Öldin - 01.05.1895, Blaðsíða 14

78
ÖLDIN.
fagra clraain um Lctri framtíð. Æ, ég-
liafði hugsað mór hinn mikla Mcsseníus og
hans göf'ugu konu scin endúrrcisendur
hinnar kaþólskn kyrkju á Norðurlöndum ;
ég liafði lmgsað mér þann tíma, þegar
millíónir nianna mundu segja: Yér geng-
um I myrkri og hlinclni, cn sögunnar s:>l
er upp runnin fyrir öss, hinumikli Messen-
íus hefir hirt oss fals og hlekking siðabótar-
innar.”
“Já, ef það mætti vcrða án þcss að
mishjóða sannleikanum,” hrópaði Lúsía,
þvi liennar fjöruga sál komst á loft af að
liugsa til frægðarinnar, sem Jesúitinu dró
up]> á himni framtíðarinnar.
“Sannleikinn,” sagði hann bliðlega
saiinfærancli. ‘:Ó mín kæra, sannleikinn
er vor trú, iýgin cr villumannanua trú.
Yrði nú liægt að sannfæra þig unt, að ég
einuugis krefst sjálfs sannlcikans af manni
þinum, mundir þú þá vilja iiætta aö rífa
niður kyrkjuna, cníþcás stað byggja hana
heldur upp ?”
“J'i, það mundi ég vilja,” svaraði liún
mcð lífl og sil.
“Heyrðu þú,” hélt liinn áfram, en í
því tók Messeníus fram í; liafði hann setið
á meðan eins og milii hcims og heiju, en
nú var scm hann vaknaði við illan draum.
“Abi, male spiritus!” æpti liann með
of'sa-bræði, cins og liann óttaðist að liögg-
ormstunga Jesúítans mundi pnn þácinu
sinni sigri lirósa. “Abi, abi, þú ert enginu
menskur maður, þú ert faðir iýginnar, þú
crt höggormurinn í Paradís ! Abi, abi,
in aeternum igncm, habitaculum tuum, in
regnum mendacii, imperium tnum !”* **) Með
þessu ávarpi hratt hann munkinuin á und-
an sér til dyranna, en Lúsía stóð kyr og
horfði á.
‘ Insanit miser !”*'"■ sagði Jesúítinn í
því liann hvarf.
“Ilafðu sæll gert, heillin,” sagði Lúsía
*) Brott, iilur ár, í hinn eilífa eid, bústað
þinn, í lýginnar ríki, þitt keisaradæini.
**) Vesæla fífi.
iétt fyrir hjarta, cins o.g væri hún vakin af'
illmn töfra-draumi.
“Eg þakka þér sj'dfri,” sagði Messen-
íus, og hafði ckki iengi talað svo mikid við
konu sína.
Dómnr dýrðling-anníi.
Sncmma næsta dag goklc faöir ILeró-
nýmus imi í berbcrgi það, þar sem þær
jungfrú Eegína af Emmeriz og hi.u gamla
þerna bennar bjuggu í. Ilin íríða mrer
var náföl af' næturvökum og sat nú við
sængmstokk Dóróþeu. Þegar lnhi sá
Ilíerónýmus, stóð hún þegar upp.
“F'relsið þér Djróþeu, faðir!” sagði
iiún hitt og nicð mikilli úkefð. “Eg liefi
alstaðar leitað yðar og þér hafið yfirgcfið
mig.”-
“Þey,” svaraði hann hvíslandi, “talið
lágt því veggirnir hafa eyru. Nú — svo
cr það — cr Dóróþea sjúk ? Aumingimi
gamli, það cr siæmt, ég get ekki lijálpað
henni. Mcnn renna grun í dulklæði okk-
ar, to' tryggja okkur. Yið verðuin að ílýja
nú þcgar í dag, á þessum sama tima.”
“Ekki f'yr en þér liafið gert Dóróþcu
hcila, ég bið yður, góði faðii', þér cruð
lærður og þckkið öll Ivf og grös, gefið
henni lyíjadrykk í skyndi, sem vcrkar, og
svo fylgjum við yður hvertsemþér viljið.”
“Omögulega ! Við megum ekki missa
augnablik; kom!”
“Ekki Sn hcnnai' Dóróþeu, faðir ! Ilct-
laga guðs móðir! ætti ég að skilja hatia
ef'tir, liana i'óstru mína, sem mév hefir ver-
ið í móður stað !”
Jesúítinn gékk að sænginni, greip
hönd hinnar sjúku, tók á cnni hennar og
benti á hana mcð þeim svip, scm lícglna
skildi alt of vel.
“Hún er dáin !” hrópaði hún rr.eð
skelfmgu.
“Já, áreiðanlega,” mælti Jcsúítinn, og
eitthvert kynlegtogískyggilegt glott barð-
ist á vörum hans við uppgerðar sorgarsvip.