Kirkjublaðið - 01.06.1896, Blaðsíða 6
102
tilgangur tekizt að surau leyti, en reyndin hefir þó miklu
fremur orðið só, að kirkjan heflr orðið veraldleg viðsam-
bandið. Þetta er það sem fríkirkjumennirnir vilja lag-
færa, því telja má nú, eptir svona langan tima, komna
fulla reynslu á það, að ríkiskirkjufyrirkomulagið hefir eigi
orðið að tilætluðum notum.
Þá játar sjera Valdimar, að hið ytra kirlcjulíf sje
fjörugra og framkvæmdarsamara í frikirkjunum Þetta
var gott. Því mjer vitanlega getur ekkert ytra líf átt
sjer stað nema innra lif sje fyrfr. Tímanleg velvegnun
þjóðanna er einmitt mjög komin undir því, hvort þar er
einveldi eða frjálsleg stjórnarskipun, þótt hinn heiðraði
greinarhöf. vilji eigi við það kannast. Sömuleiðis er
kirkjuliflð töluvert komið undir því, hvort kirkjan þarf
mál sin að sækja f hendur á veraldlegu vaidi, er lætur
sjer nokkurn veginn á sama standa um hana eða æðsta
stjórn hennar er í höndum kristilegra áhugamanna.
Biskup eða kirkjufjelagsforseti Vestur-íslendinganna er
jafnan fremstur í flokki með allar framfaranýungar i
kirkjunni og sömuleiðis eru kirkjuþing þeirra gagnlegar
stofnanir. Þetta eru hlutir, sem vjer hjer heima höfum
lítið af að segja. Ritstjóri Kbl. hefir vel sýnt fram á,
hversu uppeldi rikisins á prestunum sje skaðlegt. Þar
er einn andmarkinn við fyrirkomulagið, sem er nú. í
Bandaríkjunum er t. d. kristniboðsáhuginn víða mestur
við guðfræðingaskólana meðal lærisveina þeirra og kenn-
ara. Þeir ásamt helztu mönnum kirkjufjelaganna halda
lifinu bezt i þessum áhuga, og ferðast út um byggðirnar
til að berjast fyrir þeim og öðrum áhugamálum sinum,
er að hjálpsemi lúta, þvi þar er innra lff sem fæðir af
sjer ytra líf.
Þetta og fleira af þessu tagi er enn ókunnugt hjer á
landi. Að vísu getur verið minni þörf á innra trúboði
hjer, en víða hvar annnarstaðar, þvf söfnuðirnir eru
svo fámennir hjá oss, að prestunum er naumast vorkunn
að vera trúboðar hver í sinu umdæmi og hvað líknar-
verk af hendi kirkjunnar snertir, þá mun fátækramálum
hjer víst betur borgið en í mörgum öðrum löndum, þvi
bæði er fólksfæðin og svo er eymdin minni hjer, enda