Kirkjublaðið - 24.12.1891, Blaðsíða 8

104
og heldur þar dansa og veizlur. Það þarf margs að
gæta til þess að styggja ekki huldufólkið, því það er illt
viðureignar ef því mislíkar, og má þá við öllu illu búast
af því. Það var því ekkert gaman að vera einn heima
á jólanóttina í gamla daga, þegar annað fóik var farið
til tíða. Margt var gjört til þess, að fagna huldufólkinu
sem bezt og forðast reiði þess. Húsbóndinn eða húsmóð-
irinn gekk þrisvar sinnum sólarsinnis kringum bæinn og
bauð huldufólkinu heim með þessum orðum: »Komi
þeir, sem koma vilja, veri þeir, sem vera vilja, og fari
þeir, sem fara vilja, mjer og. mínum að meinalausu«.
Þegar huldufólkið kemur, og sjer að allt er þvegið og
hreint, og allur bærinn svo vel lýstur, að hvergi ber
skugga á, þá hvrnar yfir því, og þá segir það: »Hjer
er bjart og hjer er hreint, og hjer er gott að leika sjer«.
En ef það sjer einhver óhreinindi, eða að einhverstaðar
er skuggsýnt, segir það: »Hjer er ekki bjart, og hjer er
ekki hreint, og hjer er ekki gott að leika sjer«. Má þá
jafnan búast við einhverju illu af því. Margs konar ill-
ar og óhreinar vættir eru á ferðinni á jólanóttina aðrar
en jólakötturinn, jólasveinarnir og huldufólkið; eru þær
allar mjög viðsjárverðar. Þó gjöra þær ekki mein, ef
allt er hreint og bjart, og þær verða eigi varar við
neinn gáska eða ljettúð, og sjerstaklega ef þeir, sem
heima eru. sitja við að lesa í einhverri góðri guðsorða-
bók. Engin ill vættur þolir aðheyra nafn .Tesú nefnt, og
ekkert nafn Guðs. Jeg skal segja eina stutta sögu, sem
sýnir það.
Einu sinni voru nokkur börn heima á jólanóttina, en
allt fullorðna fóikið hafði farið til tíða. Þeim höfðu ver-
ið gefnir fagurrauðir sokkar. Þau Ijeku á gólfinu með
jólakertin sín í höndunum, og lá nú heldur en ekki vel
á þeim. Einkum fannst þeim mikið til um rauðu sokk-
ana sína, og þótti hverju fvrir sig sinir sokkar vera fall-
egastir. »Sko minn fót, sko minn fót! sko minn rauða
fót!« sögðu þau. Þá er sagt á glugganum með ógurlega
þungri drynjandi rödd;