Öldin - 01.05.1895, Síða 4

68
ÖLDIN.
með vinsamlegri samræou. Alt í einu
urðu þau óttaslegin mjög af því, hve svíp-
lega sjórinn tók að hækka. Yöxtur sjáv-
arins kom til af því, að óteljandi hvalir
komu af hafi utan og syntu mcð ógnarhraða
til lands. Virtist nú Sko-kun, að meðal
hvalanna þekti hann San-agen, tengdabróð-
ur sinr, ogréði af þvi; að hann hefði hleypt
sér í hvalsham og öllum liðsmönnum sin-
um, til þess á þann hátt að ná til kónu
sinnar.
Sko-kun hræddist að hætta væri húin
af flóðinu, og kallaði því systurson sinn,
Ninkils-sla, út úr húsinu, og hað luinn að
skipa flóðinu að fjara út. Þetta var gert,
og lágu nú allir hvalirnir í þurrum sand-
inum og börðust um fast. Þá kendikonan
í bi'jöst utn mann sinn og bað bróður sinn
að vægja honurn. Henni til mestafagnað-
ar lót hann að orðum hennar ogbauð Nink-
ils-sla að láta sjóinn flæða, á landið á ný.
Æðandi öldur gengu þá á landið á ný með
dunum og dynkjum og liuldu hvalina í
sandinum, sem snóru á flótta til liafs með
ákefð mikilli, undir eins og þcir komust í
eðlilegt ástand.
Ninkils-sla óx siðan upp hjá móður-
bróður sínum. Bar lrann snemma af jafn-
öldrum sínum fyrir gáfur og benti alt til
þess, að framtíðin ætlaði honum mikinn
starfa. Einu sinni eftir að hann var stálp-
aður orðinn, bar svo til, að hann var send-
ur út í skóg til að sækja harpeis-tegund
eina, er Indíánum, konum sem körlum,
þykir rnikið vai'ið í að tyggja. í skógin-
um ln'tti drengurinn ókunnan mann, er
kvaðst vera skógar-andinn, en hann mál-
aði andlit Nii.kils-slas og gaf lionum að
skilnaði kjörgrip þann, er hann gæti hag-
nýtt til að ávinna sér ást allra kvcnna eft-
ir vild. Með þennan dýrgrip hélt svo
Ninkils-sla heimleiðis, og á leiðinni mætti
hann konu móðurbróður síns. Gaf hann
henni þá ögn af barpeisnum, og til að
reyna ágæti ástameðalsins, nefndi hann
.orðin sem útheimtust til þess töframeðalið
verkaði. Hann hafði ekki fyr slept orðinu,
en fósturmóðir hans varð ástfangin í hon-
um. í því skyni að geta verið ein hjá ást-
vin sínum, kom hún manni sínum til að
fara í selaveiðar daginn eftir. Hann grun-
aði ekkert og lét svo að orðum hennar og
gekk hún þá með dugnaði að því að útbúa
hann í ferðina og flut' i það sem þurfti í
birkibátinn, er flytja skyldi veiðimennina.
Ninkils-sla auðvitað varð eftir heima, og
undir eins og hann hélt föðurbróður sinn
nógu langt úr garði, beitti hann ástameð-
alinu á ný. Hann hleypti sér og í gerfi
fallegs fulltíða manns og gekk svo til móts
við fóstru sína og voru þau innan skamms
í faðmlögum. Þau höfðu ekki fyr lagt
“kinn við kinn” en upp reis ógnastörmur
með þrumum og eldingum og batt snögg-
an enda á alla dýrð elskendanna, og það á
(jhagkvæman liátt. Ilöfðingjanum, Sko-
kun, leizt ekki á þetta veður, og sagði það
óneitanlega boða sér einhverja ógæfu.
Ilann hölt því fram við förunauta sína, að
einhver liætta vofði yflr húsi sínu og heim-
ili, aðra þýðingu gæti þessi snögga veður-
breyting ekki haft, og hvatti þá til að
hverfa hcim aftur tafarlaust. En þegar
hann ltom heim og alt var í röð og reglu
og engir ókunnir menn voru sýnilegir í
grendinni, þá sefaðist hann, og þar sem
vindurinn liatði gengið niður og þrumurn-
ar voru hættar, þá lagði hann af stað aftur
í selaveiðarnar. Hann liafði naumast
hrundið bát sínum á flot, þegar annað of-
veður með þrumum skall á, enn ægilegra
en hið fyrra. Nú var hann sannfærðui'
um, að stormui'inn var bending til hans
sjálfs. I þeirri trú staðfestist hann og
þegar heim kom, því þá duldist honum
eklci trygðleysi konunnar.
Ninkils-sla var nú neyddur til flýjaút
í möi'kina fyrir ofsareiði móðurbróður síns.
Hann gerði sér þá boga og örvar, og fyrsta
skepnan sem hann skaut var Ijómandi fall-
egur smáfugl og fló liann af honum ham-
inn. Ilaminum stakk hann undir vinstri