáska og glaðværð á sjálfa
jólanóttina. Þá er sem einhver ólýsanleg og óendanleg