Kirkjublaðið - 24.12.1891, Blaðsíða 15

111
orðin í huganum hvort um sig: Okkur heyrir Ouðs
ríki til.
Og börnin fengu meira að heyra og reyna. Jesús
horfir á hinn fríða barnahóp með gleðisvip og postul-
arnir amast eigi lengur við þeim, það kemur líka á-
nægjusvipur á þá, þeir eiga sumir hverjir eða fiestir
smátt fólk á líku reki heima í fiskikofunum norður við
Gene-zaret. Núna í vorblíðunni eru börnin þeirra sjálfra
víst að leika sjer niðri í sandi, það er svo gott að fara
í feluleik undir bátunum, þegar þeir eru á hvolfi. Já,
blessuðum börnunum mínum, hugsa postularnir, heyrir
líka Guðs ríki til, og þeir hugsa tii heimferðarinuar eptir
páskana, — eptir páskana — og sorgarskugga bregður yfir
andlitin, hvað hafði meistari þeirra eigi sagt þeim ný-
skeð, — og allir líta þeir til hans; en hann stóð brosandi
í miðjum barnahópnum, hljóður á meðan þau voru að
koma sjer fyrir, og svo tók hann til máls og sagði:
»Sannlega segi jeg yður, hver sem ekki meðtékur Guðs
rílci eins og bcirn, mun aldrei þangað koma«.
Skiljið þið þetta, börnin góð? Jeg skal ekki segja
hve vel þau hafa skiliö það, börnin í landsbyggðum
Júdeu fyrir handan Jórdan — postularnir skildu það,
altjend seinna —, en það skildist börnunum, sem þarna
stóðu í kring um frelsarann, að maðurinn, sem talaði við
þau og um þau, var betri en allir menn, sem þau nokk-
urn tíina höfðu sjeð eða heyrt, þetta var óendilega góð-
ur maður, sem þau elskuðu út af Jlfinu, og þau vildu fúsiega
hlýða honum og allt fyrir hann gjöra. Og þetta er
bezti skilningurinn enn, þann dag í dag, börnin góð,
bæði fyrir smáa og stóra. En svo vitið þið líka meira,
að góði maðurinn, sem við börnin talaði, er frelsari ykk-
ar, Jesús Kristur, Drottinn vor á himnum.
Allir þurfa að verða eins og börn til þess, að kom-
ast inn í Guðs ríki, til þess að geta orðið Guðs börn,
fyrst hjer í tímanum og annars heims í eilífðinni. Börn-
in eru fyrirmyndin. Eða, snúum því dálítið við og segj-
urn: Það er barnslundin, sem er fyrirmyndin upp á
Guðs barna lundernið. Og hvað er bezt í barnslund-
inni? Sakleysið? — Sakleysið á varla skylt við lund-
ina, sakleysið óreynda er óskrifað spjald. Lundin vill,
elskar, lifir. Nei, bezt í barnslundinni er trúnaðartraust-
ið til foreldranna. Eaðir og móðir eru hvort um sig, og
bæði til samans, alveg forsjón hins unga barns. Allt fá
þau að vita, alít eiga þau að bæta, í faðmi rnóður og
föður stilla börnin allan sinn harm, alls góðs vænta börn-
in sjer hjá þeim, fyrir öllu hafa foreldrarnir að sjá og
allt eiga börnin þeim að þakka. Það er kærleikstraust-
ið takmarkalaust, óskipt, alhuga, sem gjörir barnslund-