Kirkjublaðið - 01.04.1893, Qupperneq 6

70
svo að þau naumast hjeldu við hold. Hvenær sem konan
ljet á sjer skilja að sig vanhagaði um eitthvað, skipaði
hann henni að þegja og var bæði stirður og önugur við
hana. Heimilislífið fór heldur versnandi, hjúskapnum hrak-
aði, og samkomulagið milli hjónanna spilltist allt af meir
og meir.
Þar kom um síðir, að þau fóru að hugsa um skilnað,
einkum bóndinn; voru og ýmsir óvinir konunnar þess fýs-
andi; sögðu þeir að aldrei mundi hagur hans batna, nje
heimilið lagast, fyr en hann segði skilið við kerlinguna;
kváðu þeir hana mestu eyðsluskepnu, sem stæði bú-
skapnum fyrir þrifum. Bóndi var lengi tregur, því að
hann kannaðist þó við ýmislegt gott í fari kerlu sinnar,
og mundi eptir að ýmsan greiða hafði hún gjört honum,
þrátt fyrir allt, sem á brast. En þó kom þar, að hann
ljet til leiðast. Konan var og eigi all-ófús á skilnaðinn,
enda töldu sumir vinir hennar hana á það að þola bónda
sínum eigi lengur slíka meðferð; en aptur voru margir
vinir hennar sem löttu. Þó varð það úr um sfðir, að hún
sá ekki annað vænna ráð en að skilja við manninn, enda
tók hann nú að sækja það fast. Það varð niðurstaða
þessa máls, að skilnaðurinn fór fram, en þó ekki að full-
um lögum. Hrifsaði bóndinn til sín mikið af fjelagsbúi
þeirra hjóna, en hún hraktist fjelítil frá honum.
Nú hugði bóndi gott til, að hagur sinn mundi greið-
ast, er kerling var farin, enda spöruðu þeir, sem þóttust
vera beztir vinir hans, ekki að telja honum trú um það.
En ekki varð þeim að spá sinni. Þá er konan var farin
versnaði ólagið á heimilinu um allan helming. Nú var
lifað í meira sukki en áður, og búið gekk enn meir til
þurrðar. En einkum versnaði allt siðferði á heimilinu.
Þótt gamla konan hefði haft lítil heimilisráð síðari árin,
hafði henni þó nokkurn veginn tekizt að hafa hemil á
krökkunum; en nú var ekki lengur um það að tala.
Bóndi þóttist hafa öðru þarfara að sinna en uppeldi þeirra,
enda var honum lítt sýnt um það. Lenti nú allt í óstjórn
og sífelldum stælum. Enginn krakki vildi hlýða, en hver
reif af öðrum það sem hann gat. Enginn bar nú lengur
minnstu virðingu fyrir húsbóndanum nje sinnti góðum sið-