Kirkjublaðið - 01.06.1896, Blaðsíða 9
105
prestsþjónustu á þeim tíma, þar sem presturinn í Valla-
nesi heflr að sögn neitað að veita hana, nema með þvi
skilyrði, að beiðendur gengi í þjóðkirkjuna aptur, en
þegið þó tekjur sínar hjá utanþjóðkirkjumönnum jafnt
fyrir því. Svo er svarið, þegar það loksins kemur, bundið
þeim annmörkum, sem virðast miða til að gjöra hlutað-
eigendum sem örðugast fyrir að fá prest þann, er þeir
æskja eptir, einkum þar sem biskupi er bannað að vígja
hann, án þess að bent sje með einu orði á það, hvar
hann geti þá fengið vigslu. Þetta er nú að vísu ekki að
kenna hinni innlendu kirkjustjórn, en vel hefði tillögur
hennar mátt vera frjálslegri um sumt annað, svo sem um
kirkjubygginguna og hin föstu takmörk safnaðarins. Það
er til á Völlum bænahús, sem bklegt var að utanþjóð-
kirkjusöfnuðurinn gæti fengið að nota við guðsþjónustu.
í því hafa prestar þjóðkirkjunnar messað að undanförnu
(hvort sem hinn núverandi prestur hefir nokkurn tíma
gjört það eða ekki), og heflr það ávallt verið notað til
annars jafnframt, þá virðist nokkuð undarlegt, ef meiri
vandlætingasemi þarf að hafa um slíkt hjá utanþjóð-
kirkjumönnum en þjóðkirkjumönnum. Nokkur ástæða
kann að vera til að ákveða starfsvæði utanþjóðkirkju-
prests með einhverjum föstum takmörkum, en ef biskup
skyldi þurfa að sækja ráð til Vallanesprestsins um það
atriði, væri ekki óhugsandi, að tillögurnar hjeðan að
heiman stefndu að því, að svæðið yrði í meira lagi tak-
markað. En með því að ráðgjafinn vill ekki taka á-
kvörðun um þetta fyr en skýrsla er fengin um alla þá,
sem verða í utanþjóðkirkjusöfnuðinum, að því tilgreindu,
hvar hver eigi heima, þá má líklega vænta, að íakmörk-
unin verði eigi neinum utanþjóðkirkjumanni í Vallanes-
prestakalli að baga.
I þessu máli hefði kirkjustjórnin átt að finna sjer-
staka hvöt til að beita lögunum um utanþjóðkirkjumenn
frá 19. febr. 1886 (þar sem ekkert er talað um »kirkju-
bygging er ekki sje notuð til neins annars«) sem allra
frjálslegast, þvi að eigi mun unnt að neita því, að Valla-
nessóknarmenn hafi orðið óþarflega hart úti við siðustu
veitingu prestakalisins, þar sem að þeim yar eigi gefinn