Kirkjublaðið - 24.12.1891, Blaðsíða 11

107
kinnar hennar hafa fölnað oghugur hennar hrellzt. En
nú vissi hún það, sem hún vildi vita, nú vissi hún allt,
og síðan hefur hún með þolgæði borið skort og þrautir.
Hún hafði fengið laun sin; skyldi hún ekki vera ánægð
með þau?
Þegar þjer óx fiskur um hrygg ogþú varst stiginn
úr vöggu þinni, bar allt heimili þitt og allir vinir þínir upp
þessa spurningu fyrir þjer: elskar þú oss ? Ef þú elskar
þá ekki, þá er heimilið ekki lengur þitt heimili, vinir
þinir fara braut, og það verður tómlegt umhverfis þig,
tómlegt í hjarta þínu. En ef þú elskar þá, þá gengur
a-llt vel, þá býr gleðin hjá þjer, þá verða þjer tyrirgefn-
ar yfirsjónir þínar sökum kærleika þíns, og þá verða
yfirsjónir þinar færri.
Þannig er það ætíð og alstaðar. Veiztu hví land
vort er grænt á sumrum, og veitir oss húsaskjól, fæði
og kiæði? Það er allt gjöfGuðs; en landvort grænkar
og ber ávöxt vegna kærieika vors. Ef vjer fyrirlitum
það og yfirgæfum það vegna fátæktar þess, þá mundi
það aldrei grænka eins fagurlega og fyr, þá mundi það
verða eins og hin mikla ey Nova Zemla langt norður í
íshafinu; þar má heita að sifellt sólskin sje hálft árið,
og þó vex þar ekkert trje, og ekki gras, en landið er
hulið sífelldum snjó. Eða það yrði eins og eyðimörkin
Sahara langt suður í Afríku; þar er aldrei vetur og aldrei
kuldi, og þó er þar hvorki trje nje blóm, heldur brenn-
andi sandar og steikjandi vindar.
Þegar smalastúlkan gengur um skóginn, heyrirhún
vorvindana þjóta i blómlausum trjágreinunum, ogþáspyr
björkin hana: elskar þú mig? Já, víst elska jeg þig,
svarar smalastúlkan. Þá streymir gleðin inn í merg
bjarkarinnar, og vökvarnir færast um hana, og laufin
springa út á greinum hennar. Á sama hátt segir akur-
inn við bóndann, sem plægir hann: elskar þumig? Víst
elska jeg þig, svarar bóndinn. Þá fer akurinn að gróa
og grænu stráin hvísla hvert að öðru í kveldblænum:
látum oss vaxa, verðum há og þrýstin, svo að vjer ber-
um rikuleg öx og getum gefið vini vorum brauð.
Skipið segir við sjómanninn: elskar þú mig ? Vist