Kirkjublaðið - 24.12.1891, Blaðsíða 5
101
Nú er hún gamla Grýla dauð;
gafst hún upp á rólunum.«
Dagana fvrir jólin hafa allir nóg að starfa, að búa
allt sem bezt undir hátiðahaldið. Þá er allur bærinn
þveginn og öll húsgöngn, og allur fatnaður. I gamla
daga var miklu minna fengizt við þvotta en nú á tím-
um. Það var eigi sjaldgæft, að bærinn var sjaldan eða
aldrei þveginn nema fvrir jólin, — en þá þótti sjálfsagt
að gjöra það. Sumir ganilir menn vildu aldrei láta þvo
askinn sinn. nema fvrir jólin. Þeir trúðu því, að það
spillti auðsæld þeirra, ef askurinn væri þveginn; kölluðu
þeir það, að »þvo af ftjer a,uðinn«. En ávallt ljetu þeir
þvo askinn fyrir iólin, bví það þótti óhæfa að eta úr ó-
þvegnum aski á svo dýrðlesri hátíð sem jólahátíðin er.
Opt voru menn i sömu flíkinni allt árið, og ljetu aldrei
þvo hana nema fvrir jólin, en það þótti ósæmilegt, að
nokkur hlutur væri óþveginn á jólunum; — þá varð allt
að vera hreint'. Einu sinni var kerling, sem hafði geng-
ið með sama faldinn á hverjum degi allt árið og aldrei
þvegið hann. En þegar hún sauð hangikjötið til jól-
anna, tók hún sig til og þvoði faldinn upp úr hangi-
kjötssoðinu, þurrkaði hann síðan, og setti hann svo upp
á jólunum. Þegar karlinn, bóndi hennar, sá hana með
faldinn nýþveginn, sagði haiin: »Já, já! Mjer þvkir þú
vera farin að halda þjer til, kelli mín! — Satt er það,
einatt er munur að sjáþað, sem hreint er.« Nokkrufyr-
ir jólin eru jólakertin steypt. A Þorláksmessu er soðið
hangikjöt til jólanna. Þá er og góður og gamall siður í
sVeitinni, að gjöra ósköpin öll af lummum fyrir jólin.
Það er og gatnall siður að skera kind á aðfangadaginn,
til þess að fólkið skuli fá nýtt kjöt á jólanóttina. Er
venjulega valinn til þess feit og fönguleg ær, og kölluð
»jólaærin«.
Einkum eru allir mjög önnum kafnir sjálfan að-
fangadaginn. Allt þarf að vera undirbúið áður en hátíð-
in kemur. Fyrir dagsetur verða allir að hafa þvegið
sjer og kembt hár sitt. Þá verða og allir að hafa klæðst
sínum bezta búningi. Þegar rökkva tekur fara klukk-
urnar að hljóma við hverja kirkju, og kalla til aptan-