Kirkjublaðið - 24.12.1891, Blaðsíða 9

105
„Sko minn fót
sko minn fót
sko minn gráa dingulfót,“
011 börnin urðu dauðhrædd nema yngsta barnið; það
var milli vita og kunni því ekki að hræðast eins og hin
börnin. Það kallaði út í gluggann og sagði, »Ert þú
Jesús Kristur, sem fæddist í nótt«. Þá þagnaði þessi
voðarödd á augabragði, og bar eigi á henni framar.
Hafði þetta verið einhver ill vættur, sem vildi taka
börnin, en þoldi eigi að heyra nafn Jesú nefnt.
Ef allt fer vel og siðsamlega fram á jólunum, þarf
eigi að óttast, að illar vættir geti gjört mein. Það er
því eigi að undra, þótt allir hlakki til jólanna, — eigi
að undra, þótt börnin segi þegar jólin nálgast: »Kátt er
á jólunum, koma þau senn,« þvi að þá er meira um
dýrðir, en á nokkurri annari hátið. Það sem þó sjer-
staklega einkennir jólin, er hreinleikinn á öllu, og hinn
mikli ljósafjöldi; því eru jólin stundum kölluð »hin milda
ljóshátíð«. Birtan af hinum mörgu ljósum verður svo
einkennilega fögur og dýrðleg á jólanóttina, einmitt af
þvi, að náttmyrkrið er þá svo svart, því að þá er sá
tími ársins, að nóttin er allra lengst og dimmust. Þessi
mikla ljósadýrð í náttmyrkrinu minnir þá ósjálfrátt á
ljósið, sem skin í myrkrinu, — Ijósið, sem skín í rayrkri
heimsins við komu frelsarans. Hversu allt er ljósum
lýst á jólunum, og hversu allt sem þá mætir auganu, er
þvegið og hreint, minnir ósjálfrátt á það, að í hjarta
mannsins á allt að vera bjart og hreint, svo að frelsar-
inn geti einnig fæðst þar, og þar verði dýrðleg og gleði-
leg' jól.
SÆM. EYJÓLFSSON.
A jólanótt.
Á þessari standu vor fögnuður frjáls
aí frelsiuu sprottin er sanna.
Vjer minnumst á fæðingu frelsarans sjálfs,
er friðinn gaf kyninu manna.