Öldin - 01.05.1895, Page 6

70
ÖLDIN.
að þau skyldu ekkert liug’sa um það, hann
ætlaoi að sji um það ej'dfur. Ninkils-sla
hafði naumast iokið þessari ræðu, þegar
Kingils-andinn í eigin persónu stóð þar
frammi fyrir þeim. í sama vetfabgi liuríu
Íaríarnir af Ninkils-sla, cn liann birtist í
skrautbúningi miklum með dýrindis höfuð-
djásn, en umhverfis höfuð hans þyrlaðist
svarmur af smáfuglnm, en það voru hans
. sérstöku þjónustu-andar.
Þannig ummyndaður fór nú Ninkils-
- sla inn í hús móðurbróour sins, sem til
þessa hafði verið þægilega stórt hýbýli
fjögra manna. Gekk hann þ'i fjðra hringi
um húsið, meðfram veggjum þess, nam
svo staðar í einu horninu og stappaði íjór-
um sinnum á gólfið mcð öðrum fætinum.
Brá þá svo við, að hinn mannmargi ílokk-
ur Bella Bella-Ir.díánanna koin að þvi er
virtist upp uin gólfið og var þá húsið svo
stórt orðið, að flokkurinn í'ylti réttan fjórð-
ung þess. Að þessu búnu stappaði Nink-
ils sla á sama liátt í öðru horni, og kallaði
fram lieilan herskara af Ishimpsian-Indíán-
nm. Eftir að liafa skipað þeim sæti í öðr-
um fj írðungi hússins, liélt hann í hin liorn
þess og leiddi fram fjölda af n'gianna-
•flokkunum, alt til þess ekki fanst autt sæti
í hásinu. Á sama hátt kom alt í einu fram
kynstur af kjörgripum ýmsurn til heiðnrs-
gjafa og — það sem ekki var siður áríð-
andi — allsnægt.ir af víni og vistnm, höfð-
inglegustu voizlarcttum. 3'yrirhafmirlaust
var þannig fengin veglegasta voizla til
heiðurs liinnm volduga anda Kingils. Að
éamsætinu loknulét Ninkils-sla gcstina alla
komast lieim aftur, þeirn jafn fyrirhafnar-
laust og þeir komu í gildið, og liólt síðan
af stað með' Kingils til hefuðbóls hans á
fjallinu mikla.
Fögnuður Ivingils yfir þossum nýja
fóstursyni sinum, varð samt endasleppur,
því alt í einu misti Ninkiis-sla matarlyst,
og hætti. að lyktum algerlega að borða.
Svo mikil Iu’ögð voru að þessari undar-
legu sýki, að fyndi hann roinsta þef aí'cin-
hverju matarkyns, fékk hann þcgar upp-
söiu. Fyrst frain eítir hélt Kingils, að
þetta vœri bara dyntur lijá fóstursyni sín-
um, af þvi harm þættist ek .i hafa sér sam-
boöinn ielagsskap. Til að bæta úr þvi
bauð hann böfðingjum nágrannaflokkanna
að sitja að öllum máltíðum með sér og
Ninkils-sla. Öll sú fyrirhöfn kom að engu
haldi. Hinn ur.gi maður fór dagversnandi
6g gerðist bvrði felagsskaparins. Ráðþrota
og úrillur ráfaði hann þá cinsamall um ní.-
grennið, og varð þaö til þcss að liann íékk
óvænta meinabót. Ifann tðk. cinu sinni
eftir gömlum manni, sem sat að snæðingi
og hafði auðsælega óseðjandi matarlyst.
Gekk hann þá til hans og spurði liann, án
þess hann byggist við.úrlausn, hvert hann
gæti ekki útvegað öðrura jafngóða matar-
lyst. Kai'l lét vel yfir því og svaraði
spurningunni með forskrift [sem ekkí er
hæfileg tii að birta á prenti]. Eí' hann
fylgdi henni og tæki inn ákveðinn skamt,
f'engi hann fijótlega matar.lystina. Ninkils-
sla var ekki. lengi að búa sig til að rcyna
ineðalið og King-ils karli til ósegjanlegrar
ánægju, fór hann tafarlaust að finna til ó-
stjórniegs liungurs. Þessari lieillastund til
verðngs heiðurs, etndi nú Ivingilstil veizlu
mikillar, og bauð til hennar ölium Indíána-
höfðingjnm í nSgrannahygðunum. Þó vel
væri á horð borið, varð' sú rannin á, að
Ninkils-sla einn át róciri hlutannaf veizlu-
réttunum, og fr.i þeirri stundu fór matar-
lyst iians svo vaxandi, að vistaþurð varð í
búi Kingils og rak þar að, að karl neydd-
ist til að reka fósturson sinn aigerlega á
Lnrt. Um tíma hafðist þá Ninkils-sla við
á skógum úti og át ait sem tönn festi á, en
fekk þó aldrei saðning slna. Smámsaman
gerði hann sér ferð ti! fundar við Kingiis
og bað hann ásjái', cn það var ekki
við komandi. Karl hafði að eins cin-
strengingsicgt ‘nci’ iafiögum, scm var svar
upp á aiiai' ha'nii' matiiáksins. Það hrærði
hann auk hcldur ekki ri! mcðaumkunaiV
né megnaði að kveikja á;:in:d liji honum,