Kirkjublaðið - 01.11.1892, Blaðsíða 12

204
orð leikm., en »umfram allt gjöra dýrðlegan krapt endur-
lausnarinnar«, eins og prestur við Eyjafjörð skrifar í ný-
fengnu brjefi. I síðasta hirðisávarpi lagði biskup yngsta
presti landsins innilega á hjarta, að halda fast við prje-
dikunina »um Krist og hann krossfestan«. Það verður
fyrst og síðast að vera innihald kristilegrar prjedikunar.
Jeg kann að hafa misskilið leikm., og finnist honum
rjettri hugsun hallað, bið jeg hann velvirðingar á þvi, og
ljæ honum rúm til leiðrjettingar.
Þetta mál, sem reyndar snertir efni, en eigi aðferð
kristilegrar prjedikunar, verður aldrei rætt of-rækilega í
Kbl.
—----------------
Veraldleg störf presta.
Það eru farnar að heyrast raddir í þá átt, að nauð-
synlegt sje að losa presta við öll veraldleg störf, svo þeir
geti gefið sig eingöngu við því að stunda embætti sitt:
mörg embættisstörf þeirra útheimti nfl. ræðuhöld, en ræð-
ur þurfi undirbúning og umhugsun til þess þær geti orðið
uppbyggilegar, og það því fremur, sem vaxandi menntun
alþýðu gjöri æ hærri kröfur til þeirra.
Þetta út af fyrir sig er nú gott og eðlilegt; en það
er ekki nema önnur hliðin á málinu. Um hina er ekki
minna vert. Hver er köllun prestsins í raun og veru?
Vissulega sú, að vera nálusorgari safnaðar síns. Og verk
sálusorgarans er, að leiða hugarfar marina og hegðun á
vegi Krists.
Til að geta það, þarf presturinn, eins og kristniboð-
inn, að vera í sömu stöðu og þeir, sem hann á að leiða,
svo hann geti sýnt, hvernig á að leitast við að stunda
þá stöðu kristilega, taka kristilega þeim ýtnsu erviðleik-
um, sem af henni geta leitt, haga sjer kristilega í sam-
vinnunni við meðbræðurna, og í einu orði, sýnt hvernig
það, sem hann kennir í ræðum sínum, tekur sig út í fram-
kvæmdinni.
Með þessu móti hefir presturinn tækifæri til að ávinna
sjer elsku og traust safnaðar síns; en það er skilyrðið
fyrir því, aö ræður hans nái tilgangi sinum. Þegar það